XXI: burn it down

16 8 0
                                    


"Nandito ako, 'wag kang mag-alala," Kiersan whispered.

I was scared dahil alam kong sanib pwersa na ang mga Cyshiens. I may be powerful, but I'm tired already. I don't have my friends with me. I only have Kiersan who's also a Cyshien.

Nakaka-konsensya rin na makita si Kiersan na labanan ang sariling ka-lahi niya para lang sa 'kin. I clearly don't deserve that. After all, I started this war.

The noises started getting louder, hanggang sa mga yapak na ng paa ang naririnig namin. There were many of them. Narinig ko na may papalapit din mula sa kabila pang direksyon kaya humarap ako rito.

Magkatalikod kami ni Kiersan habang hinihintay ang mga papalapit sa amin.

When they arrived, I was dumbfounded when I realized that they weren't Cyshiens but Shaillus.

We were immediately cornered by them. Nilibot ko ang paningin sa kanilang lahat na masama ang mga titig sa akin. Hindi pa sila sumusugod ngunit alam ko na bume-buwelo na sila.

I heart was beating rapidly, ngunit sigurado ko na hindi nila makikita ang pagka-sindak at takot ko.

The attack was initiated by a woman. When she attacked me, everyone else followed after her. I didn't have any weapons with me, so I just used my shera.

Kiersan was also under attack, ngunit mas mabilis sa 'kin ang kilos niya. He only uses his dagger for defense.

Habang tumatagal mas nagiging mahirap para sa 'kin lumaban lalo't limitado nalang ang liwanag. Tanging ang nagsisilbi naming liwanag ay ang nagmumula sa lampara na dala ng iba sa kanila, at sa liwanag na lumalabas sa bawat shera.

All of a sudden, August appeared from a shadow. Saglit kaming nagkatinginan bago niya kami tulungan sa pag atake sa kalaban.

"Zinnia!" I heard Draven call for my name. Mabilisan kong nilingon kung saan siya nanggaling at nakita sila ni Elyndra. Hawak ni Elyndra ang crossbow ko.

I trapped my enemies in vines before I ran towards their direction to get my crossbow. Nang makuha ito, maging sila ay tumulong sa amin.

Napangiti ako nang mahawakang muli ang cross bow ko. This is an additional strength.

This forest used to be a hideout for us, pero ngayon, dito na mismo nagaganap ang laban. Ang dami ko nang natatalo pero tila hindi sila nauubos sa dami.

I fought enemies one after another, until I could no longer release any shera. I knew I was doomed.

I used my crossbow instead. 'Yun nalang ang tanging option ko.

"Behind you!" I heard Xyra scream. Agad akong lumingon at hinampas ang cross bow sa nagtangkang lumapit sa 'kin. I successfully knocked him out.

My eyes widened when I saw a long sword swinging towards my direction. Napapikit nalang ako dahil alam kong hindi ko na maiiwasan 'yon. Ngunit matapos ang ilang sandali, hindi ko pa rin nararamdaman ang talim nito kaya muli akong napadilat. I saw that the entire body of the sherathys, who was holding the sword, was completely frozen.

"Thank me later," biglang sabi ni Alania bago kami nagsimulang sumugod muli.

The seven of us were all busy fighting for our lives, hanggang sa 'di ko namalayan na malayo na ako sa kanila.

It bothered me that my eyes couldn't spot them. I need them. I knew I can't do it alone.

While I was loading my crossbow, I felt someone wrapped their arm around my neck. Sinubukan kong ihampas sa kaniya ang hawak kong crossbow, ngunit may isa namang naka-agaw sa 'kin nito. Tinapon niya ito sa malayo at hinawakan ang braso ko. Then someone grabbed my other arm.

The Flower's Wilted Past | CompletedTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon