The Message

MENSAHE

There are 121 reasons why this story isn't for you but,

Seven minutes.. Just seven minutes.. Please?

---xx--x--xx---

Nakatingin lang ako sa langit at nakahiga sa lupa.. I shouldn't have left that place.. Nagsimulang tumulo ang ulan kasabay ng pagtulo ng mga luha sa mga mata ko.. I thought I already accepted it, hindi parin pala talaga..

Unti-unting nagblurred ang paningin ko, hindi ko alam kung dahil ba sa luha o ano..

Napapikit ako, I need to tell them.. I need to tell them. I need to say Goodbye.. Binuksan ko ang mga mata ko, ' Lord, seven minutes.. Seven minutes lang po.. Bahala na po kayo sakin pagkatapos nito.. Tatanggapin ko na po talaga-wala narin naman pong takas diba? Seven minutes lang po.. I want to let them know.. Please po..'

Ramdam na ramdam ko ang init ng mga sulok ng mga mata ko at ang pagtulo ng luha mula dito.. Just seven minutes.. please?

Huminga ako ng malalim at pumikit, please?

Nagdilim ang paningin ko at parang unti-unting mawawala ng malay-hindi ko maintindihan.. Binuksan ko ang mga mata ko, I need to do this..

Minds are powerful. I know that.. but with his miracle, I know I can reach them.. My mind flew to where my first destination is..

Ngumiti ako at tiningnan sya na natutulog.. She's a shy type, maganda ang boses, one of the best.. tumulo ulit ang luha sa mga mata ko at agad din pinunasan ito.. Lumapit ako sa kama nya at tinry hawakan ang noo nya.

Pumikit ako at pagmulat ko ay nasa loob na ako ng panaginip nya.. Naglalakad sya sa corridor ng former school ko magisa, " Hey."

Tumingin sya sakin at napalaki ang mga mata nya, " Mica!" at niyakap nya ako, " Miss na miss ka na namin!" kahit naiiyak ay pinilit kong hwag umiyak at niyakap sya pabalik.. Humiwalay ako sakanya at ngumiti, " Miss you too!"

Hinawakan nya ang kamay ko at akmang hihilahin ako, " Tara! Ipapakita kita kay-"

" Wait.." Natigil sya at tanungin sakin.. Ngumiti ako pero kusang tumulo ang luha ko.. Bumakas agad sa muka nya ang pag-aalala dahil hindi sila sanay nakitang umiiyak ako.. " Hwag na.. Ikaw ang pinunta ko dito.. Mamaya na sila.." Sabi ko habang pinipigilan hwag mabasag ang boses, " Mica..?"

" Listen to me.." hinawakan ko ang dalawang balikat nya, " Salamat sa pagkakaibigan, thank you sa mga memories kasama ko kayo.. Tsaka yung memories na tayong dalawa lang.. Yung after dance, tanda mo?"

Tumango sya at pumadyak, " Mica naman eh!"

" Tanda mo, naging baliw ka paglate nasusundo? Hahaha, nakakatuwa ka kasi ang hinhin mo tapos may tinatago ka palang kabaliwan.. Tanda mo, ikaw ang ginamit kong character sa isang storya ko? Dying ka dun pero nakasurvive ka at nahanap ang happy ending mo.."

Ngumiti ako, " Nakasurvive ka sa storya ko.. So I want you to survive in the real world too. Tandaan mo, nandito lang ako.. Kung gusto mong ilabas yang kabaliwan mo, ilabas mo sakin.. Kung gusto mong umiyak kasi nagaway kayo ng kaM.U mo, kausapin mo lang ako.. Nakikinig ako.."

" Micaaa~" naiyak na sabi nya, " Lastly, sorry kasi hindi ko kinaya. Sorry kasi, hindi na ko makakauwi at mangsusuprise sainyong girls.. Sorry kasi baka hindi mo na ako makita ulit.."

Umiyak sya at nagpunas nang luha habang paulit-ulit sinasabi ang pangalan ko, " Sorry.."

Binitawan ko sya at pumikit, pagbukas ng mga mata ko ay nasa kwarto nya ulit ako at nasa tabi ng kama ng kaibigan ko.. Nagising syang naiyak, habang ako-pinapanood lang soya.. Napangiti ako dahil narealize ko na iiyak rin pala sila.. Iyak rin pala sila pagdating sakin..