Clandestine marriage

Κεφαλαιο 01

Laila's pov

Παθητική. Αυτό ήμουν όλα αυτά τα χρόνια. Μόνο για ένα πράγμα δεν είχα κάνει πίσω και δεν το μετάνιωνα ούτε λεπτό. Λευκός γάμος; Έτσι δεν το λένε;

Δεν τον είχα αφήσει να με αγγίξει και ούτε να με πλησιάσει συναισθηματικά και σωματικά. Ακόμη και εάν το επιχείρησε. Πολλές φορές. Μάλιστα δύο χρόνια είμασταν παντρεμένοι, όταν πρώτη φορά μου είπε «είμαι ερωτευμένος μαζί σου».

Δεν κατάλαβα ποτέ τι περίμενε από εμένα. Ανταπόκριση; Να τον λυπηθώ; Να προσπαθήσω; Ότι κι αν ήταν δεν του το έδωσα.

Δεν το παραδεχόταν αλλά είχε πληγωθεί το εγώ του. Επειδή κανένας άλλος δεν ήξερε για αυτό, μπόρεσε να μην συμπεριφερθεί άσχημα. Οχι ότι ήταν βίαιος μαζί μου, δεν με χτυπούσε. Μόνο κάποιες φορές πετούσε απειλές, έσφιγγε παραπάνω το χέρι μου, με κοίταζε άγρια και ίσως να είχε τύχει να με βρίσει πάνω στα νεύρα του.

Δεν ήταν κάτι που δεν είχα κάνει και εγώ, το να τον αγριοκοιτάζω και να τον βρίζω. Ήμουν αμυντική και μερικές φορές τον προκαλούσα. Στο μόνο πράγμα που συμμορφωνόμασταν και οι δύο ήταν η εικόνα.

Έξω από το σπίτι όπου και εάν μας έβλεπαν είχαμε πάντα προσποιητή τρυφερότητα ο ένας για τον άλλον. Ξέραμε ότι εάν κάποιος δεν το έκανε σωστά, ο κόσμος θα έβλεπε όλο αυτό που είχαμε χτίσει.

Κανείς δεν μπορούσε να πει τίποτα για εμάς, γιατί δεν βρήκε ποτέ κάτι να πει. Πάντα είμασταν πολύ αγαπημένοι έξω. Παντού. Όλοι νόμιζαν πως δεν μαλώνουμε ποτέ. Ηταν αλήθεια, δεν μαλώναμε ποτέ έξω από το σπίτι.

«Πώς στον διάολο το έκανες αυτό;» μίλησε πίσω μου όσο εγώ έβγαζα τα τσιμπιδακια από το μαλλί μου ένα-ένα και τα πετούσα πάνω στην συρταριέρα μου στο κουτί με τα κοκαλάκια και ότι άλλο χρειαζόταν για το μαλλί μου.

«Έσφιξες την μέση μου δυνατά! Δεν σε ένοιαξε εάν το δει κάποιος και σε πείραξε που έφυγα;» δεν ήταν αυτός ο λόγος πρακτικά αλλά ήταν κάτι που μπορούσα άνετα να χρησιμοποιήσω.

«Δεν έπρεπε να φύγεις. Είσαι στα καλά σου; Τόσα χρόνια παλέψαμε για αυτήν την εικόνα! Στο είπα, εάν κάτι πάει στραβά, εάν δεν μου είσαι πια χρήσιμη, θα την πληρώσει η μαμά σου. Θα της πάρω πίσω αυτό που την έδωσα.» σταμάτησα για μια στιγμή τις κινήσεις μου και έμπηξα τα δόντια μου στα χείλη μου.

Ηταν μια από τις συχνές απειλές του και την πετούσε μόνο όταν πίστευε ότι τίποτε άλλο δεν θα με βάλει στην θέση που ήθελε να μπω. Είχα αγανακτήσει και φυσικά έτσι όπως αισθανόμουν τώρα, δεν μπορούσα να το βουλώσω όπως άλλες φορές.