Dangerous Love [ Completed ]

Chapter 32: Who i am?

Nagising ako na puro puti ang nasa paligid hindi ko rin maigalaw ang aking katawan.

"S-Seah, Sa wakas gumising kana anak," — sambit ng isang matandang lalaki sa aking gilid. Sabay Yakap niya sa akin bakas sa mga mata niya ang lubos na pag aalala.Ngunit ako ay nagtataka parin sa buo kong pagka-tao.

"N-Nasaan ako? Sino ka po?" , pag tatakang tanong ko sa kanya

Naramdaman ko ang malamig na dampi ng kamay niya habang pinipilit kong alalahanin ang nakaraan, pero walang anumang alaala ang bumabalik. Pakiramdam ko’y isang malaking blangko ang buong pagkatao ko.

“You’re in the hospital, anak,” mahinahon niyang sabi habang hawak ang aking kamay. "I’m your dad." Ngunit kahit anong pilit ko, hindi ko maramdaman ang koneksyon sa kanya.

“Dad, bakit hindi ko maalala ang kahit ano?” Sabi ko, pilit na pinipigil ang takot na unti-unting bumabalot sa akin. "I don’t know who I am... bakit ako nandito?"

Ang doktor ay agad lumapit nang mapansin ang paghawak ko sa ulo ko. "Seah, you’ve been in an accident. The memory loss might be temporary, but you’ll need time and rest to recover."

Sabay-sabay silang tumingin sa akin, puno ng pag-aalala at pag-asa na balang araw, magbalik ang lahat ng mga alaala na nawala.

Napatingin ako sa doktor, puno ng pag-aalangan. "How long… how long have I been here?" tanong ko, mahina ngunit may halong kaba.

Nagkatinginan si Dad at ang doktor bago siya sumagot. "It’s been almost two years, Seah. You were in a coma for a long time."

Halos hindi ko ma-process ang sinabi niya. Two years? Parang imposible. Pakiramdam ko, kakagising ko lang mula sa isang panaginip na walang katapusan.

"Two years…" inulit ko, halos pabulong, habang ang mga mata ko’y napapako sa kisame. Hindi ko alam kung paano tatanggapin ang lahat ng ito—na halos dalawang taon na pala akong walang malay.

Nagpatuloy ang doktor, maingat ang tono ng kanyang boses. "The accident was severe. We didn’t know if you’d ever wake up, but here you are now, and that’s what matters."

Ngunit habang sinasabi niya ito, hindi ko maiwasang isipin kung ano ang mga bagay na nawala sa akin sa loob ng dalawang taon.

Habang nananatili akong nakatulala at tuliro sa mga sinabi ng doktor, lumapit ang isang babaeng may bakas ng matinding pag-aalala sa mukha niya. Hinawakan niya ang kamay ko, at ramdam ko ang init at pagmamahal sa bawat dampi ng kanyang mga daliri.

“Seah… anak,” mahinang bulong niya, halos pabulong habang pinipilit ang isang ngiti sa gitna ng mga luha. “I’m your mom. Andito lang kami ng dad mo, and we’re not going anywhere. Huwag kang mag-alala, okay?”

Napuno ng emosyon ang boses niya, at kahit hindi ko maalala ang kahit na ano, may kakaibang init at koneksyon ang yakap niya. Pero, sa kabila ng lahat, ang utak ko ay blangko pa rin. Parang ang layo ng bawat alaala, at bawat tanong na gusto kong itanong ay parang bumibigat sa dibdib ko.

"Mom…" mahina kong sambit, ang isang bahagi ng sarili ko ay gustong paniwalaan ang koneksyon, pero ang ibang bahagi ay puno ng takot. "I… I don’t remember you. How can I forget my own mother?"

Napapikit siya, pinipigilang bumuhos ang kanyang luha. "Seah, anak, it doesn’t matter. Ang mahalaga ay magkasama tayo ngayon.

————

Paglipas ng isang linggo, gumaling na ang katawan ko. Kaya ko nang maglakad-lakad sa paligid ng kwarto, pero nananatili pa ring blangko ang isipan ko. Sa bawat araw na lumilipas, lalo akong nababagot sa ospital. Parang nakakulong ako sa isang lugar na walang kasiguraduhan, at minsan, hindi ko maiwasang maging iritable.

Isang araw, dumating si Mom at Dad, dala ang ilang prutas at bulaklak. Nakangiti sila at halatang masaya na gumagaling na ako.

