blonde girl | chaennie

thirteen

selaam bebeleriim(saka) nasilsiniz🥺🥺
umarim iyisinizdir bolum yazasim geldi cok fena o yuzden dedim kos kos hemen geldim buraya o yuzden
babamin cenesini dinlerken yaziyorum suan
spoi vermeyecegim onceden ama bu bolum sarkinin hakkini verecek bolum olacak☝🏻☝🏻

hadi iyi okumalaar🤍

***

jennie

gözüm sanki benimle savaştaymış gibi açılmayı reddediyordu. bedenimin her tarafında anlam veremediğim ağrı vardı. nerede olduğumu bile bilmiyordum.

nihayet gözlerimi açmayı başarmış etrafıma bakıyordum. oda kapkaranlıktı, ama koridordan içeriye dahil olan ışık, odada birazcık bile olsa aydınlık olmasını sağlıyordu.

kesinlikle benim odam değildi, ama neredeydim? dün çok içmiştim, bu yüzden tanrıya düşündüğüm şeyin yaşanmaması için dua ediyordum. yattığım yatakta doğrulup yatağın diğer tarafına baktım. içimden bir 'oh' geçti çünkü, yanımda hiç kimse yoktu.

tamam da peki bu kimin yatağı ve eviydi amına koyayım? daha da emin olmak için, kıyafetlerimin yerli yerinde olup olmadığına baktım, ama neyse ki onlar da yerindeydi.

kaşlarım çatılmıştı, merakım iyicr kabarıyordu, ve yalan yok gerilmiştim. kafamın içi hâlâ zonkluyordu, ayaklarım da kalkmaya mecal kalmamıştı. ne içmişim ama.

kıyafetlerim yatmaktan kırış kırış olmuştu. makyajım da zaten akmış, bok gibi görünüyordum kesin. yatakta daha da doğrulup ayaklarımı aşağı sallamıştım. kıyafetlerimi düzeltip yatağın yanında duran botlarımı hızlı bir şekilde giyindim.

bir hırsızın veya seri katilin evinde de olabilirdim şu an sonuçta? elimi çabuk tutmam en iyisi olurdu. benim bu şanssızlığımla, tefecilerin evinde bile olabilirdim.

botlarımı giyindikten sonra, önüme gelen saçlarımı geriye atmış bir hışımda ayağa kalkmış bir şekilde bulmuştum kendimi. bir anda ayağa kalkmam dengemi kaybetmeme sebep olmuş beni afallatmıştı.

sanırım hâlâ dün içtiğim içkilerin etkisindeydim. sendelene sendelene olduğum odadan çıkıp etrafı süzdüm. evde hiç kimse yoktu galiba, ses gelmiyordu.

önüme çıkan ilk sehpanın üzerindeki sopayı elime alıp sıkıca tuttum. eğer birini görürsem kendimi korumak amacıyla bir şey yapmam lazımdı sonuçta.

evin diğer odalarına temkinli bir şekilde bakarken, aynı zamanda da kafamın bitmek bilmeyen ağrısıyla savaşıyordum.

mutfağın önünden geçerken ses duyduğumda olduğum yerde durup sesin nereden geldiğini çözmeye çalışıyordum, ama o kadar kafam ağrıyordu ki, her şeyi karman çorman duyuyordum.

adımlarım oturma odasına yaklaşınca seslerin daha da yüksekten geldiğini duyabiliyordum. her kimse ve kaç kişilerse artık bilmiyorum, ama büyük ihtimalle oturma odasındaydılar.

ışıkları kapalı bu odaya girmeden önce, tüm cesaretimi toplamış bunu yapabileceğimi söyleyip duruyordum kaçmak isteyen bedenime. son bir kez gözlerimi kapatıp derinden nefes aldım ve ardından ilk adımımı attım.

girdiğim gibi tüm ışıkların açılmasına, bir de kafamı sikecek kadar yüksekten bağıran üç kişiye şahit oldum. elimdeki sopayı yere bırakıp kafamı okşadım çünkü, zaten zonklayan kafam şimdi adeta patlayan şeker gibi patlıyordu.

"BÖÖÖÖ KORKTUN MU" kulağımda yankılanan sesle gözlerimi devirmeden duramadım. tabii ki de salak arkadaşlarımdı, başka kim bu mallığı yapar?