Τόλμησε

Κεφάλαιο 5 • Τα Μυστικά των Οραμάτων

Τα χρόνια περνούσαν ήρεμα και γαλήνια, και η Άνθεια είχε αναπτυχθεί σε μια αληθινή δεσποινίδα, γεμάτη μυστικά και αινίγματα. Στην επιφάνεια, ήταν ντροπαλή και επιφυλακτική, όμως πίσω από τα απαλά μάτια της υπήρχε μια διαίσθηση, σαν φλόγα, που την οδηγούσε πάντοτε σωστά, κάνοντάς τη να ανιχνεύει την ανεντιμότητα από μίλια μακριά. Η καρδιά της σπαρταρούσε μπροστά στην αδικία, το αίμα της έβραζε κάθε φορά που έβλεπε κάποιον αδύναμο να υποφέρει, και η ανάγκη της να τον προστατέψει τη γέμιζε με μια απόκοσμη δύναμη.

Ήταν μια ψυχή που διακρινόταν από ευγένεια και σεβασμό όχι μόνο προς τους ανθρώπους, αλλά προς κάθε μορφή ζωής και ενέργειας. Έβλεπε ψυχές στα δέντρα, ένοιωθε τους παλμούς της γης, τα άγρια ζώα της ψιθύριζαν ιστορίες από τα βάθη του χρόνου, και τα λουλούδια της μιλούσαν με χρώματα. Αλλά οι παράξενες αυτές ψυχικές εμπειρίες τις κρατούσε βαθιά μέσα της, σαν πολύτιμα κομμάτια της ψυχής της που κανείς άλλος δεν θα μπορούσε να καταλάβει.

Ύστερα από εκείνο το μοιραίο περιστατικό με την άρρωστη καλόγρια, τα μυστικά της άρχισαν να γίνονται ακόμα πιο βαριά, και δεν μοιράστηκε ποτέ ξανά αυτά τα μυστήρια με τη γιαγιά της, παρόλο που εκείνη προσπαθούσε διακριτικά να αντλήσει πληροφορίες, με την καρδιά γεμάτη αγωνία. Η αλήθεια είναι πως η γιαγιά της την παρακολουθούσε στενά, παρατηρώντας κάθε αλλαγή στη συμπεριφορά της, περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή να της αποκαλύψει όσα γνώριζε. Ήξερε πως και η Άνθεια είχε ένα ξεχωριστό ταλέντο να διαβάζει τα σημάδια. Οι σιωπηλοί τους διάλογοι έμοιαζαν να απλώνονται σαν σκιά στο χρόνο, μέχρι να έρθει η μέρα που η αλήθεια θα αποκαλυπτόταν πλήρως.

Η Άνθεια είχε το χάρισμα των οραμάτων· μπορούσε να βλέπει εικόνες που σε κάποιο απροσδιόριστο μέλλον μετατρέπονταν σε πραγματικά γεγονότα. Όταν τις έβλεπε, μια παράξενη αυτοπεποίθηση την κατέκλυζε, μια δύναμη που δεν μπορούσε να εξηγήσει ούτε στον εαυτό της. Ήξερε, απλώς ήξερε πως αυτό που έβλεπε θα συνέβαινε. Και μόνο εκείνη το γνώριζε, και αυτό της ήταν αρκετό.

Η ικανότητά της να αντιλαμβάνεται τα συναισθήματα και τις σκέψεις των άλλων ήταν τρομακτική. Κάποιες φορές ένοιωθε σαν να διεισδύει στις ψυχές τους χωρίς να το επιδιώκει, να νιώθει τον πόνο, τη θλίψη, τις ελπίδες, ακόμα και τις πιο κρυφές φοβίες τους. Τα ζώα και τα φυτά την καλούσαν, ψιθυρίζοντας μυστικά που κανείς άλλος δεν θα μπορούσε να κατανοήσει, και κάθε ξημέρωμα ήταν για εκείνη σαν μια προαίσθηση του καλού ή του κακού που επρόκειτο να έρθει.