Paramparça

Bölüm-4(Benimsin-Seninim)

Duyduğumda kan beynime sıçramıştı.Doğru onu sevmiyordum.Ama her ne olursa olsun ona bir şey olursa......Ne yaparım bilmiyorum.Evet doğru......
Bilmiyordum......
Aslında elime bir fırsat gecmişti....
Kaçabilirdim.Şahin yokken kolay olurdu kaçmak....
Denedim.....Ama kaçamadım.....
Şu anda bu fikirlerle içim-içimi yerken taksicinin sesiyle irkildim.Çoktan varmıştık.
Gözümden gelen yaşlara engel olamıyordum.
Ameliyatheneye doğru koşmaya başladım.
Doruk oradaydı.Yere çömelmişti.Yanındaysa 45 yaşlarında güzel ve alımlı bir kadın ve 47 yaşlarında beyaz saçlı bir erkek vardı.Tahminimce bunlar Şahinin anne ve babasıydı.
Doruk beni görünce ayağa kalktı.Gelip bana sarıldı.
"Aslı.....Abim o benim....Onu kaybedemem...."

"Doruk......Korkma...O....İyileşicek"Doruka bu sözlerle teselli veriyordum.Peki ya kendim...
Bana kim teselli verecekti?
Ya.......Ölseydi?
Ama haketmişti!Her ne kadar onu sevmesemde....Beni tutsak edip başka kadınlarla keyif çatması doğru değildi!
Başka kadının kokusuyla....Gelip bana sarılamazdı!
Bu hayat ne zamana kadar sürecektiki?Aslında kaça bilirdim.Büyük bir fırsat geçmişti elime.Cantamı aldım.
Yüzümü dönüp tam cıkacaktımki......Birden hemşire içerden çıktı....

"Acil kana ihtiyacımız var....."

"Ne?"

"0RHNegatif"

"Benimki uymuyor"

"Kahretsin!Benimki de uymuyor!"

"Melisa.....Melisanın kanı uyuyor!"

"O kim?!"

"Arkadaşım....Ama ya Şahinin anne ve babası?Onlar vermiyorlarmı?"

"Bırak sen şimdi onları....Ara şu arkadaşını çabuk!"

"Tamam"Hemen Melisayı aradım.Bir süre sonra geldi.

"Aslı...Aslı ne oldu?!"

"Melisa Şahinin kana ihtiyacı var senin kanın uyuyor"

"Ne?!Hayatta olmaz.O ruh hastası psikopata hayatta kan vermem.Hem unuttunmu sen ondan nefret ediyordun bak eline fırsat geçti işte hadi gidelim"

Tam ağzımı açıp konuşacaktım ki Doruk yanımıza geldi.
Melisaya hayretle bakıyordu.

"Sen...sen osun"

"Sen...Bana çarpan öküzsün?!"

"Senin burda ne işin var?"

"Arkadaşlar şu an Şahinin acil kana ihtiyacı var.Ve siz burda tanışma faslındasınız!Kendinize gelin!"

"Aslı gel gidelim"

"Melisa lütfen sacmalamayı kes!Orda kimliğinden asılı olmayarak bir insanın hayatı söz konusu.Bunu nasıl düşünürsün?!Lütfen.Eğer bunca yıllık hatrım varsa bunu yap."

"Peki"

Hemşire Melisayı götürdü.Aslında......Aslında söyledikleri yalan değildi.Şahin yüzünden bunca yıl korku içinde yaşamıştım.Ve en kötüsü de o ruh hastası psikopat bana tecavüz etmeye kalkmıştı.Ve herşeye rağmen ben en yakın arkadaşımdan ona kan vermesini istiyordum.O gerçekleri yüzüme vurdukca ben de ona kızıyordum.Haklıydı.Sonuna kadar.
_______________

Kaç saat geçti?5-mi?Yoksa 6-mı?Kaç saatdir bekliyorduk.Ama kimse bir şey demiyordu.Şahinin anne ve babası da gitmişti.Nasıl aileydiki bunlar.İnsan böyle zor bir durumda kendi evladını yalnız bırakırmı?!
Ya bir şey olduysa.
Birden Doruk bağırmaya başladı.

"Ya kaç saat geçti!Neden biri bir şey demiyor!İçeri giricem ben!"

"Doruk lütfen sakin ol.Ameliyat bitmedi henüz."