Ο Τελευταίος Πρίγκιπας

Κεφάλαιο δωδέκατο

Ο Αλεξέι ανακάλυψε πως είχε κι εκείνος ξανακοιμηθεί όταν ξύπνησε λίγο πριν την άφιξη της Σόνιας στο μαγαζί, άλλο ένα εξαιρετικό γεγονός που θα είχε την ευκαιρία να το δει με τα μάτια του, χωρίς να χρειαστεί να φανταστεί το πρόσωπό της με βάση τον ήχο της φωνής της, που θα τον άκουγε πίσω από την πόρτα της αποθήκης. Απαλλάχτηκε απρόθυμα από τα σκεπάσματα, καθώς το κρύο και η υγρασία έρχονταν να καθίσουν βαριά πάνω στο αδύνατο σώμα του, και σηκώθηκε από το στρώμα τεντώνοντας τα χέρια και την πλάτη του. Κοιτάχτηκε για λίγο σ’ έναν μικρό, ραγισμένο καθρέφτη που είχε απομείνει κρεμασμένος στον τοίχο της αποθήκης. Τα χέρια του ανέβηκαν στο πρόσωπό του, στα μάγουλα, στο σαγόνι, πάνω από τα χείλη. Είχε αρχίσει να αχνοφαίνεται ένα χάλκινο χνούδι στο χρώμα των μαλλιών του. Χαμογέλασε πικρά. Κάθε τσάρος έπρεπε να έχει τη γενειάδα του. Λες όταν θα μεγάλωνε να έμοιαζε στον πατέρα του, στη φωτογραφία που είχε σαν εικόνισμα στο σπίτι της στο χωριό η μάνα του Γιούρι;

Την ώρα που εξέταζε περίεργος τη νέα αυτή λεπτομέρεια πάνω του, εμφανίστηκε η Σόνια. Ήταν μια πολύ κρύα μέρα αυτή τη φορά, η πρώτη μέρα του Νοεμβρίου. Η ατμόσφαιρα πάγωνε, η υγρασία ήταν όλο και λιγότερο υγρή κι έδινε τη θέση της σε μια παγωμένη στατικότητα που απλωνόταν παντού. Η πόλη περίμενε το πρώτο χιόνι του χρόνου. Η Σόνια είχε περάσει από την πλατεία στο δρόμο της για το μαγαζί του Κάρολ ερχόταν ξενυχτισμένη κατευθείαν από το Καμέρνυ. Όπως περπατούσε κοιτούσε τις μύτες του πύργου Σπάσκαγια και των τρούλων του καθεδρικού και των τειχών του Κρεμλίνου που ήταν απλωμένες προς τον ουρανό, σαν να ζητούσαν να αναπαυτούν επιτέλους κατάλευκες και ναρκωμένες από το κρύο. Τρύπωσε μαυροντυμένη στην οδό Ιλίνκα, φορώντας μαντήλι στο κεφάλι και περπατώντας με το βλέμμα χαμηλά. Για όλους στη γειτονιά της αποτελούσε φυσιογνωμία τόσο μυστηριώδη όσο και ο εραστής της: κανείς δεν μπορούσε να δει πέρα από την εξωτερική της όψη, ακόμα και να προσπαθούσε. Όσο για τον Ντουναγιέφσκι και τον Τσεχανόβσκι, ο καθένας τους κατασκεύαζε μια αλλοιωμένη, σχεδόν ολότελα διαφορετική από την πραγματικότητα, εικόνα της στο μυαλό του, γεννημένη περισσότερο από ζήλια για τον Λέο παρά από οποιουδήποτε είδους έλξη για εκείνη.

Φτάνοντας στο μαγαζί του Πολωνού, στάθηκε για λίγο απ’ έξω. Σάστισε βλέποντάς το κλειστό• δεν υποτίθεται πως θα την περίμενε; Είχε συνηθίσει τον Κάρολ απόλυτα ακριβή στις κινήσεις του από τότε που είχε ξεκινήσει να δουλεύει μαζί του. Λίγο καιρό μετά την έναρξη του δεσμού της με τον Λέο ήρθαν σε επαφή μαζί της οι πρώτοι «λευκοί», προερχόμενοι από τον κύκλο του πατέρα της τον οποίο είχαν ξεδιάντροπα επεκτείνει, φίλος με τον φίλο, συγγενής με τον συγγενή. Είχαν μάθει για την επιστροφή της και για την σχέση της και την παρακαλούσαν να τους βοηθήσει να ξεγλιστρήσουν από τη χώρα. Στην αρχή αρνήθηκε σθεναρά, φοβόταν, δεν ήξερε πώς γίνονται τέτοιες υπόγειες δουλειές. Τότε ένας μακρινός της θείος, ξάδερφος του πατέρα της, είχε την ιδέα να τη φέρει σε επαφή με τον Κάρολ και κάπως έτσι έκλεισε η συμφωνία. Ούσα υπεράνω υποψίας λόγω της κάλυψης που της πρόσφερε απλόχερα ο Νικίτιν, η Σόνια θα του ερχόταν σαν μεσάζοντας για όποιον της το ζητούσε και αφού ο Πολωνός θα είχε έτοιμα τα πλαστά έγγραφα για την έξοδο από τη χώρα, θα φρόντιζε η ίδια για την παράδοσή τους.