Prinsipe ng Section A

2: Attention overload

Ang unang araw ni Ethan sa Bright Horizons Senior High ay puno ng mga sorpresa, pero ang pangalawa... tila triple ang intensity.

Pagpasok pa lang niya sa gate, agad na siyang napansin ng mga estudyante sa paligid. Kahit saan siya magpunta, naroon ang mga titig ng kanyang mga kaklase at kahit mga upperclassmen. Parang hindi siya makalakad ng hindi nararamdaman ang mga mata ng halos buong school na nakatutok sa kanya.

Habang papunta siya sa building kung saan naroon ang kanilang classroom, ilang grupo ng mga babae ang nagtipon sa gilid at nag-uusap nang pabulong, halatang siya ang pinag-uusapan.

"Nakita mo siya kahapon, di ba? Grabe, ang gwapo talaga."

"Parang artista!"

"Sayang nga at sa Section A siya napunta. Kung sa section natin siya, baka may pag-asa ako!"

Nakangiti si Ethan nang bahagya, ngunit iniwasan niya ang mga tingin at mabilis na dumiretso papasok ng building. Pero hindi pa rin siya nakaligtas sa atensyon ng mga tao. Habang naglalakad siya sa corridor, napansin niyang may ilang estudyante ang nagkukunwari lamang na nag-uusap, pero sa totoo lang ay sinasadyang magpakita ng interes sa kanya. Ang iba ay pasimpleng ngumingiti sa kanya, at ang ilan naman ay diretsahang nakatitig.

Napabuntong-hininga si Ethan. Sana hindi ito araw-araw na ganito, naisip niya.

Pagdating niya sa classroom, agad siyang tinanggap ng kanyang mga kaklase—lalo na ng mga babae, na halos nag-uunahan sa pagpapakilala.

"Hi, Ethan! Ako nga pala si Mia," sabi ng isang babaeng nakaponytail. Lumapit ito at nakipagkamay sa kanya. "If you need anything, don't hesitate to ask, ha?"

"Salamat, Mia," magalang niyang sagot. Ngunit bago pa man siya makatapos, isa pang babae ang lumapit.

"At ako naman si Carla! Ako ang class president, so kung kailangan mo ng tour o kahit anong tulong, ako na ang bahala sa 'yo," sabi ni Carla, may halong excitement sa boses.

Nagpapalit-palit ng tingin si Ethan sa dalawa, medyo nahihiya at hindi sanay sa ganitong klaseng pag-asikaso. Para sa kanya, simpleng estudyante lang siya. Hindi niya kailanman naisip na magiging ganito siya ka-popular dahil lang sa pagiging nag-iisang lalaki sa seksyon.

Habang nag-uusap ang lahat, dumating ang kanilang guro, si Ms. Santos, isang matapang at matalinong babae na kilalang istrikto pero may malasakit sa kanyang mga estudyante. Tumigil ang lahat ng ingay sa classroom nang maglakad siya papunta sa harap.

"Alright, settle down, everyone," sabi ni Ms. Santos. "I know we have a new student, Ethan, and I expect everyone to help him adjust. Pero hindi ibig sabihin ay dapat niya kayong maramdaman na siya'y naabala o na-overwhelm."

Nagtinginan ang mga estudyante at tahimik na tumango, pero hindi rin nawala ang mga patagong sulyap nila kay Ethan. Sa buong klase, ramdam pa rin ni Ethan ang mga sulyap sa kanya, lalo na mula sa mga babaeng nasa unahan at likod.

Nang matapos ang klase, tumayo si Ethan at akmang lalabas na ng classroom nang biglang may humarang sa kanya.

"Ethan, saan ka pupunta? Samahan ka na namin!" sabi ni Mia, na may dalang snack at mukhang hindi palalampasin ang pagkakataon.

Sumabay naman si Carla, sabay kuha sa kanyang bag. "Oo nga, Ethan. At para hindi ka mahirapan, kami na ang bahala sa'yo!"

Hindi na makapagsalita si Ethan. Wala naman siyang magawa kundi ang sumama sa dalawang bagong kaibigan na tila ba hindi mapakali sa excitement. Habang naglalakad sila sa hallway, nararamdaman pa rin niya ang mga mata ng iba pang estudyante. May mga pasimpleng kumukuha ng litrato, at ang iba naman ay nagkukunwari lang na hindi siya tinitingnan pero halatang curious.

Pagdating nila sa cafeteria, agad silang nakakuha ng atensyon. Halos lahat ay napatitig sa grupo nila, at tila hindi mapigilan ng ibang babae ang paglapit.

"Ethan, hindi ko alam kung nasabi na nila, pero I'm Angelica. And if you need help with any subjects, I'm your girl!" sabi ng isang batang babae na may ngiting mapanukso.

"At ako naman si Claire! Ako ang vice president ng student council, so if you need guidance, especially sa school activities, nandito ako," dagdag ni Claire, sabay abot ng kanyang kamay.

Pilit na ngumiti si Ethan. Marami na ang nagpakilala, at sa totoo lang, hindi na niya alam kung paano tatandaan ang lahat ng pangalan. Wow, sobra naman yata 'tong mga ito, naisip niya.

Sa loob ng ilang linggo, ganito ang naging buhay ni Ethan. Halos araw-araw ay may nagpapakilala sa kanya, at ang iba ay palihim na nag-aabot ng mga sulat o simpleng regalo. At habang tumatagal, mas lalong lumalalim ang pagkakakilala niya sa iba't ibang estudyanteng naghahangad ng atensyon niya. Pero kahit na sa dami ng nagpapansin, nananatiling mapag-isa si Ethan, pinipili ang katahimikan kaysa sa napakaraming tanong at pakikipag-usap.

Kahit ano pa ang gawin niya, tila hindi nauubos ang mga taong gustong mapalapit sa kanya. Sa gitna ng lahat ng ito, may isang tanong siyang hindi maalis sa kanyang isipan: Hanggang kailan ko kaya tatagalan ang ganitong klase ng atensyon?

Bilang nag-iisang lalaki sa Section A, alam ni Ethan na hindi magiging madali ang mga susunod na buwan. Ngunit sa likod ng kanyang isipan, lihim siyang napapangiti. Kaya ko 'to, sabi niya sa sarili. Dumaan ako sa ibang pagsubok, kaya kakayanin ko rin 'to.