විනාඩි විස්සක් විතර ඇතුලත මමයි හංසයි අපේ ගෙදර ආවා. අපි එද්දිත් අම්මා ඇවිත් හිටියේ ගෙදරට ඇවිත් බයික් එක එලියෙන් නැවැත්තුවා විතරයි හංස කෙලින්ම
බැලුවේ මගේ ඇස් දිහා.
"ආහ් සෙස්සි ඈස් නේහ් අයියේ... තව මොනාද සීයූ...කරට අත ආවම කිචිද ඔයාට ආහ්"
"අයියෝ සුදූ ඕවා ගනන් ගන්න එපා ඉතිම් කො එන්නකෝ"
මම එහෙම කියාගෙන හංසගෙ කරට අත දාගත්තා. ශේප් කරගන්න ඕනෙ නිසා. ඒත් ඒ එක්කම වැලිමිටෙන් මගේ බඩට පාරක් ඇන්නා.
"ආව් සුදූ"
"ඔහොම හිටපන් අයියේ දුවන්න එපා තව්සෙ"
"අම්මේ මෙන්න මූ මාව මරන්න පන්නනවා අම්මේ..."
අම්ම මගේ කෑ ගැහිල්ලට සාලෙට එනවත් එක්කම මම අම්මගෙ වටේ වටයකුත් කැරකිලා කෙලින්ම දිව්වේ උඩ කාමරේට. මගේ පස්සෙන් හංසට කලින් දුවන් ආවේ ඔලී. එයා එකපාරටම දුවන් ඇවිත් අම්මගෙ ඇගට පැනපු පාර අම්මවත් පැත්තකට විසිවුනා. ඒත් එක්කම හංසත් ආවේ ඒ වේගෙන්ම දුවගෙන.
"අයියෝ ළමයිනේ මොකද මේ පොඩි ළමයි වගේ.. ආරූ..."
"සොරි අම්මේ..."
"චූටි පුතා... අයියෝ... මේ කොල්ලොයි බල්ලොයි ඔක්කොම එකයි දෙයියනේ. මගෙ කොන්දත් කඩනවා මෙයාලා එකතුවෙලා"
"අම්මගෙ චූටිපුතාගෙන් අද මධ්‍යස්ථ පුතා කනවා අම්මේ මට සමාවෙන්න."
එහෙම අම්මට කියාගෙන හංසත් ආවේ මගේ කාමරේ පැත්තට ඒත් මට ඊටකලින් ගිහින් කාමරේ දොර වහගන්න පුලුවන් වුනා. ඒක හරියට රටක් රාජ්‍යක් අත්පත් කරගත්තා වගේ හැගීමක්.
"අයියේහ්හ්හ්හ් ඇරපාන් දොර"
"මට දැන්ම සුවිසයිඩ් කරගන්න බෑ මිනිහෝ"
"හරි හරි ගහන් නෑ මේක අරින්න"
"අපේ අම්මත් ඔය බොරුවම කියලා තියනවා"
"හරි තමුසේ ඕක ඇතුලෙම ඉන්න නෙමෙයිනේ අයියේ... කීයට හරි එයිනේ එනකම්ම ඉන්නව මං"
"අනේ හරි හරි සුදූ... මම මුකුත් කරේ නෑනේ අනේ"
"වෙනවනෙ මම අද ආවෙ නැත්තම් නේද"
YOU ARE READING
ස්වේත හංස | Switched to අහිමි හුස්ම
Non-Fictionආදරේ වැඩක් නෑ කියලා හිතන් හිටපු මම, ඔය දගකාර ඇස් දෙකට වශී වුනා හංස 🤍
