"Anlat. Dinliyorum." dedim ama beni taktığı yoktu. Boş boş etrafına bakınıp ensesini kaşıyordu.
"Anlatsana burda keyfini bekleyecek değilim. Elimdeki silahı görmüyorsun heralde? Birçok şeyi unuttum belki ama silah kullanmayı hatırlıyorum."
deyince güldü.
"Daha hiç silah bile tutmamıştın Ash. Bu ilkin. Beni kandıramazsın ama herneyse. Bu ciddi bir konu-
"Bunu fark etmen güzel." diye araya girdim.
"Artık ailen için yapabileceğimiz birşey yok Ash. Annen ve baban öldü. Benim içinde anne baba gibiydiler. Üzgünüm. Güçlü ol. Ben yanındayım." dedi. Üzülmüştüm tabiiki ama ağlayacak değildim bunların önünde. Hem ispatlamadılar değil mi? Belki de bunlar sahtekâr. Ayrıca herşeyi hatırlayacağımı biliyorum. Bu kayıp geçici belli. Öyledir değil mi?
" Biz kardeş miyiz?" diye sordum ona.
"Hayır. Biz neyiz diye sorma. Onun cevabını bu olaylar olmadan önce senden öğrenmeye çalışmıştım ama cevap alamadan bu hâle geldik. Herşeyi hatırladığında beni de hatırlarsın heralde."dedi. Demek ki haklıymışım. Hafızam geri gelecekmiş.
"Peki bu adam kim?" dedim silahla o diğer adamı gösterirken.
"Düşmanımızın düşmanı. Düşmanımızın kim olduğunu bilmiyoruz. Ama çok güçlü belli. Hedefi de biziz Ash. Hatta sensin. Herşey sıradan olmalı. Anormal olan herhangi birşey onlara ipucu olur ve bizi bulmaları kolaylaşır. Sıradan bir genç kızsın ve liseye gidiyorsun. Aslında çok da sıradan değilsin. Biraz(!) zenginsin. Aynı sınıfta olacağız. Seni hiç yalnız bırakmam merak etme."
"Merak falan etmiyorum. Kendimi korurum. Ayrıca sıradan hayatta neymiş. Ben ailemin intikamını alacağım. İster yanımda ister karşımda olun. Kendim de hallederim." dememle aniden üzerime çullanıp silahımı kaptı ayı. Güçlüymüş hani.
"Sıradan görünsekte birlikte intikamımızı alacağız Ash. Seni eğiteceğim. Şimdi kabul ediyor musun Ash? Bir miyiz?" deyip elini uzattı. Bu hatırlamadığım yakışıklıya güvenip elini tutmalı mıydım? Yoksa kendi kendime aptal aptal hatırlamadığım ailemin hatırlamadığım düşmanından hatırlamadığım intikamımızı mı almalıydım?
