ယာတောထဲကမိသားစု Part(1)
အင်းစက်ဇာတ်လမ်းဖြစ်ပါသည်။
မနှစ်သက်သူများဆန္ဒမရှိပါက မဖတ်ရှုကြပါရန်၊
ယာတောထဲကမိသားစု
(ရေး – လမင်းကြီး)
(၁)
ဒီနေ့…..
ဒေါ်မိမိမွန်တစ်ယောက်သမီးဖြစ်သူသံသာဇွန်ကိုခေါ်ပြီးရိုးမတောင်ခြေတစ်နေရာမှာရှိတဲ့ အကိုဖြစ်သူဦးမြတ်သာရဲ့ယာတောကိုအလည်လာခဲ့တယ်။
သူတို့အိမ်ကဒရိုင်ဘာဖြစ်တဲ့ကိုဝင်းမောင်ကကားမောင်းလိုက်ပို့တာပါ။ လာရတဲ့အကြောင်းရင်းကတော့…၊
မြို့မှာအနေကြာနေတဲ့မိမိမွန်ကမတွေ့ရတာကြာပြီဖြစ်တဲ့သူ့အကိုကိုလည်းလာတွေ့ရင်း၊
သူ့ဘကြီးရဲ့ယာတောကို ကျောင်း(တက္ကသိုလ်)တွေစပိတ်ကထဲကအလည်လာပြီး နေနေတဲ့သားဖြစ်သူမျိုးထွဋ်ကိုလာခေါ်တာပဲဖြစ်သည်။
“ဘဘသာကြီး…မင်္ဂလာပါနော်၊ နေကောင်းရဲ့လား၊ သမီးတို့ကလွမ်းနေတာ”
ဇွန်ကကားပေါ်ကဆင်းဆင်းခြင်းသူ့ဘကြီးကိုဝမ်းသာအားရနှုတ်ဆက်လိုက်တယ်။
“ဟာ!.. ရောက်လာတာနောက်ကျလှချည်လား၊ နေတောင်အတော်စောင်းသွားပြီ”
“မိဇွန်ကြောင့်ပေါ့ အကိုကြီးရဲ့၊ ဒီဟာမအိပ်ရာထနောက်ကျလို့ပေါ့၊ အိမ်ကနေမြင့်မှထွက်လာနိုင်တာ”
“ကဲ…ဖိုးထွဋ်ရေ..မင်းအမေနဲ့ညီမလေးကိုအပေါ်ထပ်ကအခန်းထဲခေါ်သွားပြီးနားပစေအုံး၊ ပြီးတော့မှဆင်းလာပြီးထမင်းစားကြတာပေါ့”
“လာ..မေမေ..လာ..ပေးပေး..အိတ်တွေသားပဲဆွဲလာခဲ့မယ်”
မျိုးထွဋ်က သူ့အမေနဲ့ညီမကိုအိမ်အပေါ်ထပ်က ဧည့်သည်တွေလာရင်ပေးသိပ်တဲ့ အိပ်ခန်းတွေဘက်ကိုခေါ်သွားပေးသည်။
အမျိုးတွေလာရင်တည်းရအောင်ပလန်ချပြီးဆောက်ထားတဲ့၂ဆောင်ပြိုင်အိမ်ကြီးဆိုတော့အပေါ်ထပ်မှာလုံလုံလောက်လောက်နဲ.။
သူ.အမေနဲ.သူ.ညီမကိုတစ်ခန်းစီပို.ပေးလိုက်ပြီး။
အဝတ်အစားအိတ်တွေလဲဆွဲလာပြီးသူ.အခန်းနဲ.သူနေရာချပေးလိုက်သည်။
“ဘယ်လိုလဲသား..ဒီမှာနေတုန်းလိမ်လိမ်မာမာနေရဲ့လား၊ သားဘဘတို့အပေါ်ဆိုးသေးလား”
“တခါလေးတောင်မရှိခဲ့ဘူးမေမေ၊ လုံးဝပဲ၊ မယုံရင်ဘသာကိုမေးကြည့်”
“ဒါနဲ့မမချိုတစ်ယောက်ကောမမြင်ပါလား၊ ဘယ်သွားလဲ!…”
“ကြီးချိုက အိမ်ဖော်ကောင်မလေးနဲ့ဈေးဘက်သွားတယ်မေမေရဲ့၊ တော်ကြာနေလာတော့မှာပါ..
