Stalkerka

Rozdział 2

Morgana:
Obserwowałam ją przez całą drogę. Jaka ona jest piękna i jakie ma dobre serce. Nawet chorego szczeniaczka zaadoptuje. Ona musi być tylko moja. Może i to mała obsesja ale czego się nie robi dla miłości. Muszę uważać bo może mnie zauważyć przy moim nie ostrożnym chodzeniu za nią.

- Cholera jaka ona jest śliczna. - szepnełam sama do siebie.

- Kto tu jest i czego ode mnie chcesz? - powiedziała dziewczyna stają w miejscu. Cholera. Muszę popracować nad gadaniem ciszej bo inaczej będę miała przesrane. Pora spierdalać. Rozejrzałam się po okolicy i zobaczyłam opuszczony dom. Tam się na chwilę ukryje i jak odejdzie trochę dalej to będę dalej iść za nią.

Luna:
Bałam się ale nie pokazywałam tego po sobie. Ktoś za mną szedł i to tyła kobieta ale czego ona ode mnie chcę? Usłyszałam szelest w pobliskich krzakach. Odwróciłam się w ich stronę i zauważyłam że ktoś tam siedzi.

- Powtórzę. Kto tu jest i czego ode mnie chcesz?

- Chyba mi się nie uda ukryć. Twoje oczka są nie dość że strasznie ładne to jeszcze bardzo spostrzegawcze. - powiedziała kobieta.

- Czego ode mnie chcesz. Pytam się już trzeci raz.
- Jestem Morgana Devli. A czego od ciebie chcę to już nie jest istotne.

- Znajomo mi brzmi to imię i nazwisko. - powiedziałam i zaczęłam myśleć z kąd je mogę kojarzyć. Pomyślę o tym później. - Śledzisz mnie?

- Ooo widzę że nie dość że mądra to i bardzo domyślna.

- Czyli miałam rację. - powiedziałam i zaczęłam się trochę obawiać czy ona mi czegoś nie zrobi.

- Tak miałaś. - powiedziała kierując się w inną stronę niż ja chciałam iść. - A i skoro już mnie zauważyłaś to chciała bym żebyś wiedziała że po pierwsze nic ci nie zrobię, obiecuję a po drugie że od dawna za tobą chodzę. - powiedziała a ja stałam w niedowierzaniu. Czyli to nie było tylko wrażenie. Ona naprawdę mnie śledziła.

- Czyli ja mam stalkerke. Nie wieże.

- To uwierz skarbie. - powiedziała i odeszła swoją stronę. Nie wiedziałem co powiedzieć. Czułam się dziwnie, nawet bardzo dziwnie.