Historie filozoficzne

Jak (NIE) uczą nas historii

Nie tak dawno temu odbyłam rozmowę z kobietką ode mnie o wiele starszą, ale wolę nie mówić wieku, bo nie wiem — albo bym powiedziała za mało, albo za dużo, a by się okazało, że na przykład jest blisko wieku moich rodziców.

Zaczęło się tylko od pytania czy to jakaś dana miejscowość — które mi zadała.

Odpowiedź brzmiała, że możliwe. Kobieta na szczęście kontynuowała dyskusję, bo słuchałam wcześniej muzyki.

W trakcie tej podróży w o wiele ciekawszy sposób dowiedziałam się historii lub czego szukać o historii regionu, w którym mieszkam, który widzę przez okno, gdy jadę w autobusie.

To, że pewnie kobieta potrzebowała rozmówcy, to też pewnie fakt, ale jest to osobny temat.

W tym chcę przede wszystkim omówić problem, jakim jest brak uczenia historii lub brak uczenia jej we właściwy sposób.

Z historii i ogólnie z przedmiotów szkolnych mało co pamiętam.

Dosłowne zakuć, zdać i zapomnieć.

Liczby i numerki, które nic nie znaczą — od tych, które otrzymujemy, jako oceny, po te, które mamy w dzienniku papierowym lub elektronicznym.

Nic to nie wnosi. Niczego nie pamiętamy, jeśli we właściwy sposób ktoś nas tym zainteresuje lub sami sięgniemy do historii lub chcemy się czegoś dowiedzieć.

Ważne jest także jej opowiadanie — w którym ważny jest dialog, lub łączenie historii w taki sposób, co może się z niej nam przydać, lub jakie możem z niej wyciągnąć wnioski — z właściwych decyzji i tych, które ukazywały głupotę, chciwość, lub głupotę ludzką.

Najbardziej zapamiętałam to co praktyczne lub te rzeczy, które zostały przedstawione w ciekawy sposób.

Jeszcze bardziej zapamiętałam to, co może przydać się w życiu codziennym.

Jednocześnie należy tutaj zaznaczyć, że ubolewam, że nie wszystko zostało nagrane w jakikolwiek sposób — niestety nie wszystko udaje mi się zapamiętać, a słowa wypowiadane jedynie z ust do ust, można w trakcie niestety coś pomylić — co przecież jest dobrze znane z plotek, lub jeśli ktoś w to jeszcze się to bawi, z tak zwanego głuchego telefonu — powtórz następnej osobie jakąś wiadomość — jeśli w zabawie różnie wychodziło, lub ktoś specjalnie mniej lub bardziej coś przekręcił, co dopiero jeśli chodzi o ważniejsze kwestie i poważne tematy?

Lecz to także osobna kwestia, bowiem historia jest także ważna pod jeszcze innym aspektem, a mianowicie kultury, bowiem gdyby nie pewne wydarzenia, decyzje, kształtujące ówcześnie wyglądający świat, nie byłoby nas, kultury i sztuki.

Ważne nie tylko, w jaki sposób jesteśmy wprowadzani w historię, lecz także czy chcemy się czegoś o niej dowiedzieć i w jaki sposób to robimy, bowiem możemy pominąć kwestie, które pozytywnie dają do myślenia, a bez nich niestety powtarzamy te same błędy — a brak akceptacji błędów i wysuwania z nich właściwych i wartościowych wniosków, prowadzących nie tylko do refleksji, lecz także właściwych działań, myśląc, że sami wiemy lepiej, niechybnie może doprowadzić nas o zguby.

Dlatego pytanie nie powinno brzmieć, czy powinniśmy znać historię, lecz w jaki sposób przekazywać ją dalej? Jednocześnie mając na uwadze, że chcąc stworzyć pamiętny moment lub odznaczyć się w historii, należy przy tym postępować bardzo ostrożnie — albo skończymy jak geniusz innowacji, nagrody, lub rozwiązania palącego problemu, lub jako zły tyran, kojarzący się ze strasznym zbrodniarzem, który zostawił za sobą rzeszę trupów z niewinnych ludzi.

Poruszone zostały tematy: braku nagrania poruszanego tematu (ogólnie dostępnego - wykładu, lub pogadanki na ważne tematy), kultury i sztuki, jednak to osobne tematy, którym także należy poświęcić uwagę, jednak w osobnej części, tym bardziej, że tu mowa jedynie o historii, a zaznaczając je pobieżnie, nie rozwodząc się nad nimi, zostałyby pominięte zbyt ważne tematy, które również potrzebują rozwinięcia i właściwie im oddanej uwagi, która się pojawi w następnych rozdziałach.

Za uwagę, poświęconą wtym momencie historii, dziękuję i zapraszam do kulturalnej dyskusji na ten i inne tematy,które tutaj się pojawiły i będą się pojawiać w przyszłości.