Peaceful Rest (Tiwala Series #4)

Chapter 5

Chapter 5

Lanterns

Deyvin Jexther Romeo Arlantica

When she breathe these words of how and what the tree said to her, hindi ko mapigilang mangiti. Dahil ang siyang punong kanyang hinawakan ay isa sa mga tinaguriang puno at ang pinakamatanda.

Sa mga sinabi niya'y parang nagkaroon ako ng lakas. Lakas na gusto ko pang mabuhay sa mundong ito kasama ang aking pinakamamahal na babae.

I have been to Japan countless of times yet this is the very first time I became so genuinely happy. My smiles and happiness were genuine. Hindi katulad noon na may pag-alala at pagkagimbal. Afraid of what might the future can show us whether it is a tragedy or bliss.

Unti-unti kong nilakad ang mga paa ko't kinuha ang kanyang kamay.

"Let's go?" Then she smiled and nodded.

Pagkatapos kong mag-ambag at magplano sa susunod na plano sa aming project, kaagad ko siyang pinuntahan sa hospital.

Leisuring Japan's Nature became our habit after work. Damn. Iba talaga nagagawa ng uhaw sa pahinga. Ang magpahinga kasama siya ay isa sa mga magagandang pangyayari na matutupad sa buong buhay ko.

I am the happiest man alive when I got to see her and talked to her.

Nakaupo na kami sa harapan ng Hiroshima Peace Memorial Museum. Tanaw ang mga ibong lumilipad, ang maasul na kalangitan, ang maginaw na sinag ng haring araw, ang isang magandang fountain sa gitna na hindi mapagkailang parang crystal na ang tubig sa kalayuan habang pinasisikat nito ang kulay sa sinag ng araw, at mga higanteng bushes sa gilid ng kaliwa at kanan ng lugar. Very green. Very nature. Very japanese vibes. Very anime. Very nostalgic.

Walang ikakatumbas ang kwento sa likod ng Museum. Elegant yet painful. Beautiful yet the saddest.

Who would have thought that the advanced city will be hit only by an atomic bomb?

"My life is at peace with you, Deyvin. It is so beautiful here in Japan." As she take a bite on her pancake. Habang ang isang kamay ay nakahawak ng yogurt milk.

"Although this country with its historical places are very beautiful, I could not deny the fact that you are more way beautiful with them, Hope."

"Nagcompliment ako, nasali na ako sa kagandahan ng Japan. Thank you, baby."

I started to eat my pancake na din when I remembered how my sister loved her.

It was a sunny day. I woke up so early from bed. I did my skincare and inayos ang sarili kahit today is a weekend day. Malaya akong makakapagmunimuni ng walang disturbo.

Papalabas na sana ako ng bahay nang makita ko ang phone ng kapatid ko.

A woman smiling wearing her sablay with bangs on her hair. Mahaba pa ang kanyang buhok. Napakagandang bata. This might be hope. Dahil chismosa ako, I slide the screen at nang maslide iyon ay isang panibagong wallpaper. What the hell.

"Hope is way more beautiful than this bitch." Natawa nalang ako sa mga sinasabi ko at tuloyan ng maka-alis sa bahay.

"Who is the bitch, Baby?" Nakwento ko ba iyon habang kumakain kami? Kasi kung oo nahihiya na ako sa kanya. Baka pagdudahan akong mayroong ibang babae.

"Ex ko, baby. Ayaw kasi matanggal sa phone ko. Nawala kasi iyong app na pwedeng magdalawang wallpaper. Tas naroon pa iyong data, I cannot erase them."

"Haba ng explanation mo, Deyvin. You cannot tell me excuses naman. You can tell me directly."

"Anong sasabihin ko naman? Iyon naman ang totoo." Nagsimula na akong mag-init sa galit dahil alam kong sa sandaling aapoy, unti-unti masusunog ang ilang-daang taon na naming pinangalagaan na pag-ibig.