ကဲ..သားအောက်ဆင်းလိုက်ဦးမယ်၊ မေမေတို့ရေချိုးချင်ရင်နောက်ဖေးကပြင်မှာတိုင်ကီတွေရေဖြည့်ထားပြီးသားနော်..”
“ကောင်းပါပြီတဲ့ရှင်…”
‘မိမိမွန်’
မျိုးထွဋ်နဲ့ သံသာဇွန်တို့ရဲအမေ၊ ကိုယ့်ကို်ယ်ကိုလှပကျော့ရှင်းအောင်အရမ်းဂရုစိုက်တဲ့မိန်းမ၊
ငယ်ငယ်အပျိုအရွယ်ထဲကအလှအပကိုမက်မော၊ မြတ်နိုးတတ်တဲ့သူ၊
အောင်မြင်တဲ့စီးပွားရေးလုပ်ငန်းရှင်တစ်ယောက်နဲ့အိမ်ထောင်ကျတော့၊ ငွေရေးကြေးရေးလိုလေသေးမရှိ၊
ဒီတော့ အလှအပအတွက်စိတ်ကြိုက်သုံးဖြုန်းချယ်သနိုင်တဲ့အတွက် တအားကိုနုနေတာ။
အသက်အမှန်က၃၈ပေမယ့်၊ အပြင်လူတွေကခန့်မှန်းရင် ၂၉-၃ဝလောက်ပဲရှိဦးမယ်ထင်ရတယ်။
ညနေထမင်းစားဝိုင်းမှာ သာကြောင်းမာကြောင်းသတင်းအဆိုးအကောင်းတွေကိုပြောကြဆိုကြပြီးတဲ့နောက်ပိုင်းမှာ၊
မိဇွန်ကစကားစသည်။ သူ့ဘကြီးဦးမြတ်သာကိုမေးခွန်းထုတ်တာ။
“ဘဘသာရေ၊ မနက်ဖြန်ဘယ်ထွက်လည်ကြရင်ကောင်းမလဲ”
“အေး…နင်တို့ ဝါးကျရေတံခွန်သွားလည်ကြပါလား၊ သိပ်လှတာပဲကွ၊ ဖိုးထွဋ်ဆိုသိပ်သဘောကျတာ..”
“ဟုတ်တယ်မေမေရဲ့ တကယ်လှတဲ့နေရာပဲ။ တိတ်ဆိတ်ပြီးကိုယ်ပိုင်သီးသန့်လိုပဲ၊ ဘာဖြစ်လို့လဲဆိုတော့လည်ပတ်တဲ့လူတွေက
ဒီနေရာကိုသိပ်မှမသိကြတာ၊ အတက်လမ်းကလဲဖိုးဝှီး လေးဘီးယက်ကားမှတက်လို့ရတာ”
“ဟာ..ပျော်စရာကြီး၊ ဒါဆိုအကုန်သွားကြမှာလား”
သံသာဇွန်ကမေးသည်။
“ကြီးချိုတော့မလိုက်နိုင်ဘူးထင်တယ်သမီးရေ၊ အခုပဲဖျားချင်သလိုလိုဖြစ်နေတယ်၊ ဈေးကပြန်လာတုန်းက မိုးမိလိုက်သေးတယ်၊
အခုတောင်ဝင်အိပ်တော့မလို့၊ ကျန်တဲသူတွေအေးအေးဆေးဆေးသာစကားပြောနေခဲ့ကြ”
မိမိမွန်ရဲ့ယောင်းမ၊ ဦးမြတ်သာရဲ့ဇနီးဒေါ်ချိုမြကပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ထမင်းစားဝိုင်းကထလိုက်၏။
“အေး…မိချို..ဆေးသောက်ဖို့မမေ့နဲ့ဦးနော်” ဦးမြတ်သာကသူ့မိန်းမကိုစိတ်ပူလို့မှာနေသေးသည်။
“အင်းပါ တော့်..”
သူတို့ခရီးကလဲပန်းလာ၊ မနက်ဖြန်လဲရေတံခွန်ဘက်စောစောတက်ကြမှာမို့လို့ အိပ်ရာကိုစောစောပဲဝင်လိုက်ကြသည်။
************
နောက်တစ်နေ.နံနက် ၉နာရီခန်….
