İÇİMDE BİRİKTİRDİKÇE...

Sanırım Onun Gülüşüne Dahil Olmalıyım Artık.

Bugün yine Cerrahpaşa'dayım. Dün gece yine hoşlandığım çocukla yan yana diz dize oturduk ve aynı güzelliklere bir kez daha güldük. Sanki bir daha hiç göremeyecekmişim gibi bir hi vardı içimde, ta ki dün gece tesadüfen yolda beni görüp çakmak isteyinceğe kadardı bu düşüncem. Daha sonra onun yanından başka bir arkadaşla ayrıldım. O Samatya Sahil'de bir kaç abisi ve sadık dostum Volkan ile içip hoş bir kaç muhabbet etmeye gidiyordu. Yanından ayrılır ayrılmaz bir daha onu görebilecek miyim düşüncesi sardı içimi, Cerrahpaşa'nın sessiz dar sokağında ben de kayboldum bir anda. Durgunluğum sokağın gücüne gitmiş gibiydi ki bir anda gülümsetti beni. Az önce yarı çıktığım yokuşun sonundan, sağa döner dönmez bir kez kafamı çevirip bakmak istemiştim arkama. Sanki o da benim bakmamı bekliyormuşcasına yolun ta en başından bana bakıyordu duvar köşesinden belirsizce. Onu gördüm, gülümsedim, hafif tebessüm kalana kadar bakıştık, kafamı aşağı eğip elimi iki sağa iki sola salladım. Müthiş gülüşüyle, gülerken kısılan küçük gözleriyle elini hafifçe yukarı kaldırdı ve gitmemi bekledi. Yüzüm nasıl güldü bir bilseniz.. Daha sonra tabi sağ olsun Ömer Faruk beni eve bıraktı camdan bakana kadar beklemiş sokağın meşhur köşesinde. Camdan çıktım onu uğurladım ve akşamın bana yaşattığı güzel anları şöyle kısa bir film şeritleriyle kafamın içinden geçirip durdum. En sonunda da dayanamayıp Volkan'a , ona karşı hissettiğim ne varsa anlattım. Volkan da "az önce senin lafın geçti, Orhan da 'Keşke Sevilay'da gelseymiş, işi yoksa çağıralım mı?' demişti bana aynen." Dedi. Gerçekten mi diyerek sevinç dolu gözlerimi fal taşı gibi açtım. Biraz ağzını aramasını istedim. Ne varsa sormuş öğrenmiş. Birde ne duyayım.. O da bana karşı birşeyler hissediyormuş...