Born to kill

Hoofdstuk 2

                                  ^ Tara zie je hierboven.

Tara duwde de deur open en vrolijk liep ze naar binnen, het verbaasde me niet eens meer die meid heeft zich nog nooit druk gemaakt ook niet om het wapen voor het leven te gaan kiezen. Het wapen voor het leven word uitgezocht nadat je van school bent. Het gebeurd in een speciale ceremonie kamer en met je beste vriend of vriendin want met hem/ haar strijd je voor het leven en help je elkaar met opdrachten. Tara was al mijn beste vriendin sinds ik geboren ben. Ik heb een tijdje bij haar geslapen na mijn moeder. ''DYLAN'' riep Tara. ''ik roep je nu al zeker 5 keer'' zei ze.  Ze vervolgde ''Ik ga mijn uithuwelijking morgen plannen''. Zij was al uitgehuwelijkt en ik niet OH GOD gelukkig is het hier iets minder dringend en heb je keuzes. ''Zou jij als mijn getuige willen komen helpen?''. Ik antwoordde vol vreugde ''Ja duhh gekkerd''. We liepen naar binnen. Hier namen we afscheid want we mogen niet bij elkaar zijn tijdens de ceremonie. Ik keek haar aan en zoals altijd stonden haar ogen vrolijk.  ''Alles komt goed'' zei ze, ik kreeg een knuffel en weg was ze. Ik ademde diep in en liep door. Ik kwam aan bij een grote grote rode deur.  Ik zuchtte hier is het dan, kort vanaf hier moet ik zelfs mijn eerste opdracht doen. Ik slikte maar ik wist dat dat ik was. Born to kill herhaalde ik in mijn hoofd terwijl ik de deur openmaakte. Er stond een grote ronde tafel met wapens er lang een licht geel briefje.  Kies 1 ding, niet meer en ga weg. Ik rolde met mijn ogen nou wat een ceremonie. Ik liep rond de tafel er lag van alles. Ninja sterren, mesjes, kleine geweren, samoerai zwaarden en dolkjes.  Ik dacht na en sloot mijn ogen. Mijn moeder had altijd een groot zwaard met een soort dolkje erin. Ik keek rond en er stond nog een tafel met een briefje. ''Je moeder heeft deze bewaard voor jou tot nu. Ik zag mijn moeder wapen liggen. Een traan rolde over mijn wang. Ik schrok, Tara stond achter mij met een groot samoerai zwaard. In roze ofcourse...  ''Kijk hoe cool dit is dylan!'': zei ze. Ik rolde met mijn ogen. Ze zei: ''stop met je ogen rollen we gaan !''. Ik barstte in lachen uit.  De volgende dag zat ik in de zaal met een stoel naast me voor Tara, laat zoals altijd. Ik zag een deur opengaan en daar was ze. Hierna zou ik mee moeten voor haar uithuwelijking voorbereiding.  Zucht, ik was nog alleen. Ze plofte naast me neer alsof zonet haar het beste ooit is overkomen. '' je hoeft niet meer naar de uithuwelijking voorbereiding te komen'' zei ze. Ik keek geschrokken. Beetje boos reageerde ze: ''Ja ik heb het verbroken hij was niet de ware Dylan wil je dan niet dat ik gelukkig ben?''.  Nog steeds keek ik haar geschokt aan toen de directeur begon met praten over ''de eerste opdracht''. Ik heb geen flauw idee wat er gezegd is. Wat ik wel weet is dat ik me verschrikkelijke zorgen maak om Tara.