“အိုး..ဟို..ကိုကိုထွဋ်ပြောသလို တကယ်လှတာပဲကိုကို..နော်..”
“ဘဘပြောသားပဲ..၊ လှပါတယ်လို့၊ အဲ…တို့ကံကောင်းတယ်ကွ၊ ဒီနေ့တခြားဘယ်သူမှမလာကြဘူး၊ တို့အဖွဲ့ပဲရှိတယ်၊ လွတ်လပ်တာပေါ့..”
“ကိုကြီးကလဲ..ဒီလောက်ဝင်ရ၊ ထွက်ခက်တဲ့နေရာ၊ တော်ရုံလူဘယ်လာပါ့မလဲ”
မိမိမွန်က သူ့အကိုကြီးကိုစကားထောက်တယ်။
“ရှိတယ်မေမေရ..၊ သားတခါတွေ့ဘူးတယ်”
“သမီးတော့ ရေအရင်ဆင်းဆော့ပြီနော်..”
ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ ဇွန်ကသူဝတ်ထားတဲ့ တီရှပ်နဲ့ ဘောင်းဘီတိုကိုချွတ်ချလိုက်ရာ။
ဘကြီးဖြစ်တဲ့ဦးမြတ်သာရဲ့မျက်လုံးတွေကတစ်ချက်ဝိုင်းကနဲဖြစ်သွားပြီးတူမဖြစ်သူကိုစက္ကန့်ပိုင်းလောက်စိုက်ကြည့်မိနေပြီးတော့မှ၊
သတိရသွားဟန်နဲ့စိတ်ကိုချုပ်ပြီးမျက်လုံးအသာလွှဲလိုက်တယ်လေ။
အမှန်တော့ဇွန်က အောက်မှာဘီကီနီရေကူးဝတ်စုံကိုဝတ်လာခဲ့ပြီးသား၊
ရေတံခွန်မှာတခြားလာလည်ကြတဲ့လူတွေများရှိမလားလို့ နဲနဲရှက်တာနဲ့ အပေါ်ကတီရှပ်နဲ့ဘောင်းဘီထပ်ဝတ်လာခဲ့တာ၊
အခုတော့ဘယ်သူမှမရှိ ၊ မိသားစုချည်းဆိုတာသိတော့မှချွတ်ချပြီးရေထဲဆင်းခြင်းဖြစ်သည်။
ဇွန်ရဲ့ခန္ဓာကိုယ်အလှက၊ မဂ္ဂဇင်းစာအုပ်တွေထဲက ကိုယ်ဟန်ပြမယ်မော်ဒယ်တွေနဲ့ နင်လားငါလားပဲ။
၃၅လက္မ ဆိုက်လောက်ရှိမယ့်ရင်သားလုံးလုံးလုံးတွေက ဘီကီနီထဲကကြွတက်ပြီးဝင်းဝါလို့။ ဘော်ဒီလေးကလဲသွယ်သွယ်လျလျပါပဲ။
အဓိကနေရာကတော့ပေါင်ခြံကြားကတြိဂံနယ်မြေလေးပေါ့၊ မို့ဖောင်းပြီးခုံးခုံးလေးကြွရွလို့နေ၏။
ဦးမြတ်သာက တူမကိုကြည်ု့ပီးပြစ်မှားမိမှာစိုးလိုု့မျက်လုံးလွှဲလိုက်မိကာမှ၊ သူ့ညီမဖြစ်သူ မိမိမွန်ဘက်ကြည့်မိရက်သားဖြစ်သွားသည်။
အဲ့ဒီတော့မှပိုဆိုးတော့တယ်။ မိမိမွန်ဆီကမျက်လုံးခွာလို့မရတော့ဘူး။ မိမိမွန်ကရဲ့အပြည့်အဝဖွံ့ဖြိုးပြီးသားအရွယ်။
အလှအပနဲ့ဘော်ဒီကျန်းမာရေးကိုလဲစနစ်တကျထိမ်းသိမ်းဂရုစိုက်တော့၊ နို့အုံကြီးက ၃၈လက္မလောက်ဆိုက်ကြီး၊
အောက်ပိုင်းမှာလဲဖင်ဆုံကြီးကအကြီးကြီး၊ လုံးဝန်းပြီးကောက်တက်နေတာ။ အိချောပိုလိုလို၊ မအေးသောင်းလိုလို၊
