Aynı Gecenin Sabahın'da

Çocukluğum...

Çocuktum daha 7yaşındaydım. Çokta huzurlu bir aile hayatım var diyemem. Odamda ranzamız vardı iki katlı hemen yanında bir giyisi dolabı. Her babam kızdığında bağırıp çağırıp kırıp döktüğünde o çıkar çıkmaz dolabın tepesine çıkar hem ağlar hem o yaşımda yazardım. Şiir derdim onlara ne kadar şiir ne kadar yazı denirse ama rahatlardım. Bağıramazdım belki ama acımı sayfalara döker kanatırdım. O yaşta ölümü düşlerdim intihardan korkardım en çokta cehennemden yanmaya dayanamam deyip intihar etmezdim. Bu düşünce saçma gelirdi. Bu hayattan kurtulsam ne olurdu ki sonsuzlukta yanıcaksam eğer. Yaşım küçüktü Ama çok olgun bir çocuktum saatlerce düşünürdüm. Ailemden dolayı daha basık değil daha cesaretli olmuştum. Asla hakkımı yedirmezdim. Hem arkadaşlarımı hem kendimi korurdum. Ve Çokta çılgındım o boyumla okuldan kaçardım. Hayatım zordu. Yeri gelir dayak yerdim,ağlardım. Ama hep mutluluğa inanırdım. Allah bebekken bize hayatımızı önceden gösterirmiş o yüzden doğmak istemezmişiz. Ben heralde öyle korkmuşum ki sonradan da nasıl bir mutluluk gördüysem 15gün aç susuz kalmışım Ama sonunda sağlıkla doğmuşum. Evet 9 ay 15 günlüğüm bunu hep ilginç bulurum. Hayatımın sonunda mutluluk olmalı ki en son direnmeyi bırkmış Ve bu lanet hayata gelmişim. Büyüyorum şimdi tam 15 yaşındayım Ama bu zamana kadar öyle çok acı çektimki. 4 e geçmiştim artık ilkokul hocamdan ayrılmıştım deli gibi ağlıyordum. Babmla aynıydı hocamın adı.da. Onu babam sayardım. Yaşlıydı ak saçlı ak yüzlü biriydi Ama koskocaman kalbi vardı. Bana bu karakterimi o işlemişti o benim ailemdi. İlk orucumu tutuyordum sabahtı bian kapı çaldı annem kapıyı açtı postacıydı. Ölüyodum korkudan annemle babam hep kavga ederdi babam çok sinitli bi adamdı çoğu zaman ama ona asla kızmazdım hep affederdim onu. Annem girdi içeri açtı zarfı elleri titriyordu farketmiştim. Hep beraber okumaya başladık. Ölmeliydim. İlk bu kelimeyi hissetmiştim içimde. Boşanma kağıdıydı karşımdaki. Annem haykırarak ağlıyordu benimde bir farkım yoktu ondan. Ne acıydı. Hissediyordum herşey dahada kötüye gidiyordu iyice işte hayat şimdi başlıyordu. Annem babamla konuştu akşam. Annemi İlk kez o gece sigara içerken gördüm. Üzülmüştüm kendini zehirliyordu babam gibi. Ama acısını dindiriyordu aklınca. Üzülmüştüm gözlerinde görmüştüm ikisininde. Artık annede babada bendim. Ve öylede oldu. İkisininde pskolojisi bozulmuştu. Babam başka bi kadınlaydı. Annem hem aldatıldına ağlıyor hemde davayı reddettiği için babam çıldırıyordu. Sinirliydiler farkında olmadan bizi yaralıyolardı. Annem memlekete gitmek zorunda kalınca. Babam evi taşımıştı gizlice. Bir de kardeşim var unutmadam benden Beş yaş küçük oda annemin ona sevgisini kullanıp beni dövdürmeye meraklı bir canavar. Ben mi ben savruluyordum onların arasında. Babam evden gitmişti sonra bir gece öyle çok ağladım ki. Parçalanıyordu sanki kalbim. Gitti. Her aradığında karşısında annnem var gibi konuştu telefonun diğer ucunda sinir krizine giriyordum. Haberi yokru. Annem mi? Ona kızamazdım iyi değildi. Aldatılmıştı. Farkında olmadan babama kızar gibi bana bağırıyordu. Babamın bana yaptıklarını hatırlatıyordu bana. Yanıyordum ama farkettirmiyordum. Ne derdim ki küçük aklımla aşkı bilirdim. Anlardım onu. Ben tüm duyguları dolu dolu yaşayan insandım. Aşık olmaktan korkuyordum o zaman bile. Çok severdim kesin ben. Öylede olmuştu şimdi yıllar sonra. Neyse anneme annelik babama babalık yapıyordu. İkisinide affetmiştim. Ama babama çok kırgındım çocukluğumu gençliğimi almıştı benden. Ama ikisinide affetmiştim. Mutluluk olmalıydı artık mutluluk gelmeliydi. Sevgi istiyordum. Sevilmek istiyordum. Şimdi büyüdüm. Affetme duygusunu yitirdi acı. Aşk da geldi. Şimdi korkun benden sevgili Ailem.