Վտանգավոր կապեր🥀

\Մաս 3\🥀

Այդ երեկոյից հետո անցել էր երկու օր։
Յունգիի վայրենի պահավածքից հետո նա ոչ մի բառ չփոխանակեց Էմիլիի հետ։Միայն երբեմն զայրացած հայացք էր նետում աղջկա,այնուհետև հեռվում կանգնած Չոնգուկի  վրա։Մինը նույնիսկ չհանարձակվեց այդ ամենի մասին բեղոքել հորը,քանի որ դա նրան չէր փրկելու,այլ միայն նվադտացնելու էր հոր աչքերում։
Չոնգուկի հետ աղջիկը նույնպես չէր հանդիպել։
Միայն հիմա'անկողնու վրա փռված նա սկսեց մտածել Չոնի մասին։
Իսկ եթե նա չլինե՞ր,իսկ եթե Յունը հասներ իր ուզածին։
  Աղջկա աչքերից սկսեցին արցունքներ հոսել։Այս անգամ նրան փրկեցին,բայց ամունությունից հետո ոչ ոք նրան չի փրկի։
Նա փակեց աչքերը և առաջին բանը,որ եկավ նրա առաջ,դա նրա դիակն էր։
《Եվ միայն մահը կբաժանի մեզ...》
Արդյոք արժեր զոհաբերել կյանքը,հանուն ազատության։Վերջին օրերը նա միայն այդ մասին էլ մտածում էր։
Եթե Էմիլին փախչի,նրան կգտնեն։Միայն դժոխքից նրան ետ բերելն անհնար կլինի։
Էմիլին վեր կացավ։Հանեց դարակից մի քանի տուփ դեղահաբ։
֊Ներիր մամ։
Նա դուրս եկավ իր սենյակից և մտավ առանձին լոգասենյակ։Այն միայն հյուրերի համար էր,այդպես նրան չեն անհանգստացնի,քանի որ այդտեղ գրեթե ոչ ոք չի մտնում։
  Նա կամաց փակեց լոգասենյակի դուռը։Մի քանի րոպե նայեց հայելու մեջ,լաց եղավ և նստեց հատակին նայելով ձեռքի հաբերի։
Նա ամբողջ տուփը դատարկեց ձեռքի մեջ։
Նա փակեց աչքերը և արագ կուլ տվեց ամբողջը։
Վարկյաններ անց նրա գլուխը սկսեց պտտվել,մարմինը ասես սառեց։Վերջին պահերին նա միայն լսում էր դռան թակոցներ։

Մի պահ դրանք դադարեցին,իսկ հետո ավելի ուժեղ սկսեցին հնչել։

Մթությունը պատեց Էմիլիին...
Ամեն ինչ դադարեց...

