If you fall, I'll catch you. {Dutch/Nederlands}

Hoofdstuk 10

Na onze eerste zoen, zitten we nu aan tafel de pannenkoeken op te eten. Buiten gaat het hard te keer. Het is stil, niet awkward stil, gewoon stil. Het enige wat ik hoor is de regen die tegen het raam kletst en af en toe zie ik een bliksemflits gevolgd door gerommel. Ik weet niet zo goed wat ik tegen Josh zou moeten zeggen. En volgens hij weet hij het ook niet. Ik neem nog maar een hap van mijn tegen, en nog een, en nog een. Af en toe hebben we nog flirterig oogcontact, maar verder gebeurt er helemaal niks.

'Josh?'

'Hm.'

'Waarom ben je eigenlijk in Nederland, en niet in Amerika? Ik bedoel daar werk je toch?'

'Ik heb een soort van vakantie, ja, zoiets. Maar over Amerika gesproken..' Hij slaat zijn ogen neer. Ik word er zenuwachtig van.

'Wat?' Zeg ik terwijl ik het laatste stukje pannenkoek in mijn mond steek.

'Ik moet overmorgen weer terug naar Amerika.' Zegt hij zonder me aan te kijken.

Het stukje pannenkoek valt duidelijk niet goed..ik begin als een bezetene te hoesten en Josh kijkt me met grote ogen aan. Je kan duidelijk aan hem zien dat hij niet weet wat hij moet doen. Best wel schattig eigenlijk. Tussen het hoesten heb ik even kort de tijd om hem uit te lachen. Maar dat merkt hij gelukkig niet.

'Kom hier'. Zegt hij een soort van dwingend. Maar zo bedoelt hij het vast niet, denk ik. Ik ga voor en staan en hij trekt me gelijk op zijn schoot. Hij pakt zijn glas van de tafel en houd het voor mijn neus. 'Drink wat'. Ik pak het glas met beide handen aan en neem een grote slok van het ijskoude water. Het hoesten word langzameraan minder, en ondertussen wrijft Josh over mijn rug.

'Je gaat wat?!' Zeg ik een beetje te hard.

'Tess..'

'Sinds wanneer weet je dit? Waarom heb je niks tegen me gezegd?' Eigenlijk voel ik me een beetje verraden, waarom vertelt hij het me nu pas?

Josh blijft stil.

'Dus je zou me gewoon verlaten?!'

'Nee, Tess. Je begrijpt het niet. Waarom reageer je zo?' Gelukkig praat hij tegen me, maar hij kijkt me nog steeds niet aan.

Ik sta op van Josh zijn schoot en sta met mijn rug naar hem toe en draai me weer met een ruk om. 'Hoe dacht je dan dat ik zou reageren, dat ik vrolijk in het rond zou springen dat je eindelijk weg zou gaan? Dat ik de dagen nu ga aftellen totdat ik van je af ben? Dacht je dat? Of dacht je dat je zomaar weg kon gaan en dat ik je maar moest vergeten.' Ik hoor dat mijn stem steeds luider word, en Josh zit daar maar naar de grond te staren.

'Het spijt me.' Zegt hij zacht. Maar ik doe alsof ik het niet gehoord heb en ga gewoon verder met schreeuwen. 'Weet je? Misschien is dat wel het beste idee.' In de laatste akelig stille minuten kijkt hij me eindelijk voor de eerste keer aan. Zijn ogen zijn rood, maar toch blijft het stil. En ik blijf maar verder schreeuwen. 'Misschien moet ik je maar vergeten. Dan kan jij gewoon verder met je sterrenleventje en ik met mijn saaie normale leventje.' Alweer geen reactie. En ik sta er een beetje ongemakkelijk en ongeduldig. 'Dan is dit dus ons afscheid.' Zeg ik. Maar Josh blijft maar naar de grond staren. Ik weet niet meer zo goed wat ik moet doen maar ik voel steeds woede opkomen als ik Josh zo naar de grond zie staren. Hij probeert me niet eens te kalmeren. Ik ben er klaar mee. Ik loop kwaad het huis uit en gooi de deur met een harde klap dicht. Ik vergeet zelfs mijn jas te pakken, maar ik ga echt niet meer terug om hem te halen. Ik loop door de stromende regen richting mijn huis. In mijn hoofd ga ik het hele gesprek nog een keer na. Elke zin, elk woord. Alles was zo perfect, en in no time was al die perfectie weg. Hoe? Hoe heeft dat nou kunnen gebeuren? Dan sta ik opeens stil, midden op de weg. Het maakt me even niet meer uit dat ik helemaal ben doorweekt door de regen, of dat ik nu mijn jas kwijt ben. Dit is allemaal mijn fout.

Hey! Ik iedereen nog even bedanken voor de 200(!!!!) reads. Sommige schrijvers hebben er duizenden en sommigen wel miljoenen maar ik ben hier echt al zoooo ontzetten blij mee!! Dus dankjewel XXX