İÇİMDE BİRİKTİRDİKÇE...

Büyük Bir Boşluk..

Deniz üstündeyim şuan. Bulunduğum yerden bir kaç adım uzakta. Karşıya geçiyorum buranın oksijeni fazlasıyla zarar bana. İçimin acısı zamanla geçiyor gibi. Böyle sanki derime cam batmış dikişi atılmış, kabuk bağlayan yara misali. Zamanında acıyan yaralarım, kapanmasına yakın her dostumun gelip bastığı, yine kanayıp canımı yakan yaralar bu sefer kapanıyor sonunda. İlk defa acı hissetmediğim anlar şuan. Boşum, kafam gibi içim gibi biraz da midem gibi işte. İnsanın en iyi terbiyecisi zaman oluyormuş her bir adımda bunu daha net anlıyorum ve zamana bu güne kadar hiç güvenmediğim gibi güveniyorum. "Zamanla Geçecek!". İnanıyoruz işte, inanıyorum. Giden içinde pek üzmüyorum artık kendimi. Sonuçta gitti her ne şekilde olsun gitti. Yeni bir adım atmak üzereyim hayatımda. Herşey istediğim gibi sonuçlanıyor. Tertemiz insanlar, mükemmel bir iş hayatı, oldukça iyi bir aile ve ben. Ben , neden ben? Çünkü bende iyileşiyorum zaman sayesinde. Birçok eksiğimi zamanla giderdim. Mutluluğa adım atmak üzereyim. Bırakın da kendi içimde herşeye gülebileyim..