သူ့ကိုအဆွဲဆောင်ဆုံးကတော့သူ့ညီမဝတ်ထားတဲ့ရေကူးဝတ်စုံပေါ့။
မိမိမွန်ကလဲသူ့သမီးကိုအားကျမခံ သူဝတ်လာတဲ့ပန်းပွင့်အကြီးကြီးတွေပါတဲ့ဟာဝေယံရှပ်အပွကြီးနဲ့ ဘေးကွဲထမီစကတ်ကိုချွတ်ချလိုက်တော့၊
အောက်ကရေကူးဝတ်စုံပေါ်လာတဲ့အခါ၊ သူ့သမီးလိုတောင်လုံလုံခြုံခြုံမဟုတ်ပဲ အပေါ်အောက် သီးသန့်စီဖြစ်တဲ့
ဖက်ဖူးစိမ်းရောင်တောက်တောက် တူးပိစ်ဘီကီနီလေးနဲ့။ အောက်ပိုင်း (အန်ဒါပိစ်) ကအစသေးသေးဂျီစထရင်းသာသာပဲရှိတာ၊
သူအကြည့်မမှားဘူးဆိုရင်၊ အမွေးလေး၂ချောင်း ၃ချောင်းတောင်ရိပ်ရိပ်လေးပြူထွက်နေသလားလို့။
သူ့ညီမကိုကြည့်မိတော့မှပဲဦးမြတ်သာ ဂလုကနဲတံတွေးမြိုချလိုက်ရတော့သည်။
ဇွန်တစ်ယောက်ကတော့ ရေထဲဆင်းသွားပြီ။
တသွင်သွင်စီးကျနေတဲ့ရေတံခွန်ရဲ့အောက်ခံချိုင့်ခွက်ကြီးက ပေ၂ဝ x ပေ၃ဝလောက်ရှိတဲ့ရေအိုင်ကြီးဖြစ်လို့နေသည်။
ပတ်ပတ်လည်မှာကျောက်တုံးအကြီးကြီးတွေဝိုင်းရံလို့..။ အတွင်းဂွင်ကတော့ရေကူးကန်လေးသဖွယ်ဖြစ်လေ၏။
“ဟေးးးးးး”
ဇွန်ကအသံစူးစူးလေးနဲ့အော်ပြီး တဗွမ်းဗွမ်းနဲ့တစ်ဘက်ကိုဖြတ်ကူးသွားသည်၊ ရေကအေးစိမ့်လို့။
“ဘသာကြီး…ဆင်းလာခဲ့လေ၊ ကျနော်တို့နဲ့အတူရေဆော့ကြရအောင်”
ဖိုးထွဋ်က ရေထဲဆင်းပြီးသူ့ညီမနောက်လိုက်သွားရင်းနဲ့သူ့ဘကြီးဆီလှမ်းအော်လိုက်တယ်။
သူကတော့ဘာမှချွတ်စရာ၊ လဲစရာမလိုတော့ဘူးလေ၊ တခါထဲဘောင်းဘီတိုဝတ်လာခဲ့ပြီးသားပဲဟာ။
ရေဆင်းကူးနေစဉ်အတွင်းမှာ ဇွန်နဲ့ဖိုးထွဋ်တို့မောင်နှမ၂ယောက်က ရေကူးရင်းပြေးတမ်းလိုက်တမ်းလိုက်ဖမ်းပြီးကစားနေကြသည်။
တစ်ကြိမ်မှာတော့ ဇွန်ကဖိုးထွဋ်ကိုလှမ်းဆွဲအဖမ်းလိုက် သူ့အကိုရဲ့ပေါင်ကြားကခပ်မာမာအရာကြီးတစ်ခုကိုဆွဲမိရက်သားဖြစ်သွားတယ်။
“ဟင်! ဘာကြီးလဲ”
ဇွန်တစ်ယောက် ထိတ်ကနဲလန့်သွားပြီးချက်ချင်းလက်လွှတ်ချလိုက်တယ်။
စိတ်ထဲမှာလဲဘာဖြစ်လို့သူ့အကိုဟာကြီးကဒီလောက်ကြီးနေရတာလဲလို့စဉ်းစားနေမိသည်။
တချိန်ထဲမှာပဲရေစပ်ကျောက်တုန်းပေါ်မှာထိုင်နေတဲ့ဘဘသာကိုလှမ်းကြည့်မိတော့
