Dolk & Bloed (Dutch/Nederlands)

Hoofdstuk 1 - Dolk

"Een jager wordt pas als volwaardig erkend na het succesvol afronden van zijn afstudeeropdracht. Indien hierin gefaald wordt, zal het genootschap genoodzaakt zijn om alternatieve maatregelen te treffen."

Zonder erbij na te denken, loop ik in de rij naar voren toe. De man met doktersjas zet de injectienaald in mijn arm en spuit de goudgele vloeistof in mijn systeem. Diep adem ik door en ontspan vervolgens, dit ritueel word elke maand herhaalt en je zou denken dat ik er inmiddels wel aan gewend was geraakt. Dat is helaas niet zo. Het zou nooit wennen om krachtiger te zijn dan een normaal mens. Vooral niet omdat deze krachten tijdelijk zijn, we hebben elke maand weer een nieuw shot nodig om opnieuw sterk te zijn. Door deze wisselende kracht lukt het me nooit om zeker te weten hoe sterk ik ben.

Toch heb ik het nodig, anders zal het mijn dood betekenen.

Ik ga zitten achter het kleine tafeltje en kijk het klaslokaal rond. Buiten is het al een hele tijd donker en hoewel onze praktijken geheim en duister zijn, doet het felle tl licht dit behoorlijk teniet.

Vandaag krijg ik mijn opdracht, mijn afstudeeropdracht.

Mijn kaken klem ik op elkaar en ik volg met mijn ogen hoe de andere leerlingen binnen komen. Binnenin mij woed de kracht die een baan trekt naar mijn spieren en zich diep in mij nestelt. Ik besef me ineens dat ik het minder koud heb. De mouwen van mijn trui stroop ik op en ik hoor zachtjes de zoom kraken. Voorzichtig.

"Jonge jagers." Voor de klas staat ons schoolhoofd en op onze tafeltjes schiet een hologram aan met de eerste pagina van zijn presentatie. Zo heel jong zijn we allemaal niet, maar we hebben eerst een gewone opleiding gevolgd voor we ons bij het genootschap van Vampierjagers mochten voegen. Ons district is gevestigd in een grote stad en daarom één van de grootsten van het land. Mijn ouders waren jagers en zo waren ook hun ouders weer jagers. Het hoort, ik heb nooit een keuze gehad.

De opleiding tot jager is zwaar, er zijn in ons leerjaar zes studenten overleden waardoor we nu nog maar met veertien zijn. Veertien jonge jagers die een eindopdracht krijgen.

"Fijn dat jullie hier allemaal aanwezig zijn. Vanavond krijgen jullie je eerste opdracht. Sommige opdrachten zijn kort, anderen kunnen meerdere jaren duren. Dat is niet erg. We hebben goed gekeken naar jullie cijfers, persoonlijkheden en krachten."

Ik schuif heen en weer op de stoel, een naar gevoel bekruipt me en ik weet niet goed waarom. Toch klopt mijn voorgevoel vaak wel en ik weet zeker dat ik mijn opdracht niet leuk ga vinden.

De opdrachten die opgenoemd worden, verschillen ontzettend. Er zitten vreselijk saaie opdrachten tussen zoals het continu tellen van bloedzakken in de ziekenhuizen. De meest interessante opdrachten vind ik zelf de onopgeloste moorden en erachter komen welke vampier hier verantwoordelijk voor is zodat we hem terecht kunnen stellen.

Wij als jagers hebben namelijk best strenge regels, we mogen niet zomaar een vampier vermoorden. We moeten ze eerst ergens op betrappen, om dan vervolgens met bewijs te komen zodat we ze kunnen afmaken. Ik haat het dat het allemaal zo moet.

"Hadeon."

Ik kijk naar het hologram als ik mijn achternaam hoor. De man op het beeld is niet scherp, alsof de camera heel erg bewogen is. Ik slik. Hoewel er geen gezicht zichtbaar is, weet iedereen wie het is. Deze vampier is zo kunstig in zichzelf onherkenbaar maken, dat dit hem zelfs lukt op foto's en video's.

"Jij word onze spion, Hadeon. Infiltreer in het leven van Christiaan Ambrose Valent. Je hebt een gedegen en professionele achtergrond en je bent een slimme jongedame. Zorg ervoor dat hij je vertrouwt, zet hem naar je hand en kom achter zijn geheimen."

Oh. Mijn. God.

