Hire of My Heart

Chapter 5: Secrets Unveiled

"Let's talk."

Hindi ko alam kung bakit parang ang bigat ng mga salitang iyon. Naglakad kami ni Akihiro palabas ng building, papunta sa isang tahimik na bahagi ng campus kung saan madalas walang dumadaan—isang open garden na may mga benches at puno. Tahimik lang akong sumunod, habang ang utak ko ay puno ng tanong. Ano bang sasabihin niya? Bakit ngayon lang?

Nang makarating kami sa bench, umupo siya at tumingin sa malayo. Tahimik muna kami, parehong naghihintay kung sino ang unang magsasalita. Hindi ko alam kung kaya ko siyang tingnan nang diretsahan—parang sobrang daming emosyon ang lumalabas ngayon, pero wala akong lakas ng loob na ilabas ang lahat ng iyon.

"Eli," panimula niya, napabuntong-hininga. "I know I owe you an explanation. Matagal ko nang gustong sabihin 'to, but I didn't know how to start."

Hindi ako makapagsalita. Gusto kong sabihing, Oo, dapat lang! Matagal na kitang hinihintay! Pero napigilan ko ang sarili ko. I just nodded, encouraging him to continue.

"You know my family... they're very demanding. Lalo na si mom." His voice was quiet, parang hindi sigurado kung paano ipapaliwanag ang lahat. "She controls a lot of what happens in my life, and when we were together... well, she didn't think you were... enough."

Ramdam ko ang hapdi ng mga salitang iyon. I knew it. Alam ko na yun ang dahilan, pero iba pa rin kapag naririnig mo mula sa taong involved. Sinubukan kong manatiling kalmado kahit parang sinasaksak ang puso ko.

"She thought na dapat akong mag-focus sa mga bagay na makakatulong sa future ng family namin. And being with you, in her eyes... wasn't part of that plan."

"Akala ko ba... mahal mo ako noon?" Bigla kong naitanong, hindi na napigilang ilabas ang nararamdaman ko. Why didn't you fight for me? gusto kong idagdag, pero hindi lumabas ang mga salitang iyon.

"Mahal kita, Eli." Seryoso ang mga mata niya nang sabihin niya iyon. "I never stopped. Kaya lang, I was young, and I didn't know how to go against my family. I thought, maybe if I followed their plans, everything would work out in the end. But I was wrong."

Tahimik lang ako, pinipilit intindihin ang sitwasyon. Alam ko na sa simula pa lang, hindi ako tatanggapin ng pamilya niya. Hindi ako kasing-yaman nila, hindi ako kasing-prestihiyoso ng mga nakagisnan niyang mundo. Pero umaasa pa rin ako noon na sapat na yung nararamdaman namin para magtuluy-tuloy kami.

"Bakit hindi mo sinabi noon?" tanong ko, sinubukang hindi pumatak ang luha na kanina pa gustong tumulo. "Bakit bigla ka nalang nawala?"

"I was scared," amin niya, his voice soft but full of regret. "Scared na baka kapag sinabi ko sa'yo ang totoo, masaktan ka pa lalo. I didn't know how to face you, kaya I took the coward's way out. Umalis ako, hoping that time would fix everything."

Time didn't fix anything, Hiiro. Gusto kong isigaw iyon sa kanya. Kung alam niya lang kung gaano kahirap yung mga panahong wala siya—yung iniwan niya ako nang walang kahit isang salita o paliwanag. But I kept my mouth shut, not wanting to break down in front of him.

Nagpatuloy siya. "I regret it, Eli. Every single day. Leaving you was the biggest mistake I've ever made, and I've been trying to figure out how to make it right ever since."

Tumingin siya sa akin, hoping for some kind of response, pero hindi ako sigurado kung ano ang dapat kong sabihin. After all these years, ngayon lang niya ito sinasabi. Matagal kong hinintay ito—yung paliwanag na ito, pero bakit parang hindi ito sapat? Hindi ba niya alam kung gaano kahirap yung mga panahong inisip kong wala akong halaga?

"Kaya ka ba bumalik ngayon?" tanong ko, sinubukang kontrolin ang boses ko para hindi ito manginig. "To fix things?"

"Yes." Tapat ang sagot niya. "I know it won't be easy, and I know I can't undo the past. Pero gusto kong subukan. I want to be there for you now, if you'll let me."

Naglakbay ang mga mata ko sa paligid, iniwasan siyang tingnan. The truth is, I still cared about him. Kahit anong pilit kong kalimutan siya, he still had a place in my heart. Pero hindi ba't dapat ako na lang ang magsarado ng chapter na ito? Ano ang magiging epekto sa buhay ko kung bigla siyang babalik at susubukan na namang maging bahagi nito?

"I don't know, Hiiro," sagot ko sa wakas, matapos ang ilang sandali ng katahimikan. "Ang daming nangyari. And you hurt me. A lot."

"I know," he whispered. "And I'm sorry. I really am. But I want to make it up to you. Please, Eli. Let me try."

Tumingin ako sa kanya, at sa wakas, naalala ko lahat ng masasayang alaala namin noon—yung mga panahong kasama ko siya, yung mga tawanan namin, at yung mga pangako niya na akala ko, noon, ay totoo. Pero hindi ko rin maiwasan ang mga sugat na iniwan niya nang bigla siyang umalis.

"I'll think about it," iyon lang ang nasabi ko.

Nakita ko ang bahagyang lungkot sa mga mata niya, pero alam ko ring naiintindihan niya. Hindi ganoon kadali para sa akin na tanggapin siya ulit. Hindi ganoon kadaling magtiwala muli.

Nagkibit-balikat siya at ngumiti ng kaunti, kahit alam kong nahihirapan din siya. "That's all I'm asking for," he said softly. "Take all the time you need. I'll be here."

Tumayo siya, at ako naman, nanatili sa upuan. Pinanood ko siyang maglakad palayo, dala ang mga tanong at mga pangarap na dati'y magkasama naming hinaharap. Ngayon, may pagkakataon ba ulit para ayusin ang lahat ng nasira?

Habang nakaupo ako sa bench, naramdaman kong unti-unting bumabalik ang lahat ng emosyon na itinago ko ng matagal. Hindi ko alam kung kaya ko pang buksan muli ang puso ko sa kanya.

Pero isang bagay lang ang sigurado ako—hindi pa tapos ang kwento namin.