ဒူးထောင်ခြေဆင်းထိုင်နေတဲ့ဘဘရဲ့ဘောင်းဘီဂွဆုံကြီးကလဲဖုဖုဖောင်းဖောင်းကြီးထောင်ထွက်နေတာတွေ.ရသည်။
ဇွန်တစ်ယောက်ကတော့ အံ့ဩပြီးရင်းအံ့ဩရင်းပဲ။ သူတို့တွေဘာဖြစ်နေကြတာလဲ။
အဲ့ဒီအချိန်မှာပဲသစ်ပင်အောက်ကပစ်ကနစ်ဖျာပေါ်မှာချထားတဲ့ ဦးမြတ်သာရဲ့ဟန်းဖုန်းက၊ ရင်းတုန်သံစဉ်ကထမြည်လာတော့….၊
ဦးမြတ်သာလဲကမန်းကတန်းနဲ့ထကိုင်လိုက်ရသည်။
——————————————
ယာတောထဲကမိသားစု
(၂)
“ဘယ်လို…ဘာဖြစ်တယ်..၊
ယာထဲကအလုပ်သမားပိုးထိလို့ဟုတ်လား၊ ဒီလိုလုပ်..ယာထဲကထော်လာဂျီနဲ့ပဲ ကျေးလက်ကျန်းမာရေးကိုလိုက်ပို့ခိုင်းလိုက်၊ ငါအခုလိုက်လာခဲ့မယ်”
“ဘယ်သူပိုးထိလို့တဲ့လဲအကိုကြီး”
မိမိမွန်ကမေးလိုက်တော့။
“ယာထဲကအလုပ်သမားပါ၊ အခုပဲကျေးလက်ဆေးခန်းကိုသွားနေပြီ၊ အကိုကြီးအရင်ပြန်လိုက်ဦးမှဖြစ်မယ်။
ညနေတစ်ခေါက်ညီမလေးတို့ကိုလာကြိုမယ်လေ”
“အကုန်ပြန်လိုက်ကြရင်ကောင်းမယ်ထင်တယ်၊ တော်ကြာအကိုကြီးတစ်ခေါက်သက်သက်လာကြိုနေရလို့အချိန်ကုန်နေဦးမယ်”
“ကိစ္စမရှိပါဘူးမိမွန်ရယ်၊ ဒီမှာပဲကစားနေခဲ့ကြဦး၊ အခုမှရေထဲဆင်းတာတအောင့်လေးရှိသေးတယ်”
“ဒါဆိုသမီးလဲပြန်လိုက်ခဲ့မယ်လေ၊ အခုမှသတိရလို့၊ သမီးကြည့်နေတဲ့ဇာတ်လမ်းတွဲက ဒီနေ့ဇာတ်သိမ်းတော့မှာ၊ နေ့လည်ပြမှာအတော်ပဲ၊ လွတ်သွားရင်နှမြောစရာကြီး”
တူအရီး၂ယောက် သုတ်သုတ် သုတ်သုတ်နဲ့ကားပေါ်တက်သွားကြသည်။ အဝတ်အစားတောင်မလဲနိုင်ကြတော့ဘူး။
ဇွန်တစ်ယောက်လဲအပေါ်ကတီရှပ်လေးကိုပဲကမန်းကတန်းကောက်စွပ်လိုက်လာခဲ့သည်။ ခဏနေအိမ်ပြန်ရောက်တော့မှာပဲလေ၊ ကိစ္စမရှိပါဘူး။
ဦးမြတ်သာကားထွက်သွားတော့၊ ရေတံခွန်မှာ မိမိမွန်နဲ့သူ့သားမျိုးထွဋ်တို့၂ယောက်ပဲကျန်ခဲ့တော့သည်။
ဖိုးထွဋ်က သူ့အမေကိုခေါ်ပြီးရေထဲမှာပြေးတမ်းလိုက်တမ်းကစားပြန်သည်၊ ညီမလေးမရှိတော့လဲ အမေနဲ့ကစားလဲရတာပဲဟာ။
မိမိမွန်ကလဲသူ့သားခေါ်တာကိုမငြင်းတော့ဘူး၊ ဒီလိုရေထဲဆင်းစိမ်ပြီးပျော်ပျော်ပါးပါးမကစားရတာလဲကြာပြီဆိုတော့လေ…။
