Same Sky, Different Lights

Chapter 1 - The First Spark

---

Ang malamlam na liwanag ng buwan ay sumik sa langit habang ako at si Iyannah ay naglalakad sa park, ang paborito naming tambayan tuwing may mga ganitong pagkakataon.
Ang mga paputok mula sa malalayong lugar ay nagsimula nang sumabog, nagbigay ng makulay at magagarbong liwanag sa gabi.

Ang mga tao sa paligid ay masaya, nagsisigawan, at sabay-sabay nilang tinitingnan ang makulay na tanawin sa langit. Ngunit para sa akin, ang tanawin na iyon ay hindi ang tunay na sentro ng mundo ko sa gabing iyon-si Iyannah ang nagbigay liwanag sa gabi ko. Mula pa noong elementarya, siya na ang pinakamahalagang tao sa buhay ko.

Siya ang matalik kong kaibigan, ang batang palaging nandiyan sa mga mahihirap na pagkakataon, at siya rin ang dahilan ng mga pinakamagagandang alaala ko. Pero, habang tumatagal, ang mga nararamdaman ko para sa kanya ay hindi na basta-basta pagiging magkaibigan.

Bawat pagtawa niya, bawat sulyap, bawat galak na nararamdaman ko kapag magkasama kami-ang lahat ng iyon ay nagsasabi sa akin na may mas malalim na nararamdaman ako.

"Ang saya, no?" Tanong niya sa akin habang tinitingnan ang paputok na sumabog sa langit.

Tumango ako, pero sa totoo lang, parang hindi ko kayang ngumiti nang buo. "Oo, ganda nga."

Hindi ko kayang ipaliwanag kung bakit hindi ko kayang masabi ang nararamdaman ko, bakit ang bawat tunog ng paputok ay parang nakakawala ng hininga.

Hindi ko kayang aminin, hindi ko kayang sabihin sa kanya na matagal ko nang gusto siya-na sa mga taon ng pagkakaibigan namin, ako'y umasa.

Umabot na ako sa puntong hindi ko na kayang itago pa, pero natatakot akong mawala siya sa buhay ko kung malaman niyang may nararamdaman ako.

Hindi ko kayang magkamali, kaya't pinili ko na lang magtahimik, magsalita ng mga simpleng bagay, magtulungan sa mga bagay na hindi nangangailangan ng kalaliman.

Ngunit sa gabi ng mga paputok na ito, ang utak ko ay puno ng tanong. Siguro panahon na para sabihin ko na, para maging tapat sa kanya. Hindi ko kayang patagilid lang. Ayoko na maging ang taong magiging huli na lang sa kanyang buhay.

Ibinaba ko ang tingin ko, at sa sandaling iyon, naramdaman ko ang presensya niya sa aking tabi. Hindi ko kayang magpanggap na wala akong nararamdaman. Hindi ko kayang patagilid lang sa lahat ng ito.

Kung darating man ang pagkakataon na magbago kami, ayokong magkaroon ng pagsisisi sa huli. Kaya naman, habang naririnig ko ang mga paputok, isang matalim na hinga ang binitiwan ko, at nagsimula akong magsalita.

"Iyannah," sabi ko, ang boses ko ay parang nag-aatubili, "may gusto sana akong sabihin sa'yo."

Lumingon siya sa akin, nagtataka. "Ano 'yon, Hanzen?"

Ang puso ko ay parang tumitibok nang mabilis. Tinutok ko ang tingin ko sa kanya, ngunit para akong hindi makapagsalita. Gusto ko sanang sabihin lahat ng nararamdaman ko, ang mga salitang matagal ko nang tinatago, pero bigla akong natakot. Hindi ko kayang masaktan siya, at higit sa lahat, hindi ko kayang mawala siya sa akin.

"Wala, wala. Baka wala lang," sagot ko, sabay tawa ng walang lakas.

Sa mga sumunod na segundo, naramdaman ko ang bigat ng mga salitang iyon. Parang may kung anong bahagi ng puso ko ang nagdurusa sa sinabi ko, ngunit sa totoo lang, hindi ko kayang ituloy pa. Hindi ko kayang ipaliwanag ang sarili ko. At sa mga sandaling iyon, nagpatuloy kami sa panonood ng mga paputok, ang lahat ng mga kulay sa langit ay parang wala sa akin. Wala nang mas maliwanag kaysa sa pakiramdam ng pagkakaroon ng isang mahal na kaibigan na hindi mo kayang ipagtapat ang nararamdaman mo.

Kumilos siya upang mag-adjust ng upo, kaya't nagsimula kaming mag-usap ng mga hindi masyadong mabigat na bagay-tungkol sa school, tungkol sa buhay, tungkol sa mga kaibigan. Ngunit sa lahat ng iyon, hindi ko kayang hindi mag-isip tungkol sa kung paano magbabago ang lahat kapag natapos na ang gabing iyon

Hanzen's Pov

Habang ang mga paputok ay patuloy na sumasabog sa langit, ako ay nag-isip ng malalim. Kung kayang makinig ang puso ko sa sinasabi ng mga tao sa paligid ko, sigurado akong maririnig nila na ang puso ko ay tinitibok ng mas malakas kaysa sa mga paputok. Bawat pagsabog sa kalangitan ay parang hudyat sa akin na dapat ko nang aminin ang nararamdaman ko. Ngunit sa kabila ng mga paputok, sa mga tunog ng kasiyahan at kaligayahan, ang puso ko ay patuloy na naguguluhan.

Habang nag-uusap kami ni Iyannah, nararamdaman ko ang kagalakan sa puso ko, pero ang kalungkutan ay andiyan lang. "Hanz, hindi ko alam kung paano ko sasabihin ito, pero..." sabi niya, "Ang saya na magkasama tayo dito. Alam mo 'yan?"

Ngumiti ako, at sa kabila ng lahat ng takot at pangarap na hindi ko matupad, sumagot ako ng may ngiti sa labi. "Oo, siyempre. Laging masaya kapag kasama kita."

Ngunit sa mga salitang iyon, may pagkatalo na sumunod sa puso ko. Dahil alam ko na wala akong lakas upang ituloy ang nararamdaman ko. Hindi ko kayang maging mas matapang. Laging magkaibigan lang kami ni Iyannah, at natatakot akong mawalan siya kapag ipinagtapat ko ang nararamdaman ko.

Habang siya'y patuloy sa pagnanasa ng mga paputok, naisip ko na baka hindi ko pa ito panahon. Baka hindi pa siya ang oras ko, at baka nga masyadong maaga para magsabi ng mga bagay na hindi ko kayang panghawakan.

---

End of Chapter 1