ယခုလက်ရှိ ထယ်ဆန်းရဲ့ moodဘယ်လိုလဲဆိုတော့ 'နံနက်ခင်းလေးမှာ နိုးလာခဲ့။ အရင်ဆုံးမင်းကိုလွမ်းပါတယ်။' ဆိုတဲ့ moodကြီး။ ညတုန်းက သူ့အလှလေးကြောင့် အိမ်မက်တွေဟာလှပခဲ့။
နံနက်ခင်းကြားနေကျငှက်ကလေးအသံဟာ အရင်နေ့တွေနဲ့မတူစွာ ငှက်ဆိုးထိုးသံမဟုတ်ဘဲ သာယာချိုမြနေသယောင်။ ပြတင်းပေါက်ကကျရောက်လာတဲ့ နေခြည်နွေးနွေးကပင် သူ့ကိုအားတွေဖြစ်စေသလို။ ယနေ့တော့ alarmကသူ့ကိုမနှိုးရဘဲ သူကalarmပိတ်ဖို့ ပြန်စောင့်နေရတဲ့အဖြစ်။ အလိုမကျစွာ မျက်မှောင်ကြုတ်မှုများသာများသည့် သူ့မျက်နှာထက်တွင် အပြုံးပန်းတွေမှာဝေဆာနေသည်မှာ မနက်နိုးလာကတည်းကပင်။ ထယ်ဆန်း ကိုယ့်အဖြစ်ကိုယ်သဘောကျစွာရယ်လိုက်ရင်း ရေချိုးရန်ပြင်လေသည်။
လူတွေ..လူတွေ.အချစ်နဲ့တွေ့ရင် တယ်ပဲအပြောင်းအလဲမြန်သကိုး။
ထယ်ဆန်းရေချိုးပြီးတော့ တစ်ဖက်အခန်းမှာအိပ်နေတဲ့ယူဂျင်းကို သွားနှိုးဖို့အလုပ်။
"ဟျောင်း နိုးနေပြီလား။ "
"ယူဂျင်းကနိုးပြီလား။ အကုန်တောင်ပြင်ဆင်ပြီးပြီပဲ ။ "
"ဟျောင်းသူငယ်ချင်းက ကိစ္စရှိလို့ မနက်စာပြင်ပြီးထွက်သွားပြီ။ ဟျောင်းဒီနေ့ထူးထူးဆန်းဆန်းအစောကြီးနိုးနေပါလား။ ကျွန်တော် ခနနေလာနှိုးတော့မလို့။ "
"ဒီလိုပါပဲ။ အိပ်လို့မရတော့လို့လေ။ မနက်စာစားပြီးရင် ကျောင်းသွားတာပေါ့။ "
"ဟျောင်း ဒီနေ့အတန်းတက်မလို့လား။ "
"အင်းလေ။ ဘာဖြစ်လို့လဲ။ "
ယူဂျင်းနှုတ်ခမ်းလေးမှာ အိုပုံစံဖြစ်သွားရပြီး ထယ်ဆန်းနဖူးကိုအပြေးသွားစမ်းကာ။
"ဟျောင်း နေမကောင်းဘူးလား။"
"ကောင်းပါတယ်။ ကဲ ယူဂျင်းရှီ စကားအရမ်းများတယ်။ မနက်စာစားတော့။ "
"ဟုတ်.ဟျောင်း။"
မနက်စာစားပွဲ၀ိုင်းလေးဟာ စားတဲ့သူကစား၊ တွေးတဲ့သူကတွေးဖြင့် တိတ်ဆိတ်လျက်။
"ဟျောင်း ကျွန်တော်စားလို့ပြီးပြီ။ "
"အာ့ဆို သွားကြမယ်လေ။ လာ ယူဂျင်းနီး။"
