I need you (Nederlands)

2. Ik ben het, Ella

Ella's pov

Ik zat in de klas, maar focussen kon ik echt niet. Mijn brein liet me volledig in de steek. Het enige waar ik aan kon denken waren de grote paarse bomen, de rotsen, het glimmende meer en de magische geluiden die ik hoorde. Het voelde echt alsof het mijn naam schreeuwde. Ik moest erheen en dat is exact wat me de schrik van mijn leven bezorgde.

Ik stond op en was van plan het lokaal uit te lopen. Huilen op mijn eerste schooldag was echt het laatste wat ik van plan was.

Ik maakte mijn weg naar de deur en keek recht in Billie haar ogen. Fuck! Haar veel te mooie bruine ogen staarde naar mij. Ik wou dat ik haar kon vertellen hoe mooi ze was, maar ik was veel te bang. Wat als ze me helemaal niet leuk vindt en alleen tegen me praatte om vriendelijk te zijn.

Ik liep door de gangen. Ja, ik liep. Ik moest hier weg. NU.

Een paar leerkrachten zagen me. Ik liep gewoon door; het kon me niets schelen. Ik kwam aan bij de veel te grote parking en begon te huilen, nog steeds aan het lopen. Nooit heb ik zo snel gelopen als nu en stopte niet tot ik thuis kwam.

Ik liep de living binnen en zag een briefje liggen op tafel.

Hey Ella,
Ik zal de komende drie dagen niet thuis zijn. Zorg jij ervoor dat je zus thuis geraakt als school gedaan is?
Mercikes! xxx mama

Mijn vader liet ons 5 jaar geleden achter, dat wil zeggen dat ik mama moet helpen met de dingen die ze niet alleen kan. Vooral het zorgen voor Holly, mijn jonger zusje, doe ik vaak. Ik was 11 op het moment dat het allemaal gebeurde. Ik herinner me nog heel goed hoe ik me toen voelde. Hij zei dat hij weg moest voor zijn werk, een weekje of zoiets. Op het einde van die week vond mama een brief van hem in de brievenbus. Het was hard, maar duidelijk. Hij wou ons niet meer zien.

Tot op de dag van vandaag weet ik nog altijd niet waarom hij vertrok, ik hield echt van hem.

Twee jaar geleden had ik eindelijk de moed gevonden om het mijn vrienden op school te vertellen. Sindsdien ging alles fout. De meisjes van wie ik dacht dat ze mijn 'beste vriendinnen' waren, draaiden zich volledig tegen mij. Ze zeiden iedereen dat het mijn schuld was dat mijn vader ons achterliet. Het gekste van al is dat iedereen hen geloofde. Elke dag werd het erger en dat is waarom ik in het midden van het jaar van school veranderde.

Holly was twee toen dit allemaal gebeurde. Ze herinnert zich wat het met mij gedaan heeft, maar niet hoe het verliep. We hebben het haar verteld en dat is waarom ze het weet. Soms vertel ik haar verhalen over hoe ik en papa van alles samen deden. Ik mis hem nog steeds.

Om half vier is Holly haar school gedaan. Dat wil zeggen dat ik nog een paar uur heb om te recupereren van daarnet. Ik haalde mijn gsm uit mijn zak en trok een foto van het briefje van mama.
Doe ik!
Met dat bijschrift stuurde ik de foto terug naar mama.

Ik gaf Brando en Martini, mijn twee super schattige, pluizige hondjes, wat aandacht. Ik stopte ze allebei in mijn grijze trui en ging naar boven.

Ik kwam binnen in mijn kamer en werd direct geconfronteerd met de rommel die ik heb achtergelaten. Ik had echt geen zin om dat op te ruimen; dus ik accepteerde het feit en plofte in mijn bed. "Ooh sorry moppie!" Ik denk dat ik Martini een beetje geplet heb want ik hoorde hem piepen.

Ik zocht naar mijn tekenblok en een potlood tussen alle rommel op mijn bureau terwijl Brando en Martini nog steeds dicht tegen mij lagen. Voor ik het wist had ik dat rare bos getekend dat ik eerder zag vandaag.

Mijn alarm ging af. Het was tijd om Holly op te halen van school. Ik weet dat ze verzot is op Brando en Martini, dus stak ik ze weer in mijn trui. Voor de eerste keer vandaag was de lucht blauw. Er waren zelfs geen wolken. Brando blafte naar een vogel, maar aan de vogel te zien maakte hij duidelijk niet zo veel indruk.