Through the dark

Hoofdstuk 4

We komen niet veel later aan, bij het spreekkamertje. De jongens van One Direction staan stil achter ons.
'Met wie willen jullie beginnen?', vraagt de weeshuisdirecteur aan hun.
'Met het middelste meisje jongens?', vraagt de gene achter me. Ik hoor de andere jongens mee instemmen.
'Met haar,' zegt dan de gene achter me, die vervolgens zijn handen op mijn schouders legt. Ik schrik eventjes, maar herstel me gauw.
'Sorry,' verontschuldigt hij zich aan mij.
'Het is al goed. Kon u ook niet weten,' zeg ik beleefd. Iets wat ik van mijn ouders heb geleerd. Bij die gedachten rolt er een traan over mijn wang naar beneden.
'Loop je mee?', vraagt de gene achter me, waarop ik met mijn hoofd knik als antwoord.
Samen met de jongens van One Direction loop ik naar voren en betreedt het spreekkamertje. Ik neem plaats op een stoel, die aan de linkerzijde van de tafel staat. De jongens nemen plaats op de stoelen voor me, maar waarvan er twee naast mij moeten komen zitten vanwege gebrek aan drie stoelen aan elke zijde.
'Wat is je naam?', vraagt de gene, die tegen over me zit. Verlegen zit ik naar beneden te kijken, naar de tafel.
'Lua,' antwoord ik verlegen.
'Mooie naam. En wat doe je graag overdag?', vraagt iemand naast me.
Ik durf niet op te kijken, om ze in hun gezicht aan te kijken. 'Lezen, schrijven, muziek luisteren en bespelen van mijn gitaar en piano,' antwoord ik zachtjes, terwijl ik naar beneden kijk.
'Je mag ons gerust aankijken hoor, Lua,' merkt één van de jongens op.
'Dat zijn ook je hobby's neem ik aan?', vraagt een ander.
'Ja, klopt,' antwoord ik simpel.
'Willen we nog meer weten, jongens?', vraagt een ander weer.
'Ja, wat is je lievelingskleur?', vraagt een ander.
'Baby blauw en roze,' antwoord ik.
'Wat is je lievelingsdier?', vraagt een ander weer.
'Schildpad,' antwoord ik eenvoudig.
'Oeh, leuk. En wat is je lievelingseten?'
'Nando's en ik ben ook gek op wortels,' antwoord ik en heel langzaam til ik mijn hoofd wat omhoog.
'Omg! Ik denk dat ik dan al weet wie ik zal adopteren,' zegt één van de jongens enthousiast.
'Louis, eerst de andere meisjes. Dan beslissen we,' zegt een ander weer.
'Heb jij nog vragen voor ons?', vraagt een ander weer aan mij.
'Euhm... Ja. Kunnen jullie je alsjeblieft voorstellen?', vraag ik aan hun. Ik durf hun inmiddels aan te kijken.
'Ik ben Harry,' zegt één van hun met bruine krulletjes.
'Niall,' zegt de andere jongen, de enige die blond haar heeft.
'Zayn is mijn naam,' zegt een ander weer, met zwart haar.
'Liam, maar wist je onze namen niet? Je zei net immers zelf dat wij One Direction zijn,' zegt een ander bruin harige jongen.
'Euhm, nee niet bij gezicht. Maar wist wel een aantal namen,' antwoord ik heel eerlijk, waarna ik weer weg kijk.
'Niet weg kijken, Lua. Je hoeft echt niet onzeker te worden. Ik ben trouwens Louis,' zegt de laatste jongen met bruin haar, wie naast mij zit en mijn kin omhoog duwt.
'Sorry, ik kan daar niks tegen toen,' verontschuldig ik me meteen.
'Daar hoef je geen sorry voor te zeggen joh! Kom hier, groepsknuffel guys voor haar,' zegt Louis enthousiast en trekt me in een knuffel, waarna de andere jongens meteen opstaan en zich bij de knuffel voegen. Het voelt fijn en ongemakkelijk. Ik weet niet, wat het is. Ze doen op de een of andere manier iets met me.