"වැස්ස අඩු වෙන පාටක් නැද්ද තාත්තේ..."
"ඒකනේ පුතේ...අර දරුවටත් පරක්කු වෙනවා..."
"බලන්නකෝ මහත්තයා පොඩි කෙල්ල සර් එක්ක ඉන්න අපූරුව..."
රෑ කෑම කාලත් වෙලාවක් ගත වෙලා තිබුන නිසා සිහිනගේ අම්මයි තාත්තයි ඉස්සරහට වෙලා බලාගෙන හිටියේ වැස්ස අඩු වෙනකල්... ආල්යා ඇහැරුන නිසා ශේනුක ආල්යව හුරතල් කර කර ඉන්න තැනට වෙලා ආදරෙන් බලන් හිටිය සිහිනත් අම්මලා ගාවට කිට්ටු උනේ ශේනුකගේ කෝලම් දැක්කම හිත පිස්සු නටන නිසා...
"ඒකතමා මාත් බැලුවේ...දෝණි සර්ගේ පපුවට ඔලුව තියාගෙන ඉන්නෙ නිකන් අපේ පුතාගේ ලඟ ඉන්නවා වගේ..."
"ඒකනේ...ඇඬිල්ල කොහෙන් ගියාද නෑ...තාත්තා කැලේ..."
"පුතේ...මහත්තයට පරක්කු නම් යන්න කියලා පුතා අද මෙහෙ ඉන්න..."
"ඒක තමයි පුතා...පව්නේ...උදේ වැඩට ගිය පාර තාම රස්තියාදු වෙනවා..."
අම්මගෙයි තාත්තගෙයි කතාවට ඇහුම්කන් දීගෙන පොඩි පැටියයි ශේනුකයි දිහා සිහින බලාගෙන හිටියා... අම්මලා කියන්නෙ ඇත්ත උනත් ඒවට උත්තර දෙන්න සිහිනට බෑ... ඒ නිසා සිහින හිතින් කල්පනාවක...
"මෙයාලා නම් කියයි...එයාට ඕවා කියන්න ගිහින් මම එපැයි ලොකු මහත්තයගේ රැවුම් ගෙරවුම් සේරම බලන්න... එත් ඉතින් එහෙමයි කියලා ඒක අම්මලට කියන්නද...ඒ පාර අහයි ඒ ඇයි ඒ ළමයා පුතාලා ගැන එච්චර වද වෙන්නෙ කියලා... මටත් තාම හරියටම හිතා ගන්නත් බැරි ඒක තමයි..."
"පුතා...මොනවද කල්පනා කරන්නේ..."
"ආ...නෑ මේ...මොකද කරන්නෙ කියලා හිතුවේ...හෙට වැඩට අඳින ඇඳුම් මෙහෙ නෑනේ අම්මා...බයික් එකත් ඔෆිස් එකේ..."
සිහිනට කොහොමත් මෙහෙ ඉන්නවට වඩා ගෙදර යන්නයි ඕන කලේ... ඒ නිසා සිහින යන්න හේතු හෙව්වා...
