The Heir's Possession

Chapter 1

"Sonya, dumating na ang anak ng Sidorov. Ihanda mo na ang mga kakailanganin," sabi ni Helena, isa sa mga kasamahan kong katulong.

Habang abala ang buong kabahayan sa paghahanda, si Helena ang nangunguna sa pagbibigay ng utos at pagsisigurong maayos ang bawat sulok ng mansyon. Tinitingnan niya kung walang alikabok sa mga bintana, kung tama ang ayos ng mga bulaklak sa bawat silid, at kung tama ang pagkakaayos ng mga kagamitan. Sinisiguro niyang bawat maliit na detalye ay tugma sa kagustuhan ng Tsar at Tsarina. Wala siyang pinalalagpas, mula sa mga kurtina hanggang sa mga gamit sa mesa, dahil nais niyang perpekto ang lahat para sa pagdating ng kanilang anak.

"Handa na ang lahat, pati ang paliguan," sabi ko kay Helena, sinisigurong maayos na rin ang mga dapat kong ihanda.

"Sa pagkain naman ay kami na ang bahala. Ayon sa Tsar, ikaw ang mag-aasikaso sa iba pang pangangailangan ng kanilang anak, tama ba?" tanong niya, na tila paalala na rin sa bigat ng responsibilidad na nakaatang sa akin.

"Oo, Helena," sagot ko nang may kasiguruhan, bagamat dama ko rin ang kaba sa gagawin ko.

Though the responsibility of persuading their son rests on me, the entire household has a part in making him feel genuinely welcome. Every small effort-preparing his favorite comforts, anticipating his needs, cultivating an air of warmth and ease-becomes the unspoken support to my mission.

Hindi nagtagal, narinig namin ang mabilis na yapak ni Ligaya, isa pa sa mga katulong, habang patakbo siyang lumapit sa amin.

"Helena, Sonya!" tawag ni Ligaya, hingal na hingal sa pagmamadali kaya agad kaming napalingon sa kanya.

"Paakyat na ang anak ng Sidorov. Maghanda na kayo," sabi ni Ligaya na may bahagyang pagkasabik at kaba sa kanyang boses, dala marahil ng malaking pagbabago sa araw na ito.

Napalunok ako, dama ang bigat ng aking tungkulin sa oras na iyon.

Si Ligaya at Helena ay nakaalis na, abala na sila sa kanilang mga nakaatang na gawain sa ibang bahagi ng mansyon. Naiwan akong mag-isa dito, at hindi ko mapigilan ang kaba na bumabalot sa akin habang papalapit na ang anak ng Tsar at Tsarina.

I could feel his presence drawing closer, every soft footstep echoing down the hall, sending a shiver of anticipation through me. Yet, I kept my gaze lowered, eyes fixed on the floor, steadying my breath as I tried to quiet the rush of thoughts racing through my mind. There was a quiet tension, a gravity in the air that I couldn't ignore. I held my stance, hands clasped in front of me, embodying the respect and composure expected of me, though my heart was anything but still.

"Welcome home, Sir,"

My eyes remained lowered, fixed respectfully on the floor. I dared not lift my gaze, not yet. I'll wait until he acknowledged my greeting, until he allowed me the privilege of meeting his eyes.

All I could see from my lowered gaze were the polished black shoes before me-luxurious leather with a sharp shine that spoke of wealth and status. But even with such a limited view, I could sense the imposing presence of the man who wore them. His shadow stretched across the floor, and from the sheer size and solidity of it, I could tell he was built powerfully, his frame exuding both strength and authority.

"Who are you?" His deep voice echoed ominously through the hallway, each word resonating with authority.

I stayed bowed, feeling the weight of his presence. "I am your-"

"Are you here to provide my needs?" he cut me off, his tone sharp.

Bigla ay napatingin ako sa kanya saglit. Nanlaki ang aking mga mata nang makita ang kanyang mukha.