Happend naar adem als een vis op het droge staar ik naar beeld en vervolgens naar het schoolhoofd. Fuck.

"H-hoe?" is het enige wat ik uit kan brengen. Mijn ogen zijn groot als schoteltjes en ik hoor het tafeltje kraken doordat ik mijn handen er strak omheen klem.

De man aan de voorkant van het klaslokaal haalt zijn schouders op. "Zoals ik al zei; je bent een slimme jongedame. Je komt er wel uit."

Om mij heen klink geroezemoes. Mijn borstkas gaat zwaar mee omhoog als ik ademhaal alsof er een blok beton op ligt.

"Ik weet niet eens hoe hij eruit ziet." In mijn stem klinkt paniek, ik ga deze opdracht nooit halen. Zou ik kunnen weigeren?

Streng word ik aangekeken. "Dit is je opdracht, je kunt niet wisselen of een nieuwe krijgen. Wees creatief."

Ik buig mijn hoofd en besef me dat ik moet doen wat er gezegd wordt. Het is onmogelijk om weg te komen uit het genootschap. Er zijn twee keuzes; vrijwillig meedoen of gebroken worden. Ik weet hoe heftig jagers kunnen zijn en koos voor het eerste. Dan moet ik daar nu wel mee doorzetten. Mijn ogen staren naar het houten blad van het tafeltje en de rest van de opdrachten hoor ik niet eens meer. Alle geluiden blok ik uit mijn hoofd tot er alleen een pieptoon overblijft.

"Nyrah, ben je niet blij?"

Mijn beste vriendin staat aan mijn tafeltje en nu pas kijk ik op. Alle leerlingen zijn al vertrokken uit het lokaal en ze kijkt me afwachtend aan met haar puppyogen. Natuurlijk, zij is met alles blij. Leonora is echt een schat, ze doet zo haar best, maar ik weet dat ze als jager geen lang leven zal hebben. Ze is te naïef en te onhandig met wapens. Daarom probeer ik me niet aan haar te hechten, maar haar persoonlijkheid maakt dat onmogelijk. Ik ben van haar gaan houden als een zus.

"Nee, ik ben niet blij." Ik kom met die woorden overeind en zucht even.

Onderzoekend kijkt ze me aan en haalt ze haar arm door de mijne. "Kom, laten we nog wat drinken, daar word je vast vrolijker van." Haar opgetogen stem is melodieus en hoog.

Ik glimlach door haar en knik. "Wat drinken klinkt goed."

Misschien is het beter om het er even niet over te hebben in plaats van te malen hoe ik dit aan moet pakken. Ik weet dat het me de hele nacht bezig zou houden.

Leonora kletst vrolijk tegen me en ik loop als verdoofd met haar mee. In de stad is het licht nooit volledig uit, toch merk ik dat ik na de injectie beter zie. In detail zie ik de straten en de gebouwen alsof ik er in het daglicht naar kijk. Hoge gebouwen omsluiten ons, ze lopen stijl omhoog en ik weet dat als ik mijn hoofd in mijn nek leg, dat ik dan de koepelvormige daken zie. Ik irriteer me lichtelijk aan het zachte getik en geratel van de mechanische bruggen die de gebouwen in de lucht aan elkaar verbinden. Het is verboden om vliegende vervoersmiddelen te gebruiken, daarvoor is het hier te druk. In plaats daarvan zijn de bruggen gebouwd om de grote stromen mensen die overdag naar hun werk gaan niet allemaal op de straat te laten lopen. Ik houd niet van die grote hoogtes. Liever sta ik met beide benen op de grond.

We slenteren samen over de waterbrug en ik glimlach door het zien van een stoomboot, Glansstad staat erom bekend om de mooiste uitvindingen door de eeuwen heen in stand te houden. De stoomboten worden regelmatig gebruikt voor uitbundige feesten.

"Waar gaan we heen? Orion?" wil ik weten van Nora.

Ze stopt daardoor haar verhaal en duwt zacht tegen mijn schouder. "Je zit ook echt niet op te letten hé!"

Schaapachtig grijns ik haar even toe, ze heeft het dus wel doorgehad.

"We gaan naar Glimmer. De rest is daar ook, we gaan het begin van ons afstuderen vieren natuurlijk!" Enthousiast pakt ze me steviger bij mijn arm en versneld het tempo.

Ik kan het niet laten om zacht te kreunen, Glimmer is een van de hipste plekken van dit moment die haar naam eer aan doet. Binnenin is het net een discobal.