"ကိုကို"
ေလတစ္ခ်က္အေဝွ့မွာေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့မလိုမ်ိဳးတိုးလ်တဲ့အသံေလး
အလန္႔တၾကားလွည့္ၾကည့္လိုက္မိတယ္
ကေလးငယ္တစ္ေယာက္~
တစ္နည္းအားျဖင့္ ကိုယ္သိပ္ေတြ႔ခ်င္ေနရတဲ့မ်က္ႏွာေလး
တလက္လက္ေတာက္ပေနတဲ့မ်က္လံုးေလးေတြနဲ႔ကိုယ့္ကိုေငးၾကည့္ေနတဲ့ကေလးငယ္က တစ္ကယ့္ကိုခ်စ္စဖြယ္အတိ
႐ုတ္တရက္..
ကေလးငယ္ရဲ႕အၾကည့္ေတြေမွးမွိန္သြားတယ္
ကိုယ္ေပၚက အက်ႌအျဖဴေလးေပၚမွာစြန္းထင္းေနတဲ့ေသြးစတစ္ခ်ိဳ႕
တျဖည္းျဖည္း
ကိုယ့္မ်က္ႏွာေပၚက အျပံဳးေတြလည္းေပ်ာက္ကြယ္သြားတယ္
ေကာင္ကင္မွာ သာယာေနတဲ့ေနမင္းႀကီးလည္းမရိွေတာ့သလို
ကိုယ့္ေ႐ွ႕မွာ ရပ္ေနတဲ့ကေလးငယ္ကလည္း ေျပးထြက္သြားခဲ့တယ္။
ကိုယ္လိုက္ဖမ္းဖို႔ႀကိဳးစားတယ္ ဒါေပမဲ့ ကိုယ့္ရဲ့ ေျခေထာက္ေတြက လႈပ္႐ွားလို႔မရခဲ့ဘူး
ကိုယ္ႀကိဳးစား႐ုန္းကန္ရင္း ထြက္ေျပးသြားတဲ့ မင္းေလးကိုျပန္လာဖို႔ေတာင္းဆိုေနမိတယ္
"ကေလး!..မသြားနဲ႔ ထြက္မသြားပါနဲ႔"
ေဝဝါးေနတဲ့အာရံုေတြထဲဖမ္းဆုပ္လိုက္မိတဲ့လက္တစ္ဖက္
ထိုလက္ကေလး လြတ္ထြက္သြားမွာကို ေၾကာက္လန္႔တၾကား ဖမ္းဆုပ္ထားမိတယ္
"ေဆာင္းဟြန္း. အိပ္မက္ဆိုးမက္လို႔လား"
႐ုန္းကန္ေနသူဟာ လက္တစ္ဖက္ကိုေတာ့မလႊတ္စတမ္းဖမ္းဆုပ္ထားတာမို႔
"ေဆာင္းဟြန္း ဘာျဖစ္တာလဲ..
သတိထားပါအံုး"
ပါးကိုခပ္သြပ္"ပုတ္ေမးေတာ့
ဖြင့္ၾကည့္လာတဲ့မ်က္ဝန္းေတြ
"မသြားပါနဲ႔..ထပ္ၿပီးထြက္မသြားပါနဲ႔ကြာ"
ဂ်ယ္ယြန္း အၾကည့္လြဲဖို႔ေမ့ေလ်ာ့ေနမိသည္အထိ ထိုရီေဝေဝမ်က္ဝန္းေတြထဲစိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။
စကၠန္႔ဝက္ေလာက္အၾကာမွာ မ်က္နွာနွစ္ခုမွာသိသိသာသာနီးကပ္သြားၾကသည္။
ထို႔ေနာက္ နီေဆြးေသာႏႈတ္ခမ္းလႊာတို႔ထပ္ ေနြးေထြးေသာနွုတ္ခမ္းတို့က ခပ္ဖြဖြ ဖိကပ္ သြားေလသည္။
----------------------
မ်က္ႏွာထက္က ဝင္ေလထြက္ေလ ေႏြးေႏြးေၾကာင့္ မ်က္ဝန္းေတြကိုအလန္႔တၾကားဖြင့္ၾကည့္မိတယ္
ရင္ခြင္တစ္ခု တစ္နည္းအားျဖင့္ ေဆာင္းဟြန္း ရဲ႕ရင္ခြင္ထဲကို တစ္ညလံုးေရာက္ေနခဲ့တာ ဒါဆိုရင္ နမ္းခဲ့တာကေရာ အိပ္မက္မဟုတ္ဘူးေပါ့
