The Life Of a Working Student

FINAL  ENTRY

FIVE YEARS LATER...

[ Jesyca's P.O.V ]

" Ms. Jes, nandito na po tayo sa mansion.. " sabi ni Mae, sya yung palagi kong kasama tuwing pupunta ako sa ibang bansa.

" Okay, thank you Mae.."

" Bababa na po tayo ma'am.." sabi naman ni Mang Robert, yung driver ko.

   Five years na ang nakalipas nang nangyari ang paglayas ko sa bahay nila Tita Alice. After nun, namasukan ako sa isang restaurant bilang tagalinis... Naging part time job ko na rin yun. Pinagsabay ko yung pag-aaral ko at ang pagtatrabaho ko. Lumipat narin ako ng school, baka kasi magkita pa kami ni Tita. Buti naman ang may nag-alok ng scholarship sa akin, at nakapasa naman ako sa mga requirements. Sa bagong school ko, may dorm rin doon na para sa mga scholars, kaya, wla na akong problema kung saan ako matutulog. Huminto narin ako sa pagpapart-time ko... Kasi, ang pagkain at allowance, ay kasali sa scholarship. Nakagraduate ako as Magna Cumlaude sa batch namin... Fortunately, may isang company na tumanggap sa akin, at naging manager ako dun. After two years, na promote ako, as vice-president ng board. Thankful talaga ako sa Panginoon na ginabayan nya talaga ako sa paglalakbay ko. Ngayon, maunlad na ang buhay ko..

 Five years naRin akong walang balita kina Tita. Ewan ko nga, kung saan na sila. Minsan kasi, naisipan kong magbisita sa bahay nila. Pero, wla nang tao sa bahay nila. Nakasira ang pinto at maraming kalat sa paligid. Walang ilaw at wala narin mga gaMit...Sabi nang kapitbahay na naglipat raw sila ng bahay, pero di nya raw alam ang exact location..

Pagdating ko sa bahay, dumiretso ako sa kwarto. Gusto ko munang magbihis at magpahinga.

Paakyat na ako sa kwarto at papunta na sa pinto nito..

Pagdating ko sa 2nd floor ng bahay, sinalubong ako nila, Joyce, Justin, Francis, Angelica, at Myrtle. Isa sila sa 20 other working students na naninirahan sa bahay ko. Tumatanggap kasi ako ng mga working students, kasi, alam ko ang mga pinagdadaanan nila; hirap at gutom.

" Hi ate Jes, welcome back..!!!! " sabay nilang sabi at lumapit sa akin para i-hug ako..and i hugged them back..

" Namiss ko kayo.. "

" Namiss ka rin namin ate, sana sinama mo nalang kami sa trip mo to Canada.. " -- Myrtle

" hehehe..Sa susunod, baka masama ko kayo.."

  Pagkatapos nun ay pumasok na ako sa kwarto.

Nagbihis, at humiga sa kama para magpahinga.

Di ako makatulog, kaya, i turned the tv on.

" Breaking news, isang taxi, nabangga ng malaking truck,

babaeng pasahero, sugatan..."

O.O

   Teka, parang si Tita Alice yun, ahh...

SI TITA NGA..!!!!

EMERGENCY ROOM-St. LUKE'S MEDICAL HOSPITAL

" Doc, saan po ba yung pasyenteng nabangga ang sinasakyan taxi, ng isang truck? " Tanong ko sa doctor na nakita ko sa labas ng E.R.

" Dito po ma'am.." sabi nya sabay turo sa loob ng E.R.

" Thanks po, doc. " sabi ko sabay pasok sa E.R.

Kinakabahan ako. Alam kong malaki ang kasalanan nila Tita sa akin, pero, nag-aalala parin ako sa kanila, and i still care for them..

Nakita ko si Tito Max na umiiyak sa tapat ng isang pasyenteng duguan at halos nakacover ng bandage ang kanyang katawan. Nakita ko rin si Amanda sa may likuran ni Tito na umiiyak.

Nilapitan ko sila..

" Tito, Amanda, kamusta si Tita? "

Nagulat sila nang makita nila ako. Bigla namang tumayo si Amanda at lumapit sa akin, sabay yakap sa akin..

Ngayon, ako naman ang nagulat..

" *sob* ate Jes, *sob* si mama, abannga ang sinasakyan nyang taxi, *sob* ate, tulungan mo kami, *sob* sorry sa lahat ate, sorry..."

Nagulat talaga ako,.I hugged her back ang said..

"Pinapatawad ko na kayo, Amanda. Wag kang mag-alala, tutulungan ko kayo.."

Lumapit rin si Tito sa akin at nagpasalamat sa akin.

I paid for the hospitl bills at nagbigay rin ako ng 10,000php kina tito...

Masaya ako kasi nakita ko sila. Naging parte rin naman sila ng buhay ko, kahit papano.

Two weeks later, nakalabas na si tita..Masaya nga ako,ehh..Kasi, okay na sya.

=SA BAHAY=

Paalis na sana ako para bumuli ng mga school supplies para sa mga working students ko, nang may bisitang biglang pumasok sa bahay..

" Jes..."

Si tita pala.

"Ahh...Tita? May kaylangan po ba kayo?" Instead of answering my question, lumapit sya sa akin at niyakap ako. " Jes, I'm so sorry. Sorry sa lahat. Sorry Jes."

I hugged her back and said.." Okay lang yun, tita. Pinapatawad ko na po kayo..."

~~~~~~~~~~

RUNNING WATER DOES NOT FLOW BACK...so does life. We must do things in the presence of OUR GOD ALMIGHTY FATHER in Heaven..

 GOD can transform a tragedy into a blessing..

I learned to give , not because i have much. It's because i know how it feels when you have nothing..

:)

KEEP ON FIGHTING..!

----end----

The Life Of a Working Student

~purplepoper

Author's Note: THANK YOU SOOOOOO MUCH MGA READERS....!!!! Thanks for reading my story.. Hope na basahin nyo po rin ang iba kong stories..

Pinopromote ko po ang story ko..entitled FOOTPRINTS IN THE DORMITORY..

THANKS AGAIN..!!!

GOD BLESS..

MWAAAAAHHHHH...

:3

~CuteOtaku