"Hi, anak," bati ni Mom, nginitian ako nang malambing habang inilalapag ang mga dala niya. "I brought your favorites."

Napangiti ako nang kaunti, pero nararamdaman ko ang pagka-inip sa loob ko. "Thanks, Mom," sagot ko, pero hindi ko maiwasang mapabuntong-hininga. "Pero… wala na bang ibang pwede kong gawin dito? I’m getting tired of just lying around."

Nagpalitan ng tingin sina Mom at Dad, at saka ngumiti si Dad. "We understand, anak. Gusto mong maglakad-lakad sa labas ng kwarto? Or maybe magbasa ng libro? We can bring some if you want."

Medyo nabawasan ang inip ko sa ideya, pero may konting iritasyon pa rin. "Siguro, pero… ewan ko, parang hindi ko lang alam kung ano ang gusto ko gawin." Napakamot ako sa ulo, hindi alam kung paano ipaliwanag ang nararamdaman.

Hinaplos ni Mom ang kamay ko, puno ng pang-unawa. "It’s okay, Seah. Kung ano man ang kailangan mo, nandito lang kami. Let’s take things one step at a time, alright?"

Nag-relax ako sa sinabi niya at napansin kong kahit paano, lumuluwag ang pakiramdam ko.

Napatingin ako kay Mom habang hinahawakan niya ang kamay ko. Ramdam ko ang init at pagmamahal sa bawat dampi ng kamay niya, pero hindi ko pa rin maiwasang mainip at ma-frustrate sa sitwasyon.

"Mom," tanong ko, may halong lungkot at pagod sa boses ko, "kailan ba ako makakalabas ng ospital? Gusto ko nang umuwi."

Nagpalitan ng tingin si Mom at Dad, at may bahagyang pag-aalangan sa kanilang mga mata bago sumagot si Mom. "Anak, the doctor said na kailangan mo pang mag-stay nang kaunti para masigurong fully recovered ka na. Maybe a few more days, just to be safe."

Napabuntong-hininga ako at napatingin sa bintana. Pakiramdam ko, ang bawat araw na lumilipas dito ay lalo lang nagpapahirap sa akin. Pero alam kong ginagawa lang nila ang nararapat para sa akin.

"Few more days… okay," mahina kong sagot, kahit pa ramdam kong gusto ko na talagang lumabas at magbalik sa normal, kahit hindi ko pa rin maalala ang normal na ‘yon.

Pinisil ni Dad ang balikat ko at ngumiti nang may pag-aalaga. "We know you’re eager, anak. Malapit na. Konting pasensya na lang, okay?"

—————

Makalipas ang ilang araw, sa wakas ay binigyan na rin ako ng clearance ng doktor para makalabas ng ospital. Nang marinig ko ang balita, hindi ko mapigilang mapangiti, pakiramdam ko’y mabibigyan na ako ng panibagong simula, kahit wala pa akong maalala.

Habang tinutulungan ako ni Mom na ayusin ang mga gamit ko, ramdam ko ang pananabik sa puso ko. Sa wakas, makakakita na ako ng mundo sa labas ng apat na pader ng ospital. Pero kasama ng excitement, may halong kaba. Hindi ko alam kung ano ang naghihintay sa akin sa labas.

Dad held my hand and gave me a reassuring smile. "Ready ka na, anak?"

"Yes, Dad. I’m ready," sagot ko, pero may konting alanganin sa boses ko. "Pero… hindi ko pa rin alam kung ano ang susunod na mangyayari."

Hinaplos ni Mom ang balikat ko at ngumiti. "It’s okay, Seah. We’re here. Step by step, we’ll help you remember, and if you don’t… we’ll just make new memories together."

Napangiti ako sa sinabi niya, kahit alam kong matagal pa bago ko tunay na maramdaman na kilala ko talaga sila. Sa labas ng ospital, ramdam ko ang malamig na hangin na tila nagdadala ng bagong simula. Habang papasok kami sa kotse, hindi ko mapigilang isipin kung paano ko muling bubuuin ang sarili ko, pero sa ngayon, sapat na ang alam kong hindi ako nag-iisa.

Habang tumatakbo ang sasakyan papalayo, tumingin ako sa bintana, nakatanaw sa malawak na langit at sa mga daanang tila bago sa paningin ko. Pero alam kong handa akong simulan ang paglalakbay na ito—kasama ang pamilya ko.