Yarışmaya Giden Yol

cocuklugum

Çocukluk Travmaları

Elif, ailesiyle birlikte küçük bir kasabada büyümüştü. Çocukluğu, görünürde neşeli ve huzurlu olsa da, onun için bu yıllar karmaşık duyguların ve bastırılmış anıların bir karışımıydı. Elif'in babası, sert mizaçlı bir adamdı. Çocuklarına sevgisini göstermek yerine onları sık sık eleştirir ve cezalandırırdı. Bu durum, Elif'in kendine olan güvenini zedelemiş ve onun içine kapanmasına neden olmuştu.

Bir gün, babasının yüksek sesle bağırarak annesiyle tartıştığını hatırladı. O an, Elif'in zihninde hala canlılığını koruyordu. Bu tartışma, Elif'in içindeki korkuyu ve yalnızlığı derinleştirmişti. O gece, odasına kapanmış ve kendi kendine şu sözü fısıldamıştı: "Bir gün buradan kaçacağım ve hayallerimi gerçekleştireceğim."

Yıllar geçmişti ama Elif'in çocukluk hayali hiç değişmemişti. Bir gün yazdığı hikayelerle tanınan bir yazar olmak istiyordu. Ancak, babasının etkisi altında büyümek, onun hayallerini gerçekleştirme cesaretini kırmıştı. Üniversiteye gidip başka bir şehirde yaşamaya başladığında bile, geçmişin gölgesi onu takip etmeye devam etti.

Yarışmaya katılma kararı, Elif için bir dönüm noktasıydı. Bu yarışma, ona sadece yazarlık yeteneğini göstermek için bir fırsat değil, aynı zamanda geçmişin gölgesinden kurtulup kendi ışığını bulma yolunda bir adım atma şansıydı. Elif, kalemi eline alıp eski defterlerini karıştırmaya başladı. Unuttuğu birçok hikaye, birçok karakter geri dönüyordu. Ancak, bu hikayelerin merkezinde her zaman aynı tema vardı: Korkularla yüzleşmek ve özgürlüğe ulaşmak.
E

lif defterlerin sayfalarını çevirirken geçmişte yazdığı bir şiiri gördü ve kısık bir sesle okudu

Y

alnızlığın Dostu

Yalnız gecelerde kalemimle dertleşirim,
Sessiz odalarda yankılanır iç çekişlerim.
Kimseler bilmez, gönlümde kopan fırtınaları,
Bir tek kağıt anlar, kalemle döktüğüm sırları.

Her satırda saklı bir gözyaşı,
Her kelimede gizlenmiş bir sızı.
Yazmak, ruhumun derinliklerine bir yolculuk,
Kalemin ucunda bulunur yalnızlığın mutluluğu.

Kalemim tek dostum, en sadık yoldaşım,
Ona dökerim içimdeki tüm telaşım.
Dertlerimi, sevinçlerimi, hayallerimi,
Kağıtla paylaşırım, yazının büyüsünde bulurum kendimi.

Sesim duyulmaz kalabalıklarda,
Ama kağıt dinler beni, en derin yaralarımda.
Yalnızlık, bir dost gibi sarar beni,
Yazmak ise kurtarıcıdır, ruhumun sesi.

Yarışmanın ilk günü geldiğinde, Elif kalbinin hızla çarptığını hissetti. Yazmaya başladığında, çocukluk anıları bir bir kağıda dökülüyordu. Hikayesindeki ana karakteri, kendi çocukluğunun bir yansımasıydı. Bu karakter, her türlü zorluğa rağmen kendi yolunu bulmayı başaran bir genç kızdı. Elif, hikayesini tamamlarken, içindeki yazarlığı ortaya çıkarıyordu.

  Elif. Hikayesini tamamladığında, artık geçmişiyle barışmış ve yeni bir başlangıç yapmaya hazırdı. Yarışma, Elif'in kendini keşfetme yolculuğunun bir parçası olmuştu ve sonunda, kendi ışığını bulmayı başarmıştı.