Ses

Durgun

Bitmek üzere olan hayatın üzerinde geziniyorum. Güzel şeyler düşündüm o kadar mutlu oldum ki nefesim kalmazcasina hıçkıra hıçkıra ağladım. Sıkıntı olmam üstüme büyük bir yük kadar ağır iken samimi olamayışım olamayışım can sıkmaya başladı. 17 yıldır dua ederken bırakmak düşünmeme neden açtı. Neden, ne zaman gibi sorular dönerken aklımda hale aynıydım düzensiz, sabırsız, sorunlu. Farklı şeyler istedik biz çok farklı. Gittiğim yerde kimse yoktu, dinlenebileceğim bir yer dahi yoktu düşündüm bir kez daha kendime şans verdim son kez. Bizi hep acılarımız bir tam yaptı birbirimizle olan kavgalarımız kötüydü biz sabitsiz olarak tanımladık kendimizi rahat yaşamayı severdik. Çoğu şeye mecbur kaldık kimi birinin hayatta kalmak için altına yattı kimi zorla haplarına veda etti vefa borcu ile. Anlamazlardı ya bizi, biz hep değişik düşüncelere sahip olarak çıktık yola. Ümitlendik biz yaşamak için hayat için, önümüze koydular taşı. Tanrı biz burda acı çekerken kolay gelsin dedi ve güldü. Söylediğim bir cümle yıllarımı aldı, acılarıma neden açtı.

Az evel kendimle göz göze geldim neden düşündüğümü düşündüm bulmuş gibi oldum sebebini çünkü tanrı böyle yarattı insan oğlu bir makinedir onlara belli bir şey yüklenir onlarda onu zaman gelince uygular salakça bir uygulama. Benken suçlu üzülende benim nefret edilende dışlanan da rahatsız ediyor incildim eskisi gibi değilim okadar duygusalım ki umursamaz birisiyim çok kötü hissediyorum kendimi böyle kocaman bir boşluktayım kıpırdayamıyorum uykum var anlatamadığım için eğlenilen oldum çok canımı yakıyor konuşamamak bazen, genelde ben kaybettim sonradan pişman oldum.

Kaybetmek üzereyim sanırım aklımı, kafam ağrımaya başladı uyamadığım düzen sinirimi bozmaya başladı, kuralları pek sevmem hayatıma yön vermesini engellerim duzende olan kuralları virgül koyup kafama takmakla meşgulum genelde.