Crowned Chaos

Crown Two

Kinagabihan, nagmistulang buhay na canvas ang bahay ni Mia. Ang mga ilaw ay kumikislap na parang mga bituin, at ang tunog ng musika ay umaalingawngaw hanggang sa kalye. Bagamat pilit, napa-"oo" si Aeliana sa paanyaya ng kaibigan.

"Promise, isang gabi lang! Kailangan mong mag-relax," sabi ni Mia kanina habang hinahatak siya papunta sa party.

Hindi siya mahilig sa ganitong kaganapan—mas gusto niya ang katahimikan kaysa sa magulong kapaligiran na puno ng emosyon. Ngunit alam niyang hindi siya titigilan ni Mia hanggang hindi siya pumapayag. Kaya ngayong gabi, narito siya, nakatayo sa isang sulok habang hawak ang isang baso ng soda.

Habang pinagmamasdan ang mga tao, naramdaman agad ni Aeliana ang halo-halong emosyon ng bawat isa. Kasiyahan, excitement, inggit—lahat ng damdamin ay sumasagi sa kanya nang parang alon. Nakakapagod, ngunit sinubukan niyang huwag magpahalata.

Sa gitna ng maraming tao, biglang napansin ni Aeliana si Kieran sa isang sulok. Hindi ito tulad ng iba. Habang ang karamihan ay abala sa pakikipagsaya, siya ay tila malamig at walang interes sa nangyayari. Naka-cross ang mga braso nito habang nakasandal sa pader, ang mga mata'y parang nagmamasid ngunit tila wala sa paligid.

Hindi mapigilan ni Aeliana ang sarili. Agad na napukaw ang kanyang pansin. May kung anong bagay kay Kieran ang humahatak sa kanya.

Sinubukan niyang labanan ang pwersang iyon, ngunit sa huli, napalapit siya sa binata. "Hi," bati niya, pilit na ngumiti kahit kinakabahan.

Dumilat ang malamlam nitong mga mata at saglit siyang tinignan. "Anong ginagawa mo rito?" tanong nito, malamig at walang emosyon.

Nagulat siya sa tanong ngunit hindi nagpaapekto. "Sinusubukan kitang kausapin," sagot niya, may kaunting ngiti sa labi. Hindi niya maipaliwanag, ngunit may kung anong kakaiba kay Kieran na tila nagpapaakit sa kanya, sa kabila ng malamig nitong ugali.

Tila nagdadalawang-isip si Kieran, ngunit hindi niya itinaboy si Aeliana. Sa halip, tumingin ito sa kanya, parang may gustong alamin. "Bakit mo ako kinakausap?"

"Bakit hindi?" sagot niya nang walang alinlangan. "Mas okay nang kausapin ka kaysa magbabad sa pakiramdam ng bawat isa dito."

Hindi niya napigilang mapangiti ng bahagya. Kakaiba si Kieran. Iba sa mga taong nakilala niya dati. "Hindi mo ako kilala," sabi ni Kieran.

"Nakikilala naman kita ngayon," mabilis niyang sagot.

Sa hindi maipaliwanag na paraan, nagsimula silang mag-usap. Sa una'y puro matipid na sagot lang si Kieran, ngunit habang tumatagal, unti-unti, nabasag ang yelo sa pagitan nila. Napansin ni Aeliana ang lungkot sa mata ng binata. Tila may mabigat itong dinadala, ngunit alam niyang hindi pa oras upang alamin iyon.

Sa gitna ng kanilang pag-uusap, biglang naputol ang lahat nang tumunog ang telepono ni Kieran. Tila nag-iba ang aura nito, naging mas seryoso at tila hindi na mapakali. Tumayo ito at agad na umalis.

"Maghintay ka dito," sabi nito bago mabilis na naglakad papalayo. Hindi na siya nakabalik, iniwang nagtataka si Aeliana.

Habang nag-iisa sa sulok, napaisip si Aeliana tungkol sa kakaibang nararamdaman niya kay Kieran. Pakiramdam niya ay parang may koneksyon sila, isang bagay na hindi maipaliwanag ng salita. Ngunit sa kabila nito, hindi niya maalis ang tanong sa isipan "sino ba talaga si Kieran?"

Nang matapos ang party, habang naglalakad pauwi, hindi mapigilan ni Aeliana ang sarili na balikan ang mga nangyari. Ang kakaibang paraan ng pagsasalita ni Kieran, ang malamig na presensyang nagtatago ng kung anong misteryo.

Napansin niyang parang may sumusunod sa kanya. Nagdahan-dahan siyang lumingon, ngunit wala siyang nakita. "Baka paranoid lang ako," bulong niya sa sarili, ngunit hindi pa rin niya mapigilang magmadali ng hakbang.

Sa likod ng kanyang isip, bumabalik ang pakiramdam ng pagiging konektado kay Kieran. Hindi iyon normal—alam niya. Ngunit hindi niya maikakaila na parang may kung anong nag-uugnay sa kanila, isang pwersang hindi niya maipaliwanag.

Kinabukasan, muling nagtagpo ang kanilang landas sa paaralan. Ngunit tulad ng dati, malamig si Kieran, na parang walang nangyari sa party. Napaisip si Aeliana kung ano ba talaga ang kanyang nagawa o nasabi upang biglang umiwas ang binata.

Ngunit may isang bagay siyang sigurado: hindi iyon ang huling beses na magtatagpo ang kanilang mga landas.