                                  {}

Pov:Չոնգուկ։

Սեուլ վերադառնալը միայն բարդեցրեց իմ կյանքը։Բոլորը շարունակ կրկնում էի,որ տղան պետք է վերադառնա հոր գործին։Հրավիրում էին խնջույքների կրկնում այդ նախադասությունը և սկսում ներկայացնել իրենց շահերը։
Հերթական անգամ նրան իր տուն էր հրավիրել Կիմը։Հենց այն երեկո,երբ տեղի էր ունենում Կիմերի և Միների ընտանիքների միավորումը։
Չոնգուկը միշտ սառնասիրտ էր վերբերվել նրան,որ ստիպողաբար ընտանիքներ էին կազմվում տարբեր Մաֆիայի ընտանիքների միջև,բայց ոչ Էմիլիի դեպքում։Նրանք դեռ փոքրուց էին մտերիմ։Չոնգուկը այլ կերպ էր վերաբերվում աղջկան։Պաշտպանում էր նրան Հոսոկից,քանի որ վերջինս անընդհատ հիմար կատաներ էր անում աղջկա դեմ։
  Այդ մտքերից նրան հանեց Էմիլիի հայրը։
Չոնը նստած էր նրա գրասենյակում'կաշվե բազկաթոռի վրա և անհամբեր սպասում էր,թե երբ նրան ազատություն կտան այս հիմար խոսակցությունից։
֊Չոն,տղաս դու այնքան ես մեծացել։Ափսոս,որ հայրդ չի տեսնում քեզ այսպիսին։Դու իսկական կլանի ղեկավար ես,թե ֆիզիկապես,թե հոգեպես։
Չոնը պարզապես գլխով էր անում։
֊Գիտես ես դեռ փոքրուց էի տեսնում քո մեջ այդ ղեկավարին...
Նա շարունակեց ինչ֊որ բաներ խոսել,սակայն Չոնի ուշադրությունը գրավեց պատին կախված մեծ նկարը։Այդտեղ պատկերված էին Կիմերի ընտանիքի անդամները։
Էմիլին այդտեղ հազիվ թե 16 տարեկան լիներ։
Նա շրջվեց դեպի Կիմը և ընհատելով նրան ասաց.
֊Կարող եմ օգտվել պետքարանից Պարոն Կիմ։
Ծերուկը հարցական նրան նայեց և շփոթված ասաց.
֊Այո,իհարկե...Աննա՜
Գոռաց նա և սենյակ մտավ մի ծեր կին։
֊Լսում եմ Պարոն։
֊Ուղեկցիր մեր հյուրին պետքարան։
֊Լավ։Խնդրեմ Պարոն Չոն։
Նա ձեռքը մեկնեց դեպի բաց դուռը։
Մենք բարձրացանք աստիճաններով և կանգնեցինք սպիտակ դռան մոտ։
֊Շնորհակալ եմ,֊կամաց ասացի ես։
Կինը գլխով արեց և շրջվեց։
Ես իջեցրի բռնակը,սակայն դուռը չբացվեց։
Աննան ետ շրջվեց և մետեցավ ինձ։
֊Դուռը չի բացվում։
Կինը մի քանի անգամ փորձեց բացել այն,սակայն ապարդյուն։
֊Գուցե այնտեղ որևէ մեկը կա,֊ասացի ես թակելով դուռը։
Աննան անհանգստացած գնաց և ետ եկավ ինչ֊որ բանալիների հավաքացու ձեռքին։
֊Թույլ տվեք Պարոն Չոն։
Նա փորձեց բոլորը,բայց ոչ ոք չաշխատեց։
Ես սկեցի ավելի ուժեղ ծեծլ դուռը։
֊Պարոն Չոն իհարկե ներեցեք,բայց կարող եք կոտրել դուռը։Վախենամ թե...այնտեղ...Էմիլին լինի։
Ես երկու քայլ ետ գնացի և ուժեղ հարվածեցի դռանը։Եվս մեկ անգամ և դուռը բացվեց ու ես ներս ընկա։
Առաջին բանը,որ նկատեցի դա ինչ֊որ մեկի ոտքերն էին։
Ներս մտավ Աննան և բղավեց։
֊Աստված իմ Էմիլի։
Ես նույնպես վազեցի աղջկա մոտ և արագ ստուգեցի նրա զարկերակը։Այն թույլ էր։Նրա ձեռքերում դեղի դատարկ տուփեր կային։Ես վերցրի դրանք։
֊Պետք է այնպես անենք,որ դեղերը դուրս բերենք օրգանիզմից։Ես մոտեցրի աղջկան զուգարանակոնքին և մատներս մտցնելեվ բերանը փսխեւմ առաջացրի նրա մոտ։
Նա մի պահ ուշքի եկավ,այնուհետև կրկին ուշաթափվեց։
Աննա լաց էր լինում հանելով հեռախոսը։
Ես գրկեցի աղջկան և կանգնեցի։
֊Որտեղ է նրա սենյակը։
Կինը արագ ուղեկցեց ինձ սենյակ։
֊Ես զանգել եմ նրանց ընտանեկան բժշկին։Նա շուտով այստեղ կլինի...
Ասված իմ,խեղճ երեխա։

Ես անհանգիստ նայում էի Էմիլիին։Չնայած,որ ինձ սառնասիրտ և զգոն էի պահում։
Աննայի բղավոցներից սենյակ եկավ նրա մայրը։
Ես արագ դեղահաբերի տուփերը թաքցրի գրպանումս։
֊Էմիլի՞...ինչ է եղել։Աստված իմ։
Մինչ Աննան որևէ բան կասեր,ես արագ խոսեցի։
֊Նա ուշագնաց էր եղել։
֊Աստված իմ աղջիկս։
Տիկին Կիմը սկսեց լաց լինել։

Սենյակ մտավ բժիշկը Պարոն Կիմի հետ։
Նա բոլորիս դուրս հանեց սենյակից,սակայն ես մնացի վերջում։
֊Նա դեղահաբեր է կուլ տվել մեծ քանակությամբ։Չասեք մնացածին այդ մասին լսեցիք։
֊Բայց...
Ես գրպանիցս հանեցի մի քանի հարյուր դոլարանոց և դրեցի նրա ափի մեջ։
֊Հասկացա՞ր։
֊Լավ Պարոն։

.....