Crowned Chaos

Crown One

Sa loob ng maingay na silid-aralan, nakaupo si Aeliana sa likod, tahimik na nagmamasid sa mga kaklase niyang nag-uusap at nagbibiruan. Hindi siya kabilang sa usapan, at gusto niya itong manatili nang ganoon. Sa edad na 18, sanay na siya sa pagiging tahimik, umiwas, at itinatago ang lihim na hindi niya maunawaan. Kaya niyang maramdaman ang damdamin ng iba—kalungkutan, galit, takot—parang sariling emosyon niya. Pero hindi lang iyon. Kung gugustuhin niya, kaya rin niyang baguhin ang nararamdaman nila, isang abilidad na hindi niya kailanman sinadya pero palaging nariyan.

Hindi niya maalala kung kailan nagsimula ang lahat. Bata pa siya nang unang maramdaman ito, ngunit mas pinili niyang itago dahil sa takot na hindi siya maintindihan. Sa bawat taon, lumalakas ang kanyang kakayahan, ngunit kasabay nito, lumalaki rin ang takot niya na baka makasakit siya ng ibang tao.

"Aeliana, okay ka lang?" tanong ng seatmate niyang si Mia, ang tanging tao sa klase na nagtatangkang makipagkaibigan sa kanya.

Naputol ang pagmumuni-muni niya at ngumiti siya nang pilit. "Oo, okay lang ako," sagot niya. Pero naramdaman niya ang munting pag-aalala ni Mia, kaya agad niyang pinalitan iyon ng kalmadong pakiramdam gamit ang kanyang abilidad.

Sa sandaling iyon, nakita niya ang pagbabago sa mukha ni Mia. Ang kunot sa noo nito ay naglaho, at napalitan ng banayad na ngiti. "Buti naman," sagot ni Mia, tila hindi napansin ang nangyari.

"Ang galing mo talaga," bulong ni Aeliana sa sarili, pilit na sinisikap na huwag magalit sa sarili. Sa totoo lang, naguguluhan siya. Kaya niya ba talagang makipagkaibigan kung ganito? O lahat ng relasyon niya ay peke dahil sa kanyang kapangyarihan?

Pagkatapos ng klase, habang nag-aayos ng gamit sa locker, narinig niya ang bulong-bulungan ng mga estudyante.

"Narinig mo na ba? May bagong transferee!"

"Oo, nakita ko kanina. Ang gwapo, parang bad boy!"

Napakunot-noo si Aeliana pero hindi niya pinansin ang usapan. Mabilis niyang isinara ang locker at naglakad papunta sa susunod na klase, ngunit hindi niya napigilang magdahan-dahan nang makita ang usapan ng karamihan sa hallway.

Sa gitna ng corridor, dumaan ang isang binatilyong matangkad at tila walang pakialam sa paligid. Siya si Kieran. May kakaibang presensya ang binata—ang kanyang madilim na buhok, malamlam na mga mata, at malamig na ekspresyon ay parang may dalang bigat na hindi niya maipaliwanag. Lahat ng tao ay napapatingin sa kanya, ngunit tila walang nakapansin sa tila "malalim na pader" na nakapalibot dito.

Nagtagpo ang mga mata nila ni Aeliana sa isang saglit, ngunit agad itong iniwas ni Kieran. Nagdulot ito ng kakaibang kilabot sa kanyang balat, isang bagay na hindi niya pa naramdaman kahit kanino.

Habang papauwi si Aeliana, hindi niya mapigilang balikan ang nangyari kanina. Bakit ganoon ang naramdaman niya? May kung anong "magnet" ang tila humihila sa kanya papunta kay Kieran, pero sa parehong oras, naramdaman din niya ang bigat ng emosyon nito. May lungkot, galit, at pag-aalinlangan na tila nakatago sa kanyang malamig na mukha.

Habang naglalakad siya pauwi, naramdaman niyang sumusunod ang mga yapak ng isang tao sa likuran niya. Napalingon siya ngunit wala siyang nakita. "Baka guni-guni ko lang," bulong niya, sinubukang pakalmahin ang sarili.

Pagpasok sa bahay, dinig pa rin ang kwentuhan ng mga kapatid niya sa kusina. Tumingin siya sa kanila, at sa isang iglap, naramdaman niya ang kaligayahan at kasiyahang bumabalot sa kanilang simpleng salu-salo. "Paano kaya kung maging ganito rin ako—normal?" tanong niya sa sarili habang dahan-dahang umaakyat sa kanyang silid.

Kinagabihan, nagising si Aeliana mula sa isang panaginip. Sa kanyang isip, nakita niya ang isang lugar na hindi pamilyar—mga malalaking haligi, kumikinang na liwanag, at mga aninong lumalaban. Sa gitna ng kaguluhan, may boses siyang naririnig, tumatawag sa kanyang pangalan. "Aeliana... panahon na..."

Nagising siyang humihingal, balot ng malamig na pawis. Tinakpan niya ang kanyang bibig, tinatanong kung totoo ba ang kanyang napanaginipan o isa lamang itong gawa ng kanyang isipan. Ngunit sa kanyang puso, alam niyang hindi iyon basta panaginip.

"Ano ba talaga ako?" tanong niya sa sarili, habang ang liwanag ng buwan ay sumisilip sa kanyang bintana.