I need you (Nederlands)

1. Hey, ik ben Billie

Billie's pov

Het was koud vandaag, echt ijskoud. De lucht was grijs en donker terwijl een dikke laag mist over de baan zweefde. Mijn vingers en tenen voelde ik niet meer. Het leek alsof ik ging veranderen in een sneeuwman, ook al was er geen sneeuwvlokje te bespeuren.

Mijn bus is laat, zoals gewoonlijk, dus sta ik nog steeds buiten. Mijn haar was ontploft en mijn schaatsen hingen over mijn schouder. Mijn ijshockey training is net afgelopen.

Toen ik klein was wandelde ik altijd in mijn schaatsen door het huis, wat voor een paar krassen op de vloer heeft gezorgd ...

"Hey Billie!" was het eerste wat ik hoorde toen ik eindelijk thuis aankwam. "Hoe was de training?" "Goed hoor! Alleen heb ik het ijskoud." Dat was geen grap. Ik denk dat ik bijna blauw ging worden, net zoals in Frozen, die Disney film.

"Zin in een warme chocolademelk? Met slagroom?" vroeg mama. Ze kent mij door en door. "Oeehh jaaa!" antwoorde ik, "Heel graag zelfs", mama glimlachte "Ga eerst douchen, ik zal ervoor zorgen dat het klaarstaat wanneer je weer beneden bent." "Okee danku!"

Ik kwam net uit de douche en zat met opgetrokken benen in de zetel terwijl ik door het raam staarde. Ik probeerde mijn aandacht te verdelen over Perry, Violet en Rylee, mijn drie katten, wat niet gemakkelijk was want ik had in mijn ene hand een tas vast.

"IK DENK DAT HET GAAT SNEEUWEN VANNACHT!" Ik verschoot zo hard dat de helft van mijn chocolademelk over mij vloog en mijn hart net niet stopte met kloppen.

Het was Freya, mijn zus, die door de living stormde. Ik vind het zo schattig hoe enthousiast ze wordt als ze nog maar aan sneeuw denkt, ook al is ze 20. "Ik hoop het", fluisterde ik. Ik hoop het echt.

Freya en ik zijn één persoon. Ik deel alles met haar en zij deelt alles met mij, zelfs haar bed.

Ze studeert criminologie; ze heeft het vaak druk en we doen minder dingen samen dan vroeger. Om dat op te lossen ben ik een paar jaar geleden mee in haar bed gekropen en sindsdien heb ik nooit meer in mijn eigen bed gelegen.

Ik kruip dicht tegen haar aan en staar naar de sterren die we ooit samen op haar plafond hebben geplakt. Ze geven mij een veilig gevoel. Niet veel later vallen we in slaap.

"Opstaan Billie! Je gaat te laat komen op school als je blijft liggen!" riep papa van beneden aan de trap. Ugh, ik heb echt geen zin. Ik haat school. Ik heb vrienden, maar ik heb altijd het gevoel dat ze me er liever niet bij hebben. Het is eenzaam en ook al ben ik graag alleen, het voelt soms nogal leeg.

Na lang zagen heeft Freya mij toch naar school gebracht. Ze heeft eindelijk haar rijbewijs dus dat is voor mij een geldige reden om niet met de fiets door dit hondenweer te moeten. Het regende zo hard dat het water over de baan stroomde.

Ik was laat, dus toen ik aankwam hoorde ik het gekrijs van de bel door heel de school gaan. Ik raapte al mijn moed bij elkaar en strompelde naar mijn lokaal, terwijl ik probeerde alle plassen te ontwijken.

Zoals altijd zat ik alleen, vanachter in een hoekje. Ik keek een beetje rond in de klas en plots viel mijn oog op iemand. Haar blauwe haar kwam ongeveer tot op haar schouders. Ik had haar nog nooit eerder gezien. Ze kon niet anders dan nieuw zijn.

"Bonjour!" de vervelende, schelle stem van mijn leerkracht Frans echode door het hele lokaal. "Ouvrez votre livre à la page 293!"

Als er één ding is wat ik echt niet kan uitstaan, dan is het dit. Een maandagochtend, startend met Frans en een leerkracht die er veel te veel zin in heeft. Ik rolde met mijn ogen totdat ze bijna in mijn achterhoofd floepten.

Dat nieuwe meisje zag het en glimlachte. Ik lachte terug en ik denk dat ik bloosde. Ik kon er niets aan doen, ik had geen controle. Waarom in godsnaam gebeurde dat ook? ik wist haar naam niet eens.

Wanneer Frans eindelijk over was besloot ik om eens naar dat meisje te gaan en met haar te praten. "Hey, ik ben Billie", zei ik. "Hoe gaat het?" "Hey Billie, wel oké hoor, dankje. Mijn naam is Ella trouwens. "Hoe gaat het met jou?" Ze keek me aan met haar oceaan blauwe ogen en net wanneer ik wilde antwoorden kwam onze geschiedenis leerkracht binnen.

"Allemaal gaan zitten, de pauze is voorbij!" Ik ging terug op mijn stoel zitten maar was niet echt aan het opletten. Ik keek naar Ella, die wat meer in het midden van de klas zat en zag dat zij ook niet heel gefocust was.

Ze wiebelde wat heen en weer en kikte met haar pen. Plots zat ze roerloos op haar stoel. Ze staarde recht voor zich uit en het leek of ze hier enkel nog fysiek zat. Mentaal was ze naar een volledig andere wereld gevlogen.

Zo heeft gezeten voor een paar minuutjes, dan stond ze op, keek recht in mijn ogen en liep de klas uit.

Ik wilde achter haar aan gaan, maar ik mocht niet. Volgens mijn leerkracht  wou ze ze misschien liever even alleen wou zijn.

Wanneer de pauze begon, wandelde ik met een snel tempo door de gangen, op zoek naar Ella. Ik heb overal gezocht, maar ik vond haar nergens.

Mijn 'vrienden' hadden er waarschijnlijk maar weinig aandacht voor, dus ging ik alvast naar mijn volgend lokaal. Misschien verschijnt Ella wel gewoon.

De dag ging traag voorbij en ik had nog steeds geen Ella gezien. "Waar kan ze nu toch zijn?" vroeg ik mezelf hardop af.

"Wie zoek je?" Het was mijn geschiedenisleerkracht weer. "Ik ben nog steeds op zoek naar Ella, heeft u haar toevallig gezien?" "Het spijt me Billie, ik heb gehoord dat ze naar huis is gegaan." "Oh, toch bedankt meneer." "Geen zorgen, ze zal vast wel oke zijn."

Met deze woorden liet hij me achter. Geen zorgen? Hoe kon ik me nu geen zorgen maken wanneer het mooiste meisje van de wereld huilend naar huis ging?

Wacht? Dacht ik nu echt dat ze mooi was? Oke ja, ik dacht dat en ze is werkelijk prachtig.

Ik liep de school uit en zag mijn zus het verkeer volledig blokkeren. Ik schoot in de lach. Soms zie je Freya de vreemdste dingen doen en is het enige wat je kan denken: Waarom Freya? Waarom?

Ik bleef even op de stoeprand wachten, want ik ging echt niet heel de straat oversteken, ook al verwacht Freya dat waarschijnlijk wel van mij. Ik propte me tussen al het verkeer dat stilletjes terug op gang kwam en plofte naast haar in de auto.

Op het moment dat Freya over mijn dag vroeg begon ik me duizelig te voelen. "Freya? Ik ben duizelig." Dat was het laatste wat ik zei voordat ik in een trance ging.

Ik zag dingen, veel dingen, maar kon het niet direct plaatsen. Dan werd het duidelijk. Ik was terecht gekomen in een bos, geen gewoon bos. Het was het mooiste wat ik ooit gezien heb.

Ik wandelde voorbij grote bomen met bladeren in alle mogelijke verschillende soorten paars, voorbij rotsen met een paarse gloed en een meer met glanzend paars water. Ik weet niet vanwaar het kwam, maar er floot een soort muziek in mijn oren. Het was een magische plek die ik op geen enkele manier kan beschrijven. Geloof het of niet; ik moet er heen.

Freya's pov

"Billie, is alles oke? BILLIE? Fuck! Billie wat is er?" Van Billie kreeg ik geen antwoord. Ze bewoog zelfs niet, dus parkeerde ik aan de rand van de weg. Ik schudde haar zo hard als ik kon door elkaar, maar het hielp niet. "Billie?" huilde ik. Knipperde deed ze niet, voor zich uit staren was het enige wat ze nog kon. "Billie sweetheart, hoe moet ik je helpen?" Ik hield haar in mijn armen terwijl de stilte ons omringde.