මුතූ A Jikook nonfic

සිව්වන මුතු ඇටය 💙

මම උවමනා කාරණා ටික සඳහන් කර ගත්තා.
දැන් හංස මේ දේවල් ටික අරන් තියාගන්න. ඉස්සරහට හංසට බැංකු පොතටම ශිෂ්‍යත්ව අරමුදල වැටෙයි. බය වෙන්න එපා මම සදිශ එක්ක කතා කළා...
සදිශ මට කිව්වා මට කරන උදව්වක් විදිහට හංස ට ඉස්සරහට ඉගෙන ගන්න උදව් කරන්නම් කියලා.
එයා මුදල්මය වශයෙන් උදව් කරාවි.

ඉගෙන ගන්නව නම් මම මල් විකිණුවට කමක් නෑ නේද මහත්තයා..?
මම මේ අහන්නෙ... ශිෂ්‍යත්ව හම්බ වෙන්නෙ ඉගෙන ගන් මිසක් ජීවත් වෙන්න නෙවෙයිනේ..
ජීවත් වෙන්නෙ නැතිව ඉගෙන ගන්න බැහැනෙ. නේද...?

ඒක හංසට බාරයි.
හංස කැමති නම් මේ කෙටි කාලෙට පරිවාසෙට යන්න...
හංසට ඉගෙන නොගෙන ඉන්න පුළුවන්.
ඒත් හංස දන්නව එහෙම වුණොත් හංසගෙ අම්මට මොකක් වෙයිද කියන්න.
තමන්ගෙ අම්මට එහෙම වෙනවට කැමති නැතිනම් හංසට කරන්න තියෙන්නෙ මම කියන එක විතරයි..
රස්සාවක් විදිහට මල් විකුණන එක මට ප්‍රශ්නයක් නෙවෙයි දරුවෝ.
ඒත් ඔයාට වෙනවා දෙකම බැලන්ස් කරගන්න.
මහන්සි නොවී, කැප නොවී, ජීවිතේ හදාගන්නවා කියන එක කරන්න බැරි දෙයක්. ඒක හින්දා මුතූට සිද්ධ වෙනවා තමන්ගේ ජීවිතයේ අනාගතය හදාගන්න මහන්සි වෙන්න.
ඒකට මට කරන්න පුළුවන් උපරිම උදවුව නිලධාරියෙක් විදියට මම උපරිමයෙන් ඉෂ්ට කරනවා.
ඉතිරිය තියෙන්නේ ඔයාගේ අතේ දරුවෝ... මං යන්නම්... මට පරක්කු වෙනවා.
අම්මට කියන්න මම ගියා කියලා...

මට වචනයක්වත් කියන්නේ ඉඩ නොතියම ඒ මහත්තයා අපේ ගෙදර පිලෙන් එළියට බැස්සා. මොහොතක් නතර වෙලා එයා ෆෝන් එක එලියට ගන්න ඩිංගට මම වචන කීපයක් එයත් එක්ක කතා කළා.

මහත්තයා..

ඔව් කියන්න මුතූ....

මහත්තයා මේ කරන උදව් වලට මහත්තයාගේ හිතේ තියෙන හැම ප්‍රාර්ථනාවක්ම සෑය හාමුදුරුවන්ගේ නාමෙන් ඉෂ්ඨ සිද්ධ වෙන්න ඕනේ.
ඒක නෙමෙයි... මහත්තයාගේ රුපියල් දාහක් අමතර මට දීපු සල්ලිත් එක්ක ඇවිල්ලා තිබ්බා.
මේක මට මහත්තයට දෙන්න ඕනි වෙලාමයි තිබුනේ.
මේක ගන්න මහත්තයා..

ඔයාට ගාන වැරදුණාට මට ගාන වැරදුනේ නෑ මුතූ...
මම හරියටම මල් කොච්චරක් තියෙනවද කියල ගණන් කරලම තමයි ඔයාට සල්ලි දුන්නෙ..
සමහරවිට ඔයා උදේ අමාරුවෙන් හිටපු හන්දා ඔයාට ගාන වරදින්නැති.. ඔය සල්ලි ඔයාට අයිතියි.
ඉතින් ඒ සල්ලි ආපහු ගන්න එක මට කරන්න පුළුවන් දෙයක් නෙවෙයි. හොඳයි.. එහෙනම් මම යන්නම්..