İki tarafın aşkını anlatan bir hikeye bir tarafdan kızın babasını kaybetikden sonra kalibdeki acıların nasıl yanıp küle dönüştüğünü anlatırken öbürü tarafdan ise adamın sevdiği kadına borclu hissetdiği için ona hiç bir şey demeden ortadan kaybolmas...
Buraya hikayeye başladığınız tarihi yazarmısınız lütfen✍
Keyifli okumalar >3
_________________________
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Boş gözlerle etrafta göz geçirdim. Ta ki bakışlarım yıkık depoyu bulana denk. Tekin olmayan bir alana tek başıma gelmiş olmam zaten en büyük tehlikeydi. Depo alanına doğru yaklaşıp kırık kapının önünde durdum. Önlem amaclı elimi arkama atıp silahımı çıkardım, emniyetini açıp göremeyecek şekilde elimde tuttum.
Neden buraya geldim bilmiyorum ama çok tanıdık bir koku tüm vücudumu esir aldı. Bu ana takılmamak için hemen kendime gelmeliydim! Derin bir nefes alıp yıkık görünen boş depoya girdim.
Gelen pis koku yüzünden midem bulandı. İğrenç kokuların eşinde ilerledim. Gelen rtubet kokusu yüzünden yüzümü buruşdurdum. Yine de ilermeye devam ettim. Gözlerimi deponun içinde gezdirdim. Dediğimden de etraf fazla boş ve heryer dağılmış vaziyetteydi.
Sessiz olmak adına çok yavaş hareket ediyordum, şayet biri varsa dikkatli olmalıydım. Başıma ne geleceğinde bihaber ilermeye devam ettim.
Buraya gelmemin iki nedeni vardı, Bir saat önce gelen gizli aramayla bu depoya gelmiştim delil toplamak için. Ama buraya hiç gelmemeliydim. İkinci ve en önemli nedenli sebebim babamdı..
Ben Deren Güneş Saklım'dım. Babama verdiğim sözü tutmak için polis olmuş bir kadındım. Nedenler vardı ve sebepler, benim en büyük nedenim ve sebebim babamın katili bulma hırsıydı..
Babasızlık zordur, Çok zordur. Bu hissi bilen her kişi için öyle ağır ve zordur ki ancak yaşayan bilirdi bu acının ne denli tarifsiz olduğunu. Ben babamın Güneş kızıydım, onu benden alanlara hesabını sormadan yüreğimde ki ateş sönmeyecekti.
Bundan 5 yıll önce biri ya da birileri babamı öldürmüştü. Kim bilmiyorum ama öğrenecektim. Beni kimsesiz yanlız bırakmışlardı. Bu hayatta babamdan başka kimsem kalmamıştı ama onuda bana çok görmüşlerdi. Boka saran hayatım babam'ın benden gittiği gün artık yok olmuştu.
Yaşıyorum ama ruhum ölüydü. Yaşıyorum ama sadece beden'le.. En güzel anladım benimle beraber toprağa verilmişti. Yaşamaya dahir hiç umudum yoktu.
Şuan yaşıyorsam sadece yüreğimde olan intikam ateşi içindi. Bu dünyadan gözümü kapattığımda babama vermiş olduğum sözümü tutmuş olacaktım.
Bir kurşun kaç can alabilirdi ki?
Babamdan ne istemişlerdi bilmiyorum. Onu benden almışlardı, en büyük kalkanım artık yoktu. Dile Kolay 5 yıl, az mıdır?
Annelik sevgisini bile babamdan görmüştüm ben ama şimdi ikisinede muhtaç kalmış bir küçük kız çocuğu gibi o hissizliği iliklerime kadar yaşıyor ve hissediyorum.
