අද නවය වසරෙ අන්තිම දවස ආයෙත් මේ විදියට සුදු කොට කලිසම ඇදන් ඉස්කෝලේ එන්න හම්බ වෙන්නෙ නෑ ... ඊළඟ වාරෙ ඉදන් සුදු දිග කලිසම්. කාලේ හරි ඉක්මනට ගෙවිලා යනවා... පන්තියෙන් එලියට ආව මම ඉස්කෝලේ මැයි ගස් ටික ලග සිමෙන්ති බැම්මට හේත්තු වෙන ගමන් ඉස්කෝලේ ඉවර වෙලා ගෙදර යන්න පොරකන ළමයි දිහා බලන් හිටියෙ කිසිම හැගීමක් නැති ව
අදින් මේ වාරෙ ඉවර නිසා Hostel එකෙ ඉන්න ළමයි , බෝඩිම් වල ඉන්න ළමයි හැම කෙනෙක්ම ගෙවල් වල යනවා. Gate එක ළඟ උනත් වෙනදාට වඩා අම්මලා තාත්තාල පිරිලා ඒ හැමකෙනෙක්ම තමන්ගෙ දරුව එනකම් මගබලන් ඉන්නවා, කිසිම දෙයක් හිතුනෙ නෑ නිකන් ඔහෙ බලන් හිටියා. මේ වගේම ඉස්කෝලේ යන අන්තිම දවසත් ඒවී , නිවාඩුට මොකද කරන්නෙ , ආත්තම්මගෙ ගෙදර යනවා ද ? මෙහෙ ගෙදරට වෙලා ඉන්නවා ද ? ඔයවගේ එක එක දේවල් ඔලුවට ආවාත් කිසිම දෙයක් ගැන ඕනවට වඩා හිතන්න ගියේ නෑ ......
මට එතනට වෙලා තව ඉන්න ඕන උනත් කවුරු හරි මම දිහා බලන් ඉන්නවා කියලා දැනුණු නිසා පොඩ්ඩක් මගෙ රබර් ඇහැ කරකවලා බලද්දී දැක්කෙ ඩිලාන් අයියගෙ යාලුවො සෙට් එක මේ පැත්ත බලා ගෙන අතපය දික් කර කර බර කතාවක් කියලා, උන් ටික තව ම ගෙවල් වල ගිහින් නෑ කියලා කියන්නෙ කාට හරි බාල්දියක් දාන්න බලන් ඉන්නවා ඇති අනිවාර්යයෙන්ම.
තව මෙතනට වෙලා ඉදලා ඒ බාල්දිය මට සෙට් කරගන්න ඕන නැති නිසා මාත් අඩිය ඉක්මක් කරලා Gate එක ලගට ආවා නෙවෙයි විද්දා. ඒ ආපුගමන් බැලුවෙ අර වසවර්තියො ටික එතනට ම වෙලා ඉන්නවා නේද කියලා. එතනින් එද්දී ඩිලාන් අයියයි, ඒකාගේ යාලුවායි හිටියට ඒ ඩබල මේ වෙද්දී එතන හිටියෙ නෑ ....
ඩිලාන් කියන්නේ අපේ තාත්තා කියන මනුස්සයගෙ අක්කගෙ පුතා. ඩිලාන් අයිය නිසා තමයි මම මේ ඉස්කෝලේට එන්න කැමති උනේ, ඒත් සමහර මිනිස්සු අපි හිතන තරම් හොඳක් නෑ කියලා තේරුම් ගියේ ඉස්කෝලේ ඇවිත් ටික දවසක් යද්දී ,
ශිෂ්‍යත්වය ලියන්න කලින් දවසක, බාප්පා (තාත්තගෙ පොඩිම මල්ලි ) මගෙන් ඇහුව ම Pass උනොත් යන්න කැමති මොන School එකට ද කියලා මම කිව්වේ ඩිලාන් අයිය යන්නේ ඒකට යන්න ඕන කියලා.
