666 EMPIRE STATE|m.g.c

ฮาร์เปอร์ แมคเคนซีย์ #1

.
.
.
วันนี้ก็เหมือนกับวันธรรมดาๆทั่วไปของฮาร์เปอร์นั่นแหละ

ฮาร์เปอร์ แมคเคนซีย์ เด็กสาวผู้มีดวงตากลมโตสีฟ้าสดใส และผมสีน้ำตาลเข้ม ซึ่งมันเข้ากับใบหน้าอันได้รูปของเธอเป็นอย่างมาก เธอมักจะมากับรอยยิ้มที่จะทำให้ผู้ที่พบเห็นนั้น ต้องยิ้มตามไปด้วย ☺ 'รอยยิ้มที่ทำให้โลกสดใสน่ะ'

แต่จริงๆวันนี้เป็นวันที่ฉันตื่นเต้นมาก ทำไมน่ะหรอ? ก็เพราะหนังสือเล่มที่ฉันตั้งตารอกว่าจะออกขายตั้งเป็นเดือนๆ มันออกขายวันนี้น่ะสิ
รู้มั้ยว่าการอ่านหนังสือเป็นอะไรที่ควรทำที่สุดในวันหยุดสุดสัปดาห์เลยล่ะ ถ้าให้คุยเรื่องหนังสือกับฮาร์เปอร์คนนี้นี่คุยได้เป็นวันๆเลยจริงๆ อืมแนวที่ฉันชอบอ่านก็คงเป็นเเนวแฟนตาซี หรือตำนานต่างๆอะไรพวกนี้ล่ะมั้ง ฉันว่ามันน่าสนใจมากเลยนะ คิดดูสิคนแต่งต้องมีความสามารถแค่ไหน ถึงจะเอาสิ่งที่ตนได้จินตนาการไว้มาเรียบเรียงออกมาเป็นตัวหนังสือน่ะ อ้อแต่อย่าเพิ่งคิดว่าฉันจะเป็นยัยเเว่นสุดเฉิ่มที่ให้พวกผู้ชายล้อมากันนะ เคยมีคนชมว่าฉันยิ้มสวยด้วยแหละ
แต่สิ่งต่างๆที่ลึกลับน่าค้นหาน่ะ ไม่มีทางคลาดสายตาฮาร์เปอร์ไปได้หรอก เขาคนนั้นเช่นกัน

ว่าแต่ อยากรู้กันไหมล่ะ ว่าหนังสือที่ฉันตั้งตารอน่ะ มันเป็นเรื่องเกี่ยวกับอะไร ก็อย่างที่รู้ๆกัน ฉันรออ่านเพอร์ซีย์อยู่ ที่เป็นลูกของซุสไง
เด็กหนุ่มผมบลอนด์ มีดวงตาสีเขียวมรกต ผิวขาวซีด
แต่กลับมีพลังพิเศษที่ซ่อนอยู่ในตัวไว้มากมาย นี่ก็เล่มที่5แล้วมั้งๆ แต่มันมีตอนหนึ่งที่ฉันชอบมาก มันเป็นตอนที่เพอร์ซีย์กำลังไปหาซุส แต่ซุสอยู่บนโอลิมปัสไง แล้วรู้มั้ยเพอร์ซีย์ไปหาซุสได้ยังไง...
ก็ไปที่ตึกเอมไพร์สเตตชั้นที่ 600 ไงล่ะ น่าตื่นเต้นชะมัดเลย

