verboden Liefde (Fc Groningen) Thijmen Blokzijl

Hoofdstuk 5

Het is een week later, en mijn arm zit nu al een week in de gips. Ik heb een botbreuk, wat behoorlijk pijn doet.
Ik kan me arm niet gebruiken de komende zes weken.
Ik loop naar de gymlokaal, en mag zelfs niet eens mee doen met gym.
Maar hopelijk gaan we iets met een voetbal doen, dan kan ik wel iets doen.
Ik loop het gymlokaal in en zie dan netten voor volybal staan.
Ik zucht.
'Meneer kunnen we niet voetballen!' Zucht ik.
'Meid je gaat me helpen assisteren!' Ik slikte.
'Daar heb ik echt geen zin in.' Ik zie hem mij fronsende aankijken.
'Hmm, je moet wel iets doen. Dus dan maar dat. Had je maar niet voor me auto moeten lopen. En opletten!' Ik kijk heb geschrokken aan.
Waarom zo brutaal.
'Wat! Jij reid mij aan...' Ik zei hem mij boos aankijken.
'Had jij maar niet zo op morgen gaan in je muziek!!!' Ik slikte.
'Rot op! Ik was me hoofd leeg aan het maken!' Ik zie hem lachen.
'Zeker leeg maken met mij!' Ik kijk hem geschrokken aan.
'Wat! Echt niet! Jij bent echt vies!' Gil ik.
'Wat ik doe niets! Jij flirt!' Ik kijk hem aan.
'Ik flirt niet!' Gil ik.
Ik wil hem een klap geven, en dit keer doe ik het ook.
Mijn frustratie kan ik niet meer tegen houden. Ik geef hem een klap in zijn gezicht en hij kijkt me verward boos aan.
'Eruit! En wil je voorlopig niet meer zien!' Ik kijk hem aan.
'Ik jou ook niet eikel!' Gil ik.
Ik loop het lokaal uit, en ga in de kantine zitten.
Ik voelde me zo verloren.
Fuck wat heb ik net gedaan!
Heb ik Thijmen echt geslagen!
Ik voelde een steek in me buik. Ik had me moeten inhouden. En hem niet moeten gaan slaan. Ik hou van hem. Maar dat mag hij niet weten!
Ik voelde een traan langs mijn wang glijden en ik ren naar de wc.
Ik verstop me in een wc hokje en laat al mijn frustratie en verdriet er uit.
Ik voel me soms zo eenzaam.
Ik loop dan de wc uit als ik even rustiger ben, en ga in de kantine zitten en pak eens schrift en pen en begin te schrijven aan een lied.

~Lied~
Hoe zou het voelen om mezelf te zijn
Zo eenzaam zonder jou
Ik ben gehard tegen de pijn, de kou
Wil terug naar donkerblauw

Lachend met een traan
Zie mezelf hier staan

Ik ben vederlicht
Zweef mee met de wind
Vallen met m'n ogen dicht
Ik ben vederlicht
Teder, onbemind
Tot ik ademloos verdrink

~Lied~

Opeens hoor ik een kuch achter mij, en ik kijk op. Ik zie dan Thijmen achter mij staan. 
Ik kijk hem aan en slikte. Ik doe me boekje dicht. 
'Wat ben je aan het doen?' Ik voelde nog een traan mijn wang wegglippen, maar het is te laat. 
Thijmen ziet dat ik heb gehuild. 
'Gaat het?' Ik slikte en schudde dan voor een keertje eerlijk mijn hoofd. 
'Meid, een ding. Wat er is gebeurd, blijft tussen ons. Maar het moet niet weer gebeuren.' Ik slikte en knikte dan. 
'Sorry, het spijt me.' Zeg ik dan. 
'Is goed Milou. Maar wat is er aan de hand.' Ik kijk hem aan en slik dan. 
'Niets.' Ik zie hem fronzen en dan zuchten. 
'Als er iets is, je weet me te vinden. Ik ben tevens je mentor en een luisterend oor.' Ik knikte. 
'Kom dan gaan we de les weer in. 
'Ik knik, en loop met hem mee naar de gymzaal. 
Ik denk aan mijn tekst en het voelt een stukje opluchting. Ik besluit hem af te maken zodra ik vrij ben. Niemand weet dat ik echt goed kan zingen.
Maar niemand weet dat mijn vader een alcohol probleem heeft, en vaak niet thuis is. Maar spontaan thuis komt om ruzie te maken. Of mij in elkaar te slaan, of wel erger. 
En bij de trainingen van FC Groningen krijg ik me rust door Thijmen, en nu is hij mijn mentor/Gymdocent ook nog eens. Ik kan echt niet om mijn gevoelens heen. 
Hij geeft me licht in mijn leven.