Lavinya

Ruhumun ölüşü

GEÇMİŞ ZAMAN
   

                                    21 ARALIK

işte o gece, ruhumun ölüşü olan o gündü. Asla unutmam o günün acısını.

Annemin ve babamın bizi bırakıp gittiği gündü.
Benim ruhumun öldüğü gündü. Abimle ikimiz bir başıma yalnız kaldığımız o gündü.

Gözlerim kanlanacak kadar ağlamıştım o gün annemi göremeyince. Ama o gün benim canımı yakan en büyük şey bu değildi aslında, ben o gün ilk defa abimi ağlarken görmüştüm. Duvar dibine sırtını yaslamış, elleriyle yüzünü kapatmış hıçkıra hıçkıra ağlıyordu hâlimize. Bir şey yapamayaşımıza, çaresizliğimize, yalnızlığımıza, yenilgimize ağlıyordu. Ama öyle bir ağlıyordu ki, ben bile ağlamamı durdup yanına gitmiştim. Bir elimi omzuna koydum, hafiften başını kaldırdığında kan çanağına dönmüş gözlerine baktım, kalbim daha çok sıkıştı onu öyle görünce, başını çevirip karşısındaki duvara bakmaya başladı. Kendi kendine mırıldandı..
"Artık gerçekten yalnızım, artık gerçekten kimsesizim.."

Söyledikleri karşısında omzunu hafif sıktım, başımı ona doğru eğdim, sesim çıkmıyordu bile bir fısıltı halinde söylemiştim..
"Ben varım abi.."

Dediklerimden sonra çok kısa bir bakış attı bana, sanki bende ölmüştüm artık onun için bakışında bir sürü anlam vardı ama idrak edemiyordum.
O gece sanki bir ömür gelmişti bana, hiçbirşeyden haberim yoktu. Nerde olduklarından, sağ mı ölümü olduklarından haberim yoktu. Yaşım küçük olduğu içinde abim anlatmamıştı. Sadece gerçekten gittiklerini ve birdaha dönmeyeceklerini abimin gözlerinde gördüğüm de ağlamaya başlamıştım. O gün kimsesiz kaldığımızı anlamıştım.

&

Aradan haftalar geçmişti, hâlâ onlardan bir iz yoktu.
Ama benim en çok takıldığım nokta abimin neden polise gitmediğiydi.

Kendisi gece yarıları eve dönüyor, bazen hiç gelmiyordu. Evden çıkacağı her vakitte beni tembihliyor, her evden çıktığında sanki birdaha geri dönmeyecekmiş gibi tedbirliydi her yanımdan ayrıldığında.

Abim daha ozamanlar 21 yaşındaydı, genç bir çocuktu. Arkadaşlarıyla eğlence mekanlarına gidip eğleneceği, aşık olacağı yaşta kendini dünyadan soyutlamıştı. Bunun sebebide ailemizdi.

Bir gece tekrardan 3 civari eve döndü. Abim her gece dışarı çıktığında onu merak ettiğim için uyumuyordum, salonda bekliyordum. Kendim korktuğum için değil, abim için korkuyordum.

Akşam evden çıkmadan yanıma gelmişti konuşacağı için hafif başını eğdi.
"Aksa, bu gece tekrar gitmem gerekiyor. Geç dönerim yine, uyumamazlık edip bekleme beni sakın."

Yine her zaman söylediği şeyleri söylemiş beni tembihlemişti. Ama ben çok merak ediyordum abimin nereye gittiğini, bilmediğim için endişeleniyordum zaten. Sorsam söylemezdi, ama yinede daha fazla dayanamadım.

"Abi, sen her gece nereye gidiyorsun ki?"
Sorduğum soruya hemen cevap vermedi biraz bakıştık, sonra derin bir nefes aldı.

"Babamın şirketiyle ilgili işleri ayarlamaya çalışıyorum günlerdir Aksa. Aniden ortadan kaybolunca tüm işler dağıldı resmen, elemanlarda öyle, birinin ele alması gerekiyordu ele alacak tek kişide ben olduğum için her gün gitmem lazım."