Boşanmış bir çift çocukları sayesinde sürekli yüz yüze gelir...
"Ne kadar çok seviyorsun beni"
"Uzay kadar."
Kaşlarımı çattıp izlediğimiz gökyüzünden kafamı keremin dizinden kaldırıp yüzüne baktım.
"Uzay kadar?"
"Uzay sonsuz bir döngüde ilerler,"
De...
Biliyordum kendimi , izin verirsem alışırdım.Sonra acıyı çeken yine ben olurdum , o giderdi ama ben kalırdım.
"Mümkünse kısa olsun." Dedim nefesimi verirken, ağlamak için gözden yaş mı akmalıydı?
Nefesini verdi o da benim gibi , yutkundu ve doğruldu. Daha sonra gözlerimin içine bakarak konuşmaya başladı.
"Annenin Ceylini senden aldığı gün , gezdireceğini söylediği gün bana getirdi Nazlı. Ben bir torunum olduğunu yeni öğrendim Kızım, dede olduğumu... "
Duyduğum cümlelerle gözlerimi kapattım ve dudaklarımı birbirine bastırdım , duymak istemiyordum.
" Sarıldım doya doya , sana sarılmadığım kadar sarıldım Nazlı. Çok benziyor sana..."
Bazı cümleler vardır , oturup saatlerce duvarı izletir ama ağlatmaz. O türden bir cümleydi bu da .
" Neyse ki onun bir anda terk edip gidecek bir babası yok , onu seven ve yanında duran babası var. Kerem sen değil, gitmez." Dedim sertçe , keremden bahsediyorduk. Yapmazdı, gitmezdi. Benden giderdi ceylinden gitmezdi.
"Ceylin dede dedi bana , şimdi sen benim dedem misin dedi Nazlı. O da babasız , bırak baba olayım ona." Dediğinde kendimi tutamadım , sinirle kalktım ayağı.
"Ceylin mi babasız ? Ceylin hayatında göremeyeceğin kadar iyi bir babaya sahip.Senin aksine boşansak bile burda." Dedim elimi kalbime koyarak.
"Sen kendi kızına baba olamamış bir insansın, Ceyline mi baba olacaksın?" Sesim acımasızca vuruyordu gerçekleri yüzüme.
"Ceylin belki babasız değil , ama ben babasızdım baba." Dedim artık gözyaşlarıma engel olamazken.
"Senin eğer birine babalık yapman gerekecekse o da bendim , yapamadın Eyvallah. O sevmediğin Kerem var ya yeteri kadar oldu bana baba, senin olmadığın kadar baba oldu hemde. " Dedim sesim titrerken , Kerem benim sığındığım limanımdı.
" Suçumun farkındayım ... ama tek suç bende mi - " Cümlesini bitirmeden susturdum onu , bağırıyordum yüzüne. Yıllardır beklediğim o yüzleşme gerçekleşiyordu...
"Ortada senin suçundan başka suç varsa o da bende zaten , seni halla adam yerine koyup sevmek bana en büyük suç." Ben değil küçük kız konuşuyordu sanki babamla.
" Geldiğin cehenneme geri dön , ihtiyacım yok sana." Arkama bile bakmadan ordan ayrıldığımda gözyaşlarım bir saniye durmadan salıverdi kendini.
Telefonumu açıp bir kaç saniye bakıştım 'kerem' yazısı ile , sonunda nefes verip aradım Keremi .
Karşıdan Keremin sesi duyulunca ağlamam çoğaldı.
"Alo ? Nazlı, birşey mi oldu? Nazlı neden ağlıyorsun ? Ceyline mi birşey oldu?" Ard arda sıraladığı sorular ile nefes verdim.
"Ceylin iyi , kerem ... Ben değilim iyi." Zar zor konuşmam ile bir otobüs durağına tutundum , başım dönüyordu.
" Nerdesin? Nazlı konum atabilir misin bana? " sesini duyuyordum ama baş ağrısından algılayamıyordum.
"Nazlı'm hadi güzelim söylenerdesin?"
" Barışlarla sürekli geldiğimiz kafe var ya , oranın otobüs durağındayım Kerem."
-
Keremden '
Arabadan indiğimde telaşla Nazlının yanına koştum , önüne eğilip sarıldım ona. Saçlarına bir öpücük bıraktığımda o da kollarını boynuma sardı.
"Seni bu hale getiren her şeyden nefret ediyorum." Dedim saçına dudağımı bastırırken.
" Babasız dedi Ceyline Kerem , Ceylin babasız değil ki sen varsın..." Masum sesine içim giderken kendime çektim onu , sırtına çenemi bastırarak gözyaşlarıma engel olmaya çalıştım.
