That's how the Story Goes

Prologue

Tatlong putok ng baril ang umalingawngaw sa tahimik na silid. Nasundan ito ng mga yapak at tunog ng mga armchairs na inihahagis.

"Run!! Hide!! Run!! Run Leah!" Pagsisigaw ng isang boses ng lalaki. "Yun lang naman ang kaya mo 'diba?"

"H*y*p ka!! Bakit mo ba ginagawa 'to?!" Agad kong tinakpan ang aking bibig nang hindi ko napigilang magsalita.

Binalot ng katahimikan ang silid. Ilang sandali pa ay mulk akong nakarinig ng mga yabag papunta sa aking direksyon. Agad akong lumabas mula sa aking pinagtataguan at nagsimulang tumakbo.

"Andiyan ka lang pala. Kanina pa kita hinahanap!" Nakaramdam ako ng kakaibang takot ng narinig ko ang nakapangingilabot niyang boses sa aking likuran.

I didn't look back. Pinagpatuloy ko ang aking pagtakbo hanggang sa muli kong marinig ang pagputok ng baril at maramdaman ang bala sa aking paa. Agad akong natumba sa sahig at napamura dahil sa sakit. Nilingon ko ang direksiyon na pinanggalingan ng kaniyang boses. Tila na-estatwa ako sa aking kinalalagyan ng masalubong ng aking mata ang ang kaniyang titig. His glare sent chills running down my spine. I was already shivering under his cold stare.

Isang malakas at nakakalokong tawa ang kumawala mula sa kanya. "Leah, Leah, Leah." Iba ang tonong pagsambit niya sa aking pangalan.
"Dapat kasi nakinig ka na lang sa'kin noon eh. Hindi ka na dapat nadamay dito."

"Why are you doing this!?!" Mangiyak ngiyak kong tugon.

"Ha! This? Simple. Kasi galit ako sainyo! Galit na galit!" Pasigaw niyang sabi. "Do you know how hard it is to go to school everyday without anybody noticing your presence? Huh?!"

"Napakababaw naman na dahilan nun! How could you do this!?" Sinubukan kong magtunog matapang ngunit hindi ko magawa. Hindi na rin ako makapagsalita ng maayos dahil sa paghikbi.

"Hindi mo naiintindihan. No one does! Palibhasa kasi hindi niyo pa ito nararanasan." Mahina niyang sabi habang nilalaro-laro ang baril na kanyang hawak. "Do you know what it's like to be treated like TRASH ALL YOUR LIFE?!!" Napangiwi ako sa lakas ng kanyang boses. Tumalikod siya sa akin at hinawakan ang kanyang buhok.

"You're h-hopeless."

"Damn YES I AM! I became hopeless the moment my parents, you, and everybody else gave up on me!!-
I didn't want this to happen. I just wanted it to end. My life, to end. Pero bago mangyari yun, I will make sure everybody else comes with me. Magsama-sama tayo sa kabilang buhay!!"

Nagpaulit-ulit ang huli niyang sinabi sa aking isipan.

'I will make sure everybody else comes with me. Magsama-sama tayo sa kabilang buhay!!'