ස්වේත හංස | Switched to අහිමි හුස්ම

27 වන දිගහැරුම

රෑ තිස්සේ මට නින්දක් අහලකටවත් ආවේ නම් නෑ. ප්‍රශ්න ඇයි මෙහෙම එක දිගටම එන්නේ. දැන් මට විතරක් නෙමෙයි තාත්තිටත් ප්‍රශ්න. මට මෙහෙමනම් තාත්තගෙ ඔලුව කොච්චර බර වෙලා ඇතිද. මම එහෙම්මම බැල්කනි එකට ගිහින් පුටුවක් තියාගෙන අහස දිහා බලාගෙන හිටියා. අහස කොච්චර ලස්සනද ඒ ලස්සන පේන්නේ රෑට විතරයි. ජීවිතත් ඒ වගේ වෙන්න ඇති නේද? කොච්චර දේවල් තිබ්බත් ඒවා එලියට එන්නෝ ඕනෙම වෙලාවෙදි විතරක් වෙන්න ඇති. මට පහල බැලුවම පෙනුනේ තාත්තගෙ කාමරේ ලයිට් එක තාම නිමිලා නෑ. දැන් වෙලාව පාන්දර දෙකටත් කිට්ටුයි. කවදාවත් මෙච්චර රෑ වෙනකම් ඒ කාමරේ ලයිට් එක නම් පත්තුවෙලා තිබිලා නෑ. හෙට අයිය ආවම මේක අයියා දැනගත්තම එයාට මොනා හිතෙයිද? ඇයි මේ දේවල් මෙහෙම වෙන්නේ. මේකද මේවා වෙන්න තියන හොදම විදිය.

මම ෆෝන් එක අතට අරන් වට්සැප් එකට ගියේ කවදාවත් මන් නොබලන ස්ටේටස් ටික බලන්න කියලා හිතාගෙන. ඒත් මන් නැවතුනේ පින් එකේ උඩම ඉන්න කෙනාගේ චැට් එකේ අන්තිම මැසේජ් ටික ආහු බලන ගමන්.

"Sudu ayyeee. Api heta kandy light ynw"

"aah ammala ekka neda. Prssmt suduu"

"ow ayye. Oyatath enna tibbane"

"mta enn bhne bbh, ayyawa gnn ynnat one. Anit ek mood nh mnkh"

"mmm mn enkm prssmt inn ayye"
"wte ehma ynw nmei"

"pissud mge yakdessooo"

"mn adareiii"

"mmt adarei mge pana"

එයත් දවස් දෙක තුනක් යනකම් නෑ. ඉතින් මට දැනෙන්නේ මම වෙනමම ලෝකෙක තනිවෙලා වගේ. ඔක්කොටම වඩා පව් තාත්තා.

මම පහලට ගියේ ආපු පොඩි බඩගින්නකට මොනාහරි කන්නත් එක්කමයි. ඒ අතරේ වතුර එකකුත් තියලා තේ දෙකකුත් හැදුවා. අම්මනම් හෙට වැඩට යන්න තියන නිසා නිදිද කොහෙදෝ. මම තේ හදනකම් ඔලී බලාගෙන ඉන්නවා.

"ඔයාට මුකුත් නෑ මගෙ කලු පැන්චි"
"ඔන්න ඔන්න ඔය විදියට බෙල්ල පැත්තට හරවලා බලන්න එපා මට දුක හිතෙනවනේ"
"ආ මේක කන්න"

මම එහෙම කියලා බිස්කට් එක්ක කට ලගට ලන් කරාම ඒකත් කටින් අරන් ඔලී සාලෙට දුවගෙන ගියා.ඊටපස්සේ මම හදපු තේ දෙකත් මග් දෙකට දාගෙන බිස්කට් පැකට් එකත් අරන් ගියේ තාත්තගෙ කාමරේට.