ယိုရှီကျောင်းပွဲတော်ရှိတာမို့စာရင်း
ကိစ္စများနှင့်အလုပ်ရှုပ်နေတုန်းမှာ
ပင်ကျောင်းသားတစ်ယောက်အနား
ရောက်လာပြီး...
"ဆရာ...အောက်မှာဆရာ့ကိုလူတစ်
ယောက်မေးနေတယ်"
"ဘယ်သူလဲ"
"ဟို...အရမ်းချောတဲ့လူတစ်ယောက်ပဲ"
ဘယ်သူလဲဆိုတာသိလိုက်တာမို့
ယိုရှီထိုကျောင်းသားကိုခေါင်းငြိမ့်
ပြလိုက်ပြီးရှေ့ကပစ္စည်းအချို့ကို
သိမ်းဆည်းလိုက်သည်။အောက်ကို
ရောက်တော့ရှာစရာမလိုပဲလူကြား
ထဲမှာထင်းနေတဲ့ထိုကောင်လေး။
ကျောင်းသူများကလဲထိုကောင်လေးကို
ကွက်ကြည့်ကွက်ကြည့်လုပ်နေကြသည်။
ရူတိုထိုင်နေတဲ့နားကိုဖြေးဖြေးချင်း
လျှောက်သွားလိုက်ပြီး...
"ဘာလို့လာတာလဲ...ရူတို"
နှုတ်ကမေးရင်းဘေးနားဝင်ထိုင်လာ
တဲ့အကိုကြောင့်ရူတိုနှာခေါင်းထဲဝင်
လာတဲ့အကို့ရဲ့ကိုယ်သင်းနံ့ကခပ်မွှေး
မွှေး...
"အကို နေ့လည်စာတောင်မစားရ
သေးဘူးဆိုအဲ့ဒါကြောင့်ထမင်းဘူး
လာပို့တာ"
"ရူတိုကအပိုအလုပ်တွေသိပ်လုပ်တာပဲ"
မျက်ခုံးတွေတွန့်ချိုးပြီးခပ်ဆောင့်
ဆောင်ပြောလာပေမဲ့ရူတိုကမ်းပေး
တဲ့ထမင်းဘူးလေးကိုတော့အကိုက
မငြင်းပဲယူလိုက်ပါသည်။လက်ထဲ
ရောက်လာတဲ့ထမင်းဘူးလေးကို
အသာဖွင့်ကြည့်တော့အသဲပုံကြက်ဥ
လေးကကလေးဆန်လွန်းလှသည်။
ဒါပေမဲ့ယိုရှီနှုတ်ခမ်းတွေကိုတွန့်ကွေး
သွားစေနဲ့အထိစွမ်းဆောင်နိုင်သည်။
ပါလာတဲ့ဇွန်းနဲ့ထမင်းတစ်ဇွန်းယူစား
လိုက်တော့ စိတ်ထဲကချီးကျူးမိသွား
သည် မုန့်လုပ်တာအပြင်ထမင်းဟင်း
ချက်လဲတော်တာပဲဟူ၍....
"အကို...စားကောင်းလား"
"အွန်း"
တစ်ခွန်းသာပြန်ဖြေပြီးအကိုက
ထမင်းကိုအဆက်မပြတ်စားနေသည်။
ရူတိုအကို့မျက်နှာလေးကိုကြည့်ပြီး
အလွန်ပျော်ရွှင်နေမိသည်။အကိုက
လေအခုဆိုသူ့ကိုအရမ်းမငြင်းဆန်
တော့ဘူး....
