Born to kill

Hoofdstuk 1

Ik pakte het elastiekje en maakte mijn knotje vast. Even nam ik de tijd om in de spiegel te kijken. Ik keek naar mijn kleren. Spijkerbroekje en een rood topje. Niks speciaals toch? Ik liep naar beneden, alleen toen zag ik mijn zusje Alena huilen. Ik kwam naast haar zitten en zag Toby haar tweelingbroer aankomen rennen met haar lievelings knuffel. "Hee wat is er aan de hand meissie?" vroeg ik. Snikkend antwoorde ze : " vandaag vandaag ga je je wapen al ophalen en binnekort word je uitgetrouwd en dan heb ik mijn zus niet meer!". Ik kreeg tranen in mijn ogen, ze was pas 4 en ze was zich al zo bewust. " uitgehuwelijkt" verbeterde ik haar. "Schatje je bent nog lang niet van me af hoor", "echt niet!?" vroeg ze vol vreugde. En bam twee schatjes op mijn nek en zelfs Toby huilde. Gelukkig wiste ze niet van mijn eerste opdracht, dat zou een ramp zijn. Ik zie hun nooit een mes in iemand steken maar helaas is iedereen hier born to kill. Die twee zijn zelfs nog nooit boven geweest. Het is nadat iemand ons verlaten en veraden heeft steeds moeilijker geworden. We moesten ons leven opnieuw opbouwen. Hier herinneren hun zich niks meer van. Ze herinneren hun echte moeder niet meer. Dan zeggen ze dat de politie de "good guys" zijn. Ik herinner me nog hoe Toby en Alena lagen te huilen en mijn vader en mijn tante aangerend kwamen. Nu is Moniek hun moeder. Niet dat ze slecht is, ze houd van ons alsof we haar eigen zijn. Ik herinner mijn moeder nog, en hoe ze me vertelde om geen spijt te krijgen nooit. Leef hoe jij wil leven klein kaboutertje. Altijd.