साथ तुझी! / Together, Our Paths Entwine! ✨

6 : मृगजळ / The Mirage!!✨

"प्रेमात पडल्यावर कळायला लागतं,
सुकलेलं गुलाबही अव्यक्त आठवणींमध्ये झुरत असताना, त्याच्या कोरड्या पाकळ्यांशी "तिच्याबद्दल" अबोल हितगुज करत असतं!!❤️ वेदिक हळुवार पणे समोरच्या स्थिर सागरावर आपली नजर फिरवून दीर्घ श्वास घेत उच्चारला.

( 1..2..3..,mic check!! सर्व वाचकांना सांगण्यात येते की, जसं या कथेच्या काही भागांमध्ये शेर, चारोळी आणि कविता लिहिल्या गेल्या होत्या, तसंच इथून पुढे सुद्धा लेखिका तिच्या 3/4 वर्ष जुन्या "कवियित्री" अवतारात जाऊन शेर, चारोळी, कविता किंवा अशा काही दोन ओळी, वेदिक मार्फत या कथेत आणू शकते याची सर्वांनी नोंद घ्यावी!!🙈 धन्यवाद😂 )

"निःशब्द!! तू खरंच सुंदर कविता बोलतोस यार" अवी मनापासून त्याचं कौतुक करत म्हणाली.

"कविता रचतात, बोलत नाहीत!! आणि ही कविता नव्हती यार.. फक्त काही ओळी होत्या. आधीच्या चारोळी ला पण असंच म्हणाली होतीस तू!!" वेदिक तोंड वाकडं करून वैतागत म्हणाला.

"तुला ना कौतुकाचे चार शब्द पचतच नाहीत!! जाऊदे मी पण कोणाशी बोलतेय.."अवी.

"अरे मी फक्त तुझे चुकीचे शब्द बरोबर करून म्हणालो गं.. आणि तसंही तुझ्याकडून कौतुक ऐकताना सुद्धा टोमणेच ऐकू येतात त्याला मी तरी काय करू??" वेदिक खांदे उडवत तिच्याकडे तिरपा कटाक्ष टाकून तिला चिडवत म्हणाला. ( कटाक्ष - पाहणं, नजर स्थिरवणं )

"हा हा ठिक आहे!! मी तुझ्यासारखी लेखक किंवा कवी नाहीये.. लगेच ऐकवू नकोस आता मला.. एकतर तुझ्यामुळे मला फोटोज काढता आले नाहीयेत सूर्योदयाचे!!" अवी वैतागून म्हणाली.

"हा पण मार पण तर खाल्ला मी एवढाsss!! तुझ्यामुळे माझा व्यायाम करायचा राहिला, त्याबद्दल केली मी तक्रार?? उलट संपूर्ण मरीन ड्राइव्ह माझ्या मागे पळून, मला मारत होतीस तू!! नशिब आता तरी तू जरा दया दाखवत पुन्हा इकडे येऊन बसलीस. पण तरीही आजपर्यंत असा वेड्यासारखा धावलो नव्हतो मी कधी!!" वेदिक एखाद्या बाळासारखा नाक उडवत म्हणाला.