"นี่ฮาร์ป มัวแต่เหม่ออะไรอยู่ได้ลูก แม่เรียกตั้งหลายครั้งแล้ว" แม่เรียกฉันด้วยสีหน้าตำหนิ ฮาร์ปคือชื่อเล่นของฉันเองแหละ มีแค่คนที่สนิทเท่านั้นที่จะเรียกฉันด้วยชื่อนี้คุณแม่บอกว่าชื่อ ฮาร์ป เป็นชื่อเครื่องดนตรีโปรดของคุณพ่อ คุณแม่ฉันท่านเป็นคนสวยมากทีเดียว ฉันมีผมสีน้ำตาลเหมือนคุณแม่ รวมถึงรอยยิ้มนี่ด้วย แต่มีสิ่งหนึ่งที่ไม่เหมือนท่านนั้นคือ ดวงตา ของฉัน ท่านมักบอกเสมอว่าเวลามองตาของฉันทีไร ทำให้ท่านนึกถึงคุณพ่อของฉันทุกที ดวงตาสีฟ้าสดใส อบอุ่นและนุ่มนวล ตั้งแต่เกิดมาสิ่งที่ทำให้ฉันรู้ว่าตัวเองยังมีพ่อก็ดวงตาคู่นี้นี่เเหละ อันที่จริงฉันก็ไม่รู้หรอว่าดวงตาคู่นี้มันเหมือนดวงตาของพ่อฉันมากแค่ไหน ก็ฉันยังไม่เคยเจอพ่อสักครั้งเลยหนิ แต่แม่ก็คอยบอกอยู่เสมอว่าสักวันฉันจะต้องได้เจอพ่อ ฉันก็ไม่ค่อยเข้าใจในสิ่งที่ท่านพูดเท่าไหร่หรอก ฉันคิดก็แค่.. คิดถึง อยากเห็นหน้าท่านก็เท่านั้นเอง
"คะแม่ หนูแค่คิดอะไรเพลินๆค่ะ"
"เกี่ยวกับหนังสืออะไรนั่นอีกแล้วใช้มั้ย เฮ้อ ตั้งใจเรียนหน่อยสิฮาร์ป แล้วเรื่องที่เรียนใหม่ที่ลูกอยากเข้าน่ะ ที่ไหนนะ" แหม่แม่หนังสือนั่นน่ะมันไม่ไร้สาระนะ
"อ้อ ที่ตึกเอ็มไพร์สเตตคะแม่ หนูว่าจะลองไปสอบดู" ใช่ ฉันพูดไม่ผิดหรอก ที่เอ็มไพร์สเตต ชั้นบนๆจะเป็นที่เรียนสำหรับเด็กพิเศษ ไม่ๆไม่ใช่เด็กมีปัญหาหรือสติไม่ดี ฉันหมายถึงเด็กที่มีความสามารถเก่งกว่าเด็กทั่วๆไป แล้วเค้าก็เปิดรับสมัครให้นักเรียนที่สนใจมาลองสอบ เหมือนสอบชิงทุนเรียนฟรีอะไรทำนองนี้
"สอบเมื่อไหร่ล่ะ" ท่านถามอย่างสนใจ ก็หัวสมองของฉันมันไม่เอาไหนเกี่ยวกับด้านคณิตศาสตร์มาตั้งแต่เด็กๆแล้ว แต่เห็นหน้าอย่างนี้วิชาสังคมหรือไม่ก็ประวัติศาสตร์ฉันได้เกรด 4 ตลอดนะขอบอก อีกอย่างที่นี่มีสาขาให้เด็กอย่างเราๆเลือกเรียนมากมาย ฉันเลือกเอกประวัติศาสตร์กับ วิทยาศาสตร์ ฟังดูไม่ค่อยจะเข้ากันได้แต่ถึงแม้เลขฉันมันจะง่อย ชีวะฉันก็ไม่แพ้ใครอ่ะ พูดเลย
"วันอาทิตย์หน้านี้แล้วคะ"
"เอ้าสู้ๆละกัน" ท่านพูดพร้อมส่งรอยยิ้มที่หวานที่สุดเท่าที่ท่านจะทำได้ แต่แค่นี้ก็มีกำลังใจแล้วล่ะ

เอ้า! ยังไม่ไปอ่านหนังสืออีก :-(

>>30.07.2015<<
>>>23:14<<<