The Art of Arts (On-hold)

Chapter 2

~*~

"She's better now," nagising ako dahil sa pamilyar na ingay sa paligid.

"Baby, are you alright? Do you want kuya to get you some water?" Kuya asked, he's so worried and, tired. Dinapuan ako ng konsensya. Dumagdag na naman ako sa alalahanin ni kuya.

"A-ayos lang ako kuya." Sabi ko sa kaniya.

I'm in the hospital, nakahiga sa hospital bed, wearing hospital gown, and with an oxygen mask in my face.

What happened anyway?

"Anong nangyari kuya? I fainted, that's it. But why? Bakit may oxygen mask na nakakabit sa akin? I am fine now, bakit hindi pa tinatanggal to? My breathing is finally stable." I asked him kahit na dapat si doc ang tanungin ko.

"Looks like you got your asthma from your mother iha."

Asthma? Yeah, mama told me that I have an asthma. Nawala lang sa isip ko, because I am too preoccupied. Besides, hindi naman ako sinusumpong ng asthma. I think ang last is nung 8 years old ago. And that was a long time ago.

"Y-yeah, I know." Kuya held my hand, "Wag mo na ulit takutin si kuya ng ganon. Hindi ko matatanggap kung pati ikaw mawala pa."

Napayuko ako.

I am a burden to him. Hindi niya man sabihin, hindi niya man iparamdam, hindi niya man ipakita sa akin. But I can feel it, nararamdaman ko sa sarili ko mismo na burden lamang ako sa kaniya. In his age ay dapat bumubuo na siya ng sarili niyang pamilya. But he's stuck. He's stuck sa paglo-look out sa amin ni mama. Nakakalungkot lang isipin na hindi niya nagagawa ang mga gusto niya because of us.

"Iwan ko na muna kayo, you can always visit your mama if you guys want." He said then left us.

Si mama, how is she? May pagbabago kaya sa katawan niya? May improvement kaya? "How is she kuya? I miss her so much. I want to see her, please let me."

"Alright. Sasamahan kita, let's go."

I removed the oxygen mask from my face at inilapag iyon sa bed. I stood up, naka-alalay naman sa akin si kuya. Nilakad namin ang ilang metrong layo ng kwarto ni mama sa kwarto ko. Pagpasok namin ni kuya ay naroon si mama Nena. Nagbabalat ng prutas. Mama is awake.

Awang-awa ako sa itsura niya. She's so pale and skinny.

"Salamat sa Diyos at gising ka na iha. Halika, kumain ka muna ng prutas. Masarap ito, bagong ani lamang." Mama Nena gave me one orange fruit.

Kuya helped me to sit down.

"Iho, mansanas naman sa sayo." Sabay abot ni mama Nena kay kuya ng isang apple. Napatingin ako kay mama, nakatulala lang siya sa bintana. Tila walang naririnig sa paligid. And it hurts me, it hurts me so much seeing here like this. Seeing her so vulnerable. If ever ba na hindi namatay si dada, magiging ganito kaya siya?

"Salamat mama Nena." Pagpapasalamat ni kuya. Hindi ako nagsalita at pinagmasdan lang si mama. I miss her sweet smile, I miss her angelic voice.

"Iyang mama niyo, kahit nahihirapan na pilit niya pa ring nilalabanan ang sakit. Naaalala ko sa kaniya ang anak ko, may cancer rin iyon. Pero hindi tulad ng sa mama niyo, stage 1 lang ang cancer ng anak ko. Pero kahit ganon ay masakit pa rin daw. Masakit ang magkaroon ng cancer, araw-araw mong iniinda ang sakit."

"Kakalabas lang ng hospital ng anak ko nung nakaraang buwan. Cancer free na siya," dagdag ni mama Nena.

"Pero yung epekto sa kaniya ng sakit na iyon ay nanatili pa rin. Nakalbo siya, iniwan ng asawa dahil hindi niya ito mabigyan ng anak dahil nga sa kalagayan niya. Kung tutuusin ay kayang-kayang ibigay ng anak ko ang hinihiling ng asawa niya. Pero tumanggi ang anak ko kasi alam niyang mas mahihirapan ang magiging anak nila kung sakali. Baka makuha nito ang sakit niya, ayaw ko rin namang makita ang apo ko na nahihirapan dahil sa nakamamatay na sakit na iyan."