Ses

Aydın gece

Güneş batmıştı, karanlık kolları ile aydınlığı çerçeveliyordu. Umudu tükenenler umut arayışına geçmişti. Bir sürü insan sokaklarda idi. İçiyorlardı, gözleriyle acılarını rahat bırakıyorlardı. Dans edenler vardı sokaklarda. Ruh hali bozuk insanlar. Birinin yerine geçmek için can atıyordu insanlar. Bir kısmı ise korkaktı, o kadar korkaktı'ki gerçeklere gözleri kapalıydı. Yavaşlıyordu dünya. Kare parçası dönüyordu, farklı farklı renkler onun vücudunu sarıyordu, ona kimse eşlik etmiyordu, birşeyler söylemek istiyordu, gördü, hissetti ve kaybetti. İnsanları görüyordu, onlara anlatmak istiyordu, içindekiler hemde herşeyi içinde kırpışan duyguları, anlamsız hisleri, öyle duymuştum birkaç kişiden iyiymiş ama şimdi gittiler buradan çok görüşemiyoruz, onu herkes dışladı biliyor musun ? Onu bir akşam aynada gördüm o ve ben vardık, ağlıyordu nedensizce konuştuk sonra anlattı çok iyi bir annesi ve kız kardeşi varmış, oda ben gibiydi konuşamıyordu, kimsesi yoktu onun sadece annesi ve kız kardeşi vardı oda ben gibiydi, içi doluydu ama birkaç şey söyledi sonra sustu nedensizce sadece sustu. Aslında kim istemez güzel bir hayat,aile,sevilmek ama onu vermemişti tanrı buna neden bilmiyorum ama az daha